Galery

1

Η ατμόσφαιρα γύρω από το όνομα του Pink Floyd πάντα ήταν ιδιαίτερη, και χτες το βράδυ ο Roger Waters έδειξε γιατί εδώ και 3 χρόνια συνεχίζει να καταστρέφει τον «Τοίχο». Κα μαζί με αυτόν - τις ιδέες για το τι μπορεί να φέρει στο μυαλό σου μια συναυλία.

Το πολυαναμενόμενο θέαμα συγκέντρωσε περίπου 40.000 άτομα στο Εθνικό Στάδιο της Σόφιας. Συχνά το περιγράφουν ως το πιο μεγαλειώδες στην ιστορία της ροκ μουσικής, αλλά δεν είναι αυτό το πιο σημαντικό. Όλο το βάθος του άλμπουμ The Wall (1979) δημιουργήθηκε εκ νέου στη σκηνή. Το δράμα σε τραγούδια όπως Don't Leave Me Here, Comfortably Numb и Hey You, ο αγώνας στο Run Like Hell και η ενέργεια στο Young Lust  εμφανίστηκαν άθικτα από το χρόνο. Στη διάρκεια της συναυλίας ο Waters έμπαινε σε διάφορους ρόλους - του επαναστάτη, του άντρα, απελπισμένου από έρωτα, του αδιάφορου παρατηρητή των τραγωδιών στον κόσμο, του στρατιωτικού ηγέτη ο οποίος πυροβολεί.

«Γεια σας, καλώς ήρθατε. Είμαι πολύ ευτυχισμένος να είμαι εδώ», είπε στα βουλγαρικά ο Waters. Ύστερα υπενθύμισε και το περιστατικό που προκάλεσε την περιοδεία – ο θάνατος του 27χρονου μετανάστη από τη Βραζιλία, ο οποίος πυροβολήθηκε από αστυνομικούς στο Λονδίνο το 2005 χωρίς λόγο. Ο Waters δήλωσε και πάλι στα βουλγαρικά πως αφιερώνει του συναυλία στην οικογένεια του μετανάστη και στον αγώνα της να βρεθεί η αλήθεια, και σε όλα τα θύματα της κρατικής τρομοκρατίας στον κόσμο.

Ο Waters  κάλεσε τους θεατές να χειροκροτήσουν τα 15 παιδία τα οποία τραγούδησαν μαζί του το Another Brick In The Wall (II).

Η κόκκινη επιγραφή «Παραίτηση» εμφανίστηκε στον τοίχο λίγο πριν το τραγούδι Mother, η οποία λέει "Mother, should I trust the government?". Στη συνέχεια μετά το τέλος της συναυλίας στους δρόμους γύρω από το στάδιο ακούστηκαν συνθήματα «Παραίτηση», γεμάτες με καινούρια ενέργεια. Ο πρώην κιθαρίστας του Pink Floyd έκανε το ίδιο και στην Κωνσταντινούπολη, όταν υποστήριξε τις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας στην πλατεία Ταχρίρ. Με τέτοιο τρόπο ο Waters έγινε η πιο δημοφιλής προσωπικότητα η οποία υποστήριξε τις διαδηλώσεις εναντίον της κυβέρνησης.

The Wall  έχει ξεχωριστή θέση στην ιστορία και ο Waters ποτέ δε θεωρήθηκε πρώην αστέρας. Παρ΄όλα αυτά μπορεί να ρωτήσει κανείς αν ένας ηλικιωμένος πλούσιος μουσικός πραγματικά ενδιαφέρεται για τα προβλήματα του κόσμου; Η συναυλία απέδειξε πως υπάρχει λόγος το The Wall να παραμένει ζωντανό στη μνήμη των ανθρώπων και τώρα, τον 21ο αιώνα. Τα κινούμενα σχέδια του Gerald Scarfe και η μουσική μπορεί να φέρουν το σήμα της δεκαετίας του 1970, αλλά το μήνυμα πίσω τους είναι δυνατό και συνδέεται με τα προβλήματα του παρόντος, όχι μόνο με τα πολιτικά, αλλά και με τα προσωπικά. Η ζωή του ίδιου του Waters (κυρίως ο θάνατος του πατέρα του στο Β’ Παγκόσμιο πόλεμο) αποτελεί ιδανικό παράδειγμα πως ο καθένας μπορεί να μετατρέψει τους δαίμονές του σε όπλο. Και τα τραγούδια είναι το άμεσο αποτέλεσμα.

Ο θάνατος, η απώλεια της αθωότητας, η αποξένωση είναι τα βασικά θέματα του Pink Floyd, αλλά ιδιαίτερα την περίοδο που ο Waters ήταν μέλος του συγκροτήματος, τραγουδήθηκαν με αίσθηση καθολικότητας - ανεξάρτητα από το αν είσαι 15, 35 ή στην δική του περίπτωση -  σχεδόν 70 χρονών. Η μελαγχολία, η κρυφή επιθετικότητα του The Wall κρύβουν την πρόσκληση για ζωή, συμπαράσταση και αλλαγή του κόσμου. Και ακριβώς για αυτό η συναυλία στο Εθνικό Στάδιο είναι τόσο ιδιαίτερη για αυτούς που είναι δυσαρεστημένοι με το πολιτικό σύστημα. Η συναυλία ήρθε στην κατάλληλη στιγμή επειδή κανείς άλλος δεν μπορεί να πει τα πράγματα με τέτοιο τρόπο. Και επειδή ο καθένας μας μπορεί να είναι κάτι παραπάνω από ένα τούβλο στον τοίχο.