Galery

1

Σήμερα συμπληρώνονται 112 χρόνια από την Εξέγερση του Ιλίντεν-Μεταμόρφωσης. Αυτή ήταν η φυσική συνέχεια των προσπαθειών για την πολιτική και την πνευματική απελευθέρωση και για την ένωση του βουλγαρικού λαού στις αρχές του 20ου αιώνα

Στις αρχές Ιανουαρίου του 1903 στη Θεσσαλονίκη διοργανώθηκε συνέδριο της Εσωτερικής Μακεδονο-Ανδριανουπολιτικής Επαναστατικής Οργάνωσης στο οποίο ελήφθη η απόφαση για την έναρξη της εξέγερσης. Αργότερα ακολούθησε άλλο ένα συνέδριο - στην τοποθεσία «Πετρόβα νίβα» κοντά στην πόλη Μάλκο Τάρνοβο, στο βουνό Στράντζα όπου συζητήθηκε το σχέδιο των δράσεων στην περιοχή της Αδριανούπολης.

Η εξέγερση ξεκίνησε την ημέρα του Προφήτη Ηλία, στις 2 Αυγούστου 1903 στον επαναστατικό νομό Μπίτολα (Μοναστήρι). Για λίγες μόνο μέρες εξαπλώθηκε σε σχεδόν όλους τους οικισμούς στους καζάδες Αχρίδας, Πρέσπας, Κιτσέβου, Μπίτολας, Φλώρινας, Καστοριάς. Το αποκορύφωμα ήταν η κατάληψη της πόλης Κρούσεβο όπου ανακηρύχτηκε η Δημοκρατία του Κρούσεβο υπό την προεδρία του δασκάλου Νικόλα Κάρεφ.

Στις 6 Αυγούστου, την ημέρα της Μεταμόρφωσης, ξέσπασε και η εξέγερση στην περιοχή της Αδριανούπολης.  Οι επαναστάτες κατάφεραν να απελευθερώσουν πολλά μέρη στην περιοχή του βουνού Στράντζα, καθώς και τις παραθαλάσσιες πόλεις Βασιλικό και Αγαθούπολη. Εδώ το αποκορύφωμα ήταν η ανακήρυξη της Δημοκρατίας της Στράντζας, η οποία διήρκεσε 26 ημέρες.

Εναντίον των επαναστατών στη Μακεδονία και τη Θράκη η οθωμανική κυβέρνηση έστειλε 300.000 καλά οπλισμένους με σύγχρονα όπλα στρατιώτες του τακτικού στρατού. Το επιτελείο της εξέγερσης έστειλε αίτημα για βοήθεια προς τη βουλγαρική κυβέρνηση.

Αυτή όμως προειδοποιήθηκε από τις Μεγάλες Δυνάμεις να μην παρέμβει, για να μην υπάρχουν συνέπειες για τη Βουλγαρία, και αρνήθηκε βοήθεια.

Οι επαναστάτες κρατήθηκαν στις θέσεις τους για τρεις μήνες, αλλά δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στις επιθέσεις του τακτικού στρατού.

Παρά την αποτυχία της η Εξέγερση του Ιλίντεν έπαιξε κρίσιμο ρόλο. Έδειξε στην ευρωπαϊκή κοινότητα ότι ο σκλαβωμένος πληθυσμός της Μακεδονίας και της Θράκης δεν ήθελε πλέον να ανεχθεί τον ξένο ζυγό και ότι θα συνέχιζε τον αγώνα του για την εθνική ανεξαρτησία.