Galery

1

Η δύσκολη πρόσβαση σε κατοικίες και ο κίνδυνος να μείνουν άστεγοι είναι οι βασικές ανησυχίες των προσφύγων, οι οποίοι ζητάνε άσυλο στη Βουλγαρία όπως αναφέρεται στην έκθεση «Πού είναι το σπίτι μου;» της Ύπατης Αρμοστείας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες η οποία δημοσιεύθηκε χτες.  Η έκθεση περιγράφει τις δυσκολίες των προσφύγων και προτείνει δυνατές λύσεις οι οποίες θα μπορούσαν να προλάβουν τη φτώχεια και τη ζωή στους δρόμους.  

Οι συγγραφείς της έκθεσης υπογραμμίζουν πως το βουλγαρικό κράτος δίνει και μικρή οικονομική βοήθεια (65 λέβα, 33 ευρώ μηνιαίως) στους αιτούντες άσυλο. Οι αναγνωρισμένοι πρόσφυγες έχουν επίσης στήριξη από την πλευρά του κράτους για να βρουν κατοικία  και να φύγουν από τα κέντρα υποδοχής. Παρόλα αυτά όμως οι πρόσφυγες κινδυνεύουν να μείνουν άστεγοι, εάν το κράτος δεν παρέμβει στις πιο δύσκολες στιγμές, σημειώνεται στην έκθεση.

«Όλα που ήθελα ήταν να είμαι ελεύθερος. Για αυτό είπα πως μπορώ να πληρώσω το ενοίκιό μου μόνος μου», λέει ο Μαχντί, πρόσφυγας από τη Βόρεια Αφρική. Ο Μαχντί εστάλη στο Κέντρο Υποδοχής Αλλοδπών στην πόλη Λιουμπίμετς, κοντά στο Χάσκοβο, όπου και υπέβαλλε την αίτηση ασύλου. Επειδή στο συγκεκριμένο κέντρο δεν είχε ελεύθερες θέσεις για νεοεισερχόμενους αλλοδαπούς ο Μαχντί εστάλη στο άλλο κέντρο υποδοχής – στο χωριό Μπούσμαντσι, κοντά στη Σόφια. Έλαβε άδεια να φύγει, όταν υπέγραψε δήλωση πως μετακομίζει σε μια εξωτερική διεύθυνση. Με αυτόν τον τρόπο, μαζί με άλλους δύο φίλους-πρόσφυγες ο Μαχντί έφυγε από το κέντρο. Αλλά οι άντρες δεν ήξεραν πως έτσι έχασαν και το δικαίωμα να λαμβάνουν κρατική βοήθεια. «Τα χρήματα που είχαμε τελείωσαν για ένα μήνα, και μετά έπρεπε να μένουμε στους δρόμους», λέει ακόμα ο Μαχντί, ο οποίος τώρα μοιράζει το δωμάτιο με τους φίλους του Χασάν και Οσμάν στο υπόγειο μιας εγκαταλειμμένης κατασκευής.

Οι ειδικοί οι οποίοι δουλεύουν με τους πρόσφυγες στη Βουλγαρία, ονομάζουν την συγκεκριμένη κατασκευή «Ξενοδοχείο Ριτς», διότι πολλοί πρόσφυγες χωρίς χρήματα βρίσκουν καταφύγιο εκεί τα τελευταία χρόνια.

Η Έκθεση της Ύπατης Αρμοστείας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες όρισε τους δυο βασικούς λόγους για τους οποίους οι αιτούντες άσυλο και οι πρόσφυγες στη Βουλγαρία μένουν άστεγοι. Από τη μία – οι ψεύτικες δηλώσεις τις οποίες υπογράφουν για να φύγουν από τα κέντρα υποδοχής στο Μπούσμαντσι και το Λιουμπίμετς. Από την άλλη – η έλλειψη οικονομικής στήριξης όταν για δεύτερη φορά υποβάλουν αίτηση ασύλου. Η έκθεση αναφέρει επίσης πως όχι μόνο οι αιτούντες άσυλο μπορούν να μείνουν άστεγοι. Αυτό μπορεί να συμβεί και με τους πρόσφυγες οι οποίοι μένουν χρόνια στη χώρα και έχουν ήδη καταφέρει να προσαρμοστούν.

Ο Μοχαμέντ από τη Συρία εδώ και 11 μήνες μένει σε ένα δωμάτιο στο «Ξενοδοχείο Ριτς». Πριν από σχεδόν ένα χρόνο έλαβε άσυλο όπως και την προειδοποίηση πως έχει 2 εβδομάδες για να φύγει από το κέντρο υποδοχής. Χωρίς να ξέρει τη γλώσσα και χωρίς αποταμιεύσεις δεν μπόρεσε να βρει σπίτι. Έτσι πολύ γρήγορα βρέθηκε στο «Ξενοδοχείο Ριτς». Αλλά δεν παραδίδεται. Παρά τη δύσκολη κατάσταση, εγγράφτηκε στα μαθήματα του Εθνικού Προγράμματος Ενσωμάτωσης Προσφύγων και σχεδιάζει το μέλλον του. «Κάθε πρωί σηκώνομαι και πηγαίνω στα μαθήματα βουλγαρικής γλώσσας. Θα μάθω τη γλώσσα και θα πιάσω δουλειά», λέει ο Μοχαμέντ. Αλλά και σε περίπτωση που βρει δουλειά και κατοικία ο Μοχαμέντ πάλι θα είναι σε κίνδυνο. Η Έκθεση προειδοποιεί πως και οι πρόσφυγες που μένουν στη χώρα εδώ και χρόνια, μιλούν τη γλώσσα κι δουλεύουν πολύ εύκολα μπορούν να μείνουν άστεγοι.

«Από την αρχή της οικονομικής κρίσης όλο και περισσότεροι πρόσφυγες μένουν άνεργοι», εξηγεί η Μαριάνα Στογιάνοβα, διευθύντρια της Υπηρεσίας Προσφύγων του Βουλγαρικού Ερυθρού Σταυρού. «Πολύ συχνά οι πρόσφυγες είναι οι πρώτοι οι οποίοι απολύονται». Ο Αντνάν, 56 χρονών, από το Ιράκ, που μένει τώρα στο «Ξενοδοχείο Ριτς», είναι ένα από τα παραδείγματα. Βρέθηκε στη Βουλγαρία ως φοιτητής το 1978. «Αποφοίτησα από το Τεχνικό Πανεπιστήμιο στη Σόφια», λέει ο Αντνάν, ο οποίος τη δεκαετία του '90 δούλευε ως μεταφραστής από την αραβική γλώσσα. «Για λίγο καιρό δούλεψα και στην Κρατική Υπηρεσία για τους Πρόσφυγες». Υπέβαλε αίτηση ασύλου το 1995, όταν η οικογένειά του κινδύνεψε από το καθεστώς του Σαντάμ. Έλαβε το άσυλο το 2000, παντρεύτηκε μια Βουλγάρα και έκανε οικογένεια. Όταν η οικονομική κρίση χτύπησε το κράτος, απολύθηκε από τη δουλειά του. Χωρίς να μπορεί να βρει καινούρια δουλειά ο γάμος του καταστράφηκε. Ο Αντνάν είναι άστεγος από την αρχή του 2012 και αισθάνεται όλο και πιο απομονωμένος και απελπισμένος.