Galery

1

Την τρίτη μέρα ο καπετάνιος και το πλήρωμα παρακάλεσαν και έγινε μια συνάντηση με όλους όσοι συμμετείχαν ενεργά στην επιχείρηση διάσωσης, για να τους ευχαριστήσουν. Όταν ο Στογιάν και ο Δημήτριος (έτσι έλεγαν τον ναυτικό που τον έσωσε ο Στγιάν) συναντήθηκαν, αγκαλιάστηκαν και σε ένδειξη αδελφοποίησης έκαναν από μια μικρή αμυχή στα χέρια τους και έγλειψαν από λίγο αίμα ο ένας στον άλλον. Η συνάντηση κράτησε αρκετά. Από τα σπίτια έφεραν μεζέδες και νταμιτζάνες με ρακί. Οι Έλληνες ναυτικοί δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι όλα αυτά είναι προσωπικής ιδιοκτησίας. Άλλη ιδέα είχαν για τους Βούλγαρους λόγω της διαδεδομένης προπαγάνδας.

Ο Δημήτριος παρακάλεσε να του επιτρέψουν να φιλοξενηθεί στο σπίτι του Στογιάν και να γνωρίσει την οικογένειά του. Κάλεσαν και μια γειτόνισσα η οποία μιλούσε άψογα τα ελληνικά και συζητούσαν με τις ώρες. Ο Δημήτριος μιλούσε για τον εαυτό του, για την οικογένειά του και γιατί άρχισε να ταξιδεύει. Εξήγησε πως εκείνο ήταν το τελευταίο δρομολόγιο για το οποίο το πλοίο είχε άδεια πριν από την απόσυρσή του. Άφησε μάλιστα να εννοηθεί, πως ο καπετάνιος είναι ανιψιός του ιδιοκτήτη και ίσως σκηνοθέτησε το ναυάγιο, για να πάρει τα χρήματα της ασφάλειας. Ο ναυτικός ευχαρίστησε θερμά το Θεό που το ατύχημα έγινε σε αυτό τον τόπο και όχι κάπου αλλού.

Μετά από μια εβδομάδα σταμάτησαν το χιόνι και ο αέρας, οι δρόμοι όμως παρέμειναν αδιάβατοι. Για να μεταφερθεί το πλήρωμα στην πόλη Μπουργκάς, έφτασε ένα ελικόπτερο το οποίο έκανε δύο πτήσεις και μετέφερε όλους. Τον Απρίλιο έφτασε μια επιτροπή της ασφλαιστικής εταιρείας Loyd. Εξέτασε το πλοίο που είχε ήδη σπάσει στα δύο, έκανε ανάκριση κάποιων προσώπων και έφυγε. Τι αποφάσισαν δεν κατάλαβε κανείς.

Τον Απρίλιο του 2000 ένα ταξί γύρισε την πόλη, σταμάτησε κοντά στον τόπο όπου είχε ναυαγήσει το πλοίο, ύστερα έξω από το Δημαρχείο. Ένας ηλικιωμένος άντρας κατέβηκε και ρώτησε για τον δήμαρχο Βλαντιμίρ Πάσκοφ και τον Στογιάν Καρακαντίεφ, και όταν έμαθε πως έχουν πεθάνει, έκανε τον σταυρό του και έφυγε. Ήταν ο Δημήτριος.