Galery

1

Όχι, δεν νομίζω. Αυτό είναι αδύνατο. Θα ήθελα να προσθέσω κάτι. Στην Ελλάδα το κράτος έχει στην κατοχή του πολλές δημόσιες επιχειρήσεις, που είναι μεγάλο λάθος. Πρέπει να πουληθούν όπως έγινε πριν από χρόνια στη Βουλγαρία. Το κράτος δε διαθέτει ούτε τους πόρους ούτε είναι δουλειά του να ασχολείται με τις επιχειρήσεις αυτές. Επιπλέον, δεν έχει τίποτε το κοινό με τον δυτικό μοντέρνο τρόπο κρατικής διακυβέρνησης.

Ο γιος σας είναι ένας από τους ιδρυτές του κινήματος των “Αγανακτησμένων” στο Facebook. Ποια είναι η γνώμη σας για το κίνημα έξω από την Βουλή στο Σύνταγμα;

Ναι, πράγματι, ο γιος μου μαζί με άλλα δύο παιδιά έκαναν την εγγραφή του κινήματος των “Αγανακτησμένων” ως event στο Facebook, δεν έχει όμως καμία σχέση με την πολιτική του ίδρυση. Η πραγματικότητα είναι ότι οι άνθρωποι είχαν την ανάγκη να πουν με έναν ειρηνικό τρόπο ότι δεν συμφωνούν με την παρούσα πολιτική και τα μέτρα που επιβάλλονται. Εκεί έγκειται και το πρόβλημα – από την αρχή κιόλας η κυβέρνηση του Γεώργιου Παπανδρέου, η Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, έπρεπε να εφαρμόσουν μια πολύ πιο διαφορετική πολιτική. Η πολιτική που εφαρμόσθηκε δημιούργησε ύφεση και στασιμότητα στον ιδιωτικό τομέα, παρ' όλο που τα προβλήματα προέρχονται κυρίως από το δημόσιο τομέα. Το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν να αυξηθούν πάρα πολύ τα έξοδα των επιχειρήσεων, που αναγκάστηκαν να κάνουν περικοπές του προσωπικού, πράγμα που με τη σειρά του οδήγησε στην αύξηση της ανεργίας κτλ. Με λίγα λόγια, εφαρμόστηκε ένα μοντέλο που δεν είχε επιτυχία. Από την αρχή κιόλας έπρεπε να εφαρμοστεί ένα πρόγραμμα που να δώσει έμφαση μόνο στην μείωση του δημόσιου τομέα, όχι όμως και στην αύξηση των φόρων.

Δεν είδαμε καμιά δραστική μείωση του δημόσιου τομέα στο πρώτο Μνημόνιο. Το μόνο πράγμα που είδαμε ήταν το σκληρό αρνητικό αποτέλεσμα για τον ιδιωτικό τομέα, που δεν είχε καμιά ευθύνη για την κρίση με το εξωτερικό χρέος και τα οικονομικά της χώρας. Επιπλέον, οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι σχεδόν 1 εκατ. σε μια χώρα η οποία δεν χρειάζεται πάνω από 150 000 δημόσιους υπαλλήλους. Εάν το 2010 η κρατική διοίκηση είχε μειωθεί κατά 350 000 άτομα, σήμερα η Ελλάδα δε θα είχε κανένα δημοσιονομικό έλλειμμα.

Θα ήθελα να επανέλθω για λίγο στο θέμα για το κίνημα των “Αγανακτησμένων” που άλλαξε αρκετά τους τελευταίους δύο μήνες. Πολλοί από όσους σήμερα φωνάζουν έξω από τη Βουλή είναι οι ίδιοι που με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο επωφελήθηκαν από το σύστημα τα τελευταία 30 χρόνια – δημόσιοι υπάλληλοι με υψηλούς μισθούς και μικρό ωράριο, 50χρονοι συνταξιούχοι, ακόμη και κομματικά στελέχη. Νομίζετε ότι οι άνθρωποι που τρέφονταν από το διεφθαρμένο αυτό σύστημα μέχρι χθες, πρέπει σήμερα να βγουν στις πλατείες και να διαμαρτύρονται;

Είναι οι βασικοί “Αγανακτησμένοι” και έχουν κάθε δικαίωμα να είναι τέτοιοι. Γι' αυτούς υπάρχει η πραγματική δυνατότητα να χάσουν τη δουλειά τους. Απλώς πρέπει να καταλάβετε ότι οι “Αγανακτησμένοι” μέσα στο κίνημα έχουν διαφορετικά συμφέροντα. Για παράδειγμα, διαμαρτύρεται όποιος σήμερα πληρώνει υψηλότερους φόρους για να μπορούν οι δημόσιοι υπάλληλοι να εξακολουθούν να παίρνουν μισθούς. Ο άνθρωπος αυτός διαμαρτύρεται εναντίον του δημόσιου τομέα και των υψηλότερων φόρων. Ύστερα έχουμε και την άλλη πλευρά. Οι δημόσιοι υπάλληλοι που δε θέλουν να χάσουν τη δουλειά τους και θέλουν να παραμείνουν μέρος της δημόσιας διοίκησης. Διαμαρτύρονται και όσοι έχασαν τη δουλειά τους στον ιδιωτικό τομέα, για να μπορούν οι δημόσιοι υπάλληλοι να παραμείνουν στη δουλειά τους. Έτσι, μέσα στο κίνημα υπάρχει μια σοβαρή σύγκρουση συμφερόντων η οποία δεν φαίνεται εκ πρώτης όψεως.