Galery

1

Με την Άννα Παπαδοπούλου μίλησε η Πολίνα Σπαρτιάνοβα

Η Άννα Παπαδοπούλου είναι μια νεαρή Βουλγάρα θεατρική και κινηματογραφική ηθοποιός ελληνικής καταγωγής, η οποία γεννήθηκε στη Σόφια στις 31 Δεκεμβρίου του 1978. Το 2000 αποφοίητσε από την Εθνική Ακαδημία Θεατρικής και Κινηματογραφικής Τέχνης στην τάξη του δημοφιλούς ηθοποιού και καθηγητή Στέφαν Νταναΐλοφ. Ακόμη το πρώτο έτος της φοίτησής της η νεαρή ηθοποιός έκανε το ντεμπούτο της στο ρόλο της Άννας στην παράσταση του σκηνοθέτη Αλεξάνδαρ Μόρφοφ βασισμένη στο δράμα του Μαξίμ Γκόρκι «Στο βυθό», στο παλιότετο βουλγαρικό θέατρο – το Εθνικό Θέατρο «Ιβάν Βάζοφ».

Στη σκηνή η Άννα Παπαδοπούλου έχει υποδυθεί τους ρόλους της Βεατρίκης στο "Δεκαήμερον ή Αίμα και Πάθος αλά Βοκακίου" (μια παράσταση του σκηνοθέτη Αλεξάνδαρ Μόρφοφ), της Σαλώμης στην "Σαλώμη" του Όσκαρ Ουάιλντ, της Περντίτα στο "Χειμωνιάτικο Παραμύθι" του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, της Ντόνια Ελβίρα στον "Ντον Ζουάν" του Μολιέρου, της Άννας Πετρόβνα στον "Ιβανόφ" του Αντόν Τσέχοφ, της Ροξάνης στον “Συρανό ντε Μπερζεράκ” του Εντμόν Ροστάν.

Η Άννα Παπαδοπούλου έκανε το ντεμπούτο της στον κινηματογράφο στην ταινία "Ένα Γράμμα στην Αμερική" (2001). Για την ερμηνεία της τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερου ντεμπούτου στο όνομα της διάσημης Βουλγάρας ηθοποιού Νεβένα Κοκάνοβα. Στη συνέχεια έλαβε μέρος στην ταινία "Η Ουρά Του Διαβόλου", στην τηλεοπτική σειρά "Πατριαρχία" (2005) και στις ταινίες "Ο Κόσμος Είναι Μεγάλος Και Η Σωτηρία της Ψυχής Βρίσκεται Στη Γωνία" (2008), “Αποστολή Λονδίνο” (2010). Αυτή τη στιγμή συμμετέχει στη δημοφιλή βουλγαρική σειρά „Η Τέταρτη Εξουσία”.

Από πού προέρχεται το ελληνικό σας επίθετο;

Ο παππούς μου από την πλευρά του πατέρα μου ήταν Έλληνας. Ήταν πολιτικός μετανάστης που ήρθε στη Βουλγαρία, αφού κατάφερε να δραπετεύσει από τρία στρατόπεδα συγκέντρωσης και να αποφύγει τρεις θανατικές ποινές. Και εδώ συνάντησε την γιαγιά μου κι έκαναν οικογένεια. Ο πατέρας μου γεννήθηκε στη Βουλγαρία, για πρώτη φορά όμως κατάφερε να επισκεφθεί την Ελλάδα στα 50 του, επειδή στη διάρκεια του κομμουνιστικού καθεστώτος στη Βουλγαρία δεν του επέτρεπαν να ταξιδεύει εκτός της χώρας λόγω του φακέλου του πατέρα του.

Γνωρίζετε τους συγγνείς σας στην Ελλάδα και διατηρείτε σχέσεις μαζί τους;

Δυστυχώς γνωρίζουμε πολύ λίγους από τους συγγενείς μας. Μόλις τα τελευταία 5-6 χρόνια αποκαταστήσαμε τις σχέσεις μαζί τους. Ήδη γνωρίζω τους δεύτερους ξαδέλφους μου, έχουμε συναντηθεί όμως μόνο μια φορά.

Έχετε κάποιες εντυπώσεις από τον ελληνικό κινηματογράφο ή θέατρο και αν ναι ποιες είναι αυτές;

Για μένα εντυπωσιακές είναι οι παλιές ελληνικές ταινίες από την εποχή του «Αλέξη Ζορμπά», δεν γνωρίζω καθόλου όμως τον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο. Λυπάμαι πολύ που δεν μιλάω ελληνικά, και βλέποντας ελληνικές ταινίες δεν καταλαβαίνω τίποτα. Παρ’ όλο που έχουν υποτίτλους, νιώθω μέσα μου μια δυσαρέσκεια που ο παππούς δεν μας έμαθε ελληνικά.

Αλήθεια, πώς αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός;

Δεν είχα ονειρευτεί ποτέ να γίνω ηθοποιός, το τελευταίο έτος στο Λύκειο όμως η μοίρα με συνάντησε με την καταπληκτική ηθοποιός και παιδαγωγός Άνη Πετρόβα. Εκείνη είδε μέσα μου κάποιες δυνατότητες εξέλιξης και μου πρότεινε να με προετοιμάσει δωρεάν για να δώσω εισαγωγικές εξετάσεις στην Εθνική Ακαδημία Θεατρικής και Κινηματογραφικής Τέχνης.

Χάρη σε αυτήν κατάφερα να μπω στην τάξη του καθηγητή Στέφαν Νταναΐλοφ.

Ποια ήταν η αίσθηση πριν από την πρώτη σας εμφάνιση στην σκηνή;

Ήμουν πρωτοετής φοιτήτρια το 1997 και έλαβα μέρος στην παράσταση του σκηνοθέτη Αλεξάνδαρ Μόρφοφ “Στο βυθό” με κάποιους από τους δημοφιλέστερους Βούλγαρους ηθοποιούς. Στην παράσταση είχα ένα μικρό διάλογο με τον μεγάλο ηθοποιό Ναούμ Σόποφ, και κάθε φορά ξεχνούσα το κείμενο, από το άγχος που παίζω με έναν τόσο διάσημο ηθοποιό.

Ποιος είναι ο πιο πετυχημένος σας ρόλος;

Δεν μπορώ να το πω, πρέπει να ρωτήσετε κάποιον θεατή ή κριτή, αν και εγώ προσωπικά έχω περισσότερη εμπιστοσύνη στους θεατές.

Σε ποιο ρόλο τότε αισθάνεστε πιο άνετα;

Πάντα έπαιζα με ηθοποιούς τους οποίους συμπαθώ και με τους οποίους υπάρχει ένας αμοιβαίος σεβασμός. Οι σκηνθέτες με τους οποίους έχω δουλέψει επίσης μου έχουν δώσει πολλά. Για το λόγο αυτό αγαπάω κάθε παράσταση.

Βέβαια, υπάρχουν παραστάσεις που παίζουμε εδώ και πολλά χρόνια και φυσικά τα αγαπάμε πιο πολύ. Για παράδειγμα „Ο Ψαράς Και Η Ψυχή Του” που τον παίζουμε εδώ και εννιά χρόνια, είναι πολύ μακριά ζωή για μια παράσταση.

Αυτό που θα ήθελα να παίξω είναι σε μια ταινία εποχής και ελπίζω σύντομα να συμβεί.

Και ποιος είναι ο ρόλος που θα θέλατε να παίξετε;