Galery

1

- Το αγαπημένο μου ελληνικό φαγητό είναι ο μουσακάς, συνεχίζει ο Γιάννης. – Όταν καλούμε κόσμο στο σπίτι η Διονυσία, η γυναίκα μου, φτιάχνει μουσακά. Μια φορά σε έναν φίλο μας Βούλγαρο τόσο του άρεσε ο μουσακάς της που έφαγε ένα ολόκληρο ταψί. Ύστερα χρειάστηκε να καλέσουν ασθενοφόρο. Το μυστικό αυτού του νόστιμου μουσακά είναι στον παραδοσιακό τρόπο με τον οποίο τον φτιάχνει η γυναίκα μου. Την προηγούμενη μέρα τηγανίζει τις πατάτες και τις μελιτζάνες και τις αφήνει να φύγει το λάδι. Την επόμενη μέρα προσθέτει τον κιμά και τα άλλα συστατικά, περιχύνει με μπεσαμέλ και ψήνει το μουσακά.

Είμαι περίεργος να μάθω για τα παραδοσιακά βαλκανικά επιδόρπια, πριν εμφανιστεί η ευρωπαϊκή ζαχαροπλαστική στα Βαλκάνια, που δεν επηρεάστηκαν από τα τουρκικά και τα ανατολίτικα γλυκά.

- Πριν από αυτό υπήρχαν διάφορα είδη γλυκών του κουταλιού, καθώς και σπιτικά γλυκά όπως τα τσουρέκια. Εμφανίστηκαν χάρη στην ανάγκη του ανθρώπου να μετατρέψει παραδοσιακά συστατικά, όπως το αλεύρι, τα αυγά και το βούτυρο, σε ένα γλυκό που να δίνει απόλαυση μετά από το κύριο πιάτο. Η πραγματική ζαχαροπλαστική όμως εμφανίστηκε στην Ευρώπη, στις ευρωπαϊκές αυλές. Το παντεσπάνι με κρέμα και φρούτα από πάνω. Οι Γάλλοι το έχουν αναπτύξει σε τέτοιο βαθμό, ώστε σήμερα ένας Γάλλος ζαχαροπλάστης παίρνει υψηλότερο μισθό μόνο επειδή εκπροσωπεί τη γαλλική ζαχαροπλαστική.

Ανοίγουμε κουβέντα για τα χόμπι. Του λέω πως διάβασα στο ίντερνετ ότι εκτός από λάτρης της ποίησης ενδιαφέρεται και για τις εικαστικές τέχνες και για τη δημιουργία κολάζ.

- Έτσι γράφει για μένα στο Διαδίκτυο; - ξαφνιάστηκε ο συνομιλητής μου. – Ναι, ασχολούμαι με τέτοια πράγματα, τα τελευταία χρόνια όμως εμφανίστηκαν και άλλα! Θα χαρώ πολύ να έρθετε και να δείτε με τα ίδια σας τα μάτια την καινούργια ασχολία μου την οποία ξεκίνησα πριν από 8 χρόνια. Εγώ και η γυναίκα μου αποκαταστήσαμε ένα παλιό, παραδοσιακό, τριώροφο βουλγαρικό σπίτι με ιστορία 100 ετών. Το χόμπι μου είναι να παίρνω παλιά έπιπλα, εργαλεία και οικειακά αντικείμενα και να τα αποκαθιστώ. Με ενδιαφέρει τα αντικείμενα να έχουν ιστορία, να είναι παλιά, αλλά να μην είναι ακριβά. Δε θέλω να είναι από παλαιοπωλείο. Φίλοι από την Ελλάδα και τη Βουλγαρία μου φέρνουν διάφορα αντικείμενα των παππούδων τους, τα οποία να αποκαταστήσω. Μετά από 8 χρόνια μαζέψαμε τα έπιπλα από το σπίτι των προπάππων της γυναίκας μου στην Πελοπόννησο, από τους δικούς μου προπάππους που ζούσαν στη Μικρά Ασία, και από πολλούς Βούλγαρους και Έλληνες φίλους μου. Έχουμε μαζέψει πλάκες και υλικά από μερικά παλιά σπίτια, χαλιά που τα έφτιαξαν οι γιαγιάδες κάποιων φίλων μας. Έφερα έναν όρθιο αργαλιό στον οποίο η γιαγιά μου ύφαινε χαλιά στη Μικρά Ασία. Μπαίνεις στο σπίτι αυτό και βλέπεις την αύρα των Βαλκανίων για την οποία μιλήσαμε. Βρίσκεται στις αναμμένες λάμπες, στα έπιπλα, στα χαλιά, στην ατμόσφαιρα. Είναι το βασικό μου χόμπι, το σπίτι αυτό, στο οποίο αντικατοπτρίζεται η αγάπη μου για την τέχνη, την αισθητική, για το παρελθόν και τις ρίζες μας. Καλώ τον κάθε αναγνώστη αυτού του άρθρου να έρθει στο σπίτι αυτό φέρνοντας μαζί του κάτι από τους προπάππους του που δεν χρειάζεται πια, έναντι... μιας μερίδας μουσακά.

Στη διάρκεια της συζήτησής μας ο Γιάννης Λιόλιος δεν έπαψε να βγάζει βιβλία, φυλλάδια, λευκώματα, σχετικά με την ποίηση, τον πολιτισμό και την επιχειρηματική δραστηριότητα. Μου έκανε δώρο δύο βιβλία θα μου έδινε και τρίτο, αλλά του είχε μείνει μόνο ένα αντίτυπο. Ο Γιάννης είναι ένα παράδειγμα ανθρώπου που ζει εκτός των στενών ορίων και των παλιών προκαταλήψεων. Καταφέρνει να δει τα πλεονεκτήματα της Βουλγαρίας μέσα από τα μάτια ενός ξένου. Θεωρεί πως οι Βούλγαροι έχουν το κουράγιο να πειραματίζονται στην πολιτική και να αφήνουν στο παρελθόν το κατεστημένο. Έχει κάνει πολλά, ώστε να υπάρχουν περισσότερες γέφυρες στις οποίες να συναντιόμαστε και να ψάχνουμε τον δικό μας κώδικα, τη δική μας γλώσσα με την οποία να επικοινωνούμε.