Galery

1

Τη βουλγάρικη λογοτεχνία σε ελληνική μετάφραση παρουσιάζει η Ζντράβκα Μιχάιλοβα 

Η Γιάννα Μπούκοβα είναι ποιήτρια, πεζογράφος και μεταφράστρια, γεννημένη στη Σόφια της Βουλγαρίας. Σπούδασε Κλασσική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Σόφιας. Έχει εκδώσει στα βουλγαρικά δύο ποιητικές συλλογές, μία συλλογή διηγημάτων κι ένα μυθιστόρημα.. Σε δική της μετάφραση έχουν δημοσιευτεί πάνω από δέκα βιβλία ελληνικής ποίησης στα βουλγαρικά. (Μ. Σαχτούρης, Κ. Μόντης, Γ. Ρίτσος, Ν. Εγγονόπουλος, Γ. Σεφέρης, N. Καρούζος, Τ. Σινόπουλος, ανθολογίες σύγχρονων ελλήνων ποιητών κλπ.). Για τις μεταφράσεις τής αρχαίας ποίησης (Σαπφώ, Κάτουλλος, Πίνδαρος) έχει λάβει το βραβείο της Ένωσης των Βούλγαρων Μεταφραστών (2012) και το Κρατικό βραβείο μετάφρασης (2013).

Ζει στην Αθήνα και είναι μέλος της συντακτικής ομάδας του «ΦΡΜΚ - περιοδικό για τη διερεύνηση του ποιητικού φαινομένου». Ως μέλος της πλατφόρμας «Poetry Now», έχει οργανώσει και λάβει μέρος σε πρωτοβουλίες και δράσεις ποιητών της γενιάς της. Στα ελληνικά κυκλοφορεί η ποιητική συλλογή της «Ο ελάχιστος κήπος» (Ικαρος 2006) σε μετάφραση του Δημήτρη Άλλου. Ποιήματα και διηγήματά της έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, Ισπανικά, Γαλλικά και άλλες εφτά γλώσσες. 

Οι γείτονες

Στην αρχή έρχονται για ένα φλιτζάνι ζάχαρη

για λίγο ξίδι

για ένα τίποτα

Κι εσύ με τους καλούς σου τρόπους

αφήνεις την κουζίνα σου να γεμίζει με κόσμο

και τις μέρες σου να μικραίνουν

λες κι άρχισε ξαφνικά ο χειμώνας

Αργότερα όλο το βράδυ

ακούς πίσω από τους τοίχους

τα υπόκωφα χτυπήματα των κορμιών

το γάβγισμα του σκύλου

το κουδούνισμα του τηλεφώνου

που κανένας δεν σηκώνει

Μια τέτοια νύχτα σού τελειώνουν τα τσιγάρα

περπατάς χιλιόμετρα μέσα στο δωμάτιο

και μετά μέσα στον ύπνο σου

(γιατί στο τέλος κοιμάσαι)

Το πρωί τους βλέπεις ξεκούραστους

ποτίζουν τα λουλούδια τους

σου γνέφουν με το χέρι

βγαίνουν έξω

ρίχνοντας μια σταυρωτή σκιά

όπως ο ποδοσφαιριστής

στο κέντρο του γηπέδου

Μικρό ποίημα για τη μουσική και τη νύχτα

Στις επτά η ώρα ακριβώς

με τους σταματημένους ανεμιστήρες

οι αποπνικτικοί διάδρομοι της πόλης

όπου το φως λιγοστεύει και η υπομονή εξαντλείται

Ένα παιδί στριγκλίζει λες και το σφάζουν

(ή σφάζουνε κάποιον και στριγκλίζει σαν παιδί)

                                              Και πώς θέλεις να ξέρω

τι συμβαίνει κάτω από το παράθυρό μου κάθε βράδυ

                                              Και πώς θέλεις να ξέρω

ποιο καλώδιο οδηγεί στη γη

και ποιο ολόισια στο ηλιακό πλέγμα

της μαθητευόμενης ισορροπίας μου

έτσι όπως εντελώς ανεύθυνα

παίζεις με τα πλήκτρα

Οι βαλκάνιοι ναϊφ ζωγράφοι

Κι όταν έφθασαν μπροστά στην τελευταία πόρτα

οι δικαστές τους ρώτησαν

(έτσι για να διασκεδάσουν)

Τι είναι αυτό που

με κόπο και μουγκρίσματα σηκώνεται ψηλά

πετάει με ενθουσιασμό

και πέφτει ήσυχα

κι ολόκληρο  μέσα στις φλόγες

Μπόινγκ –απάντησε ο πυροσβέστης

Το τραγούδι μου –απάντησε ο λιγομίλητος

Το πουλί που διέσχισε πετώντας

απ’ άκρη σ’ άκρη το κεφάλι μου

και με αγάπησε

– έτσι απάντησε (χαρούμενος!) ο τρίτος

ο πιο μικρός αδελφός

ολόκληρος μέσα στις φλόγες

Το χαρτί κόβει

Σύμφωνα με τις παρατηρήσεις

των υπαλλήλων στα μουσεία

το σίδερο αντέχει λιγότερο

από τον πηλό

Βέβαια

το ζήτημα της αντοχής του υλικού

δεν απασχολεί καθόλου τους κλέφτες των διαμαντιών

ούτε κι εκείνον που κάρφωσε στη θέση του η αστραπή

από το πέρασμα ενός γυναικείου αστραγάλου

Λοιπόν

Ετοιμάζω τα χάρτινα ρούχα μου

για τους παγετώνες που γλιστρούν στις λεωφόρους

και για την αθάνατη ψυχή μου

Κάποτε στο σκοτάδι

ποίημα που αρχίζει σαν όνειρο

και τελειώνει με πολλά κλάματα

Κάποτε

ψηλαφητά στο σκοτάδι

σηκώνεται να πιει ένα ποτήρι νερό

το χαλί την κάνει να σκοντάφτει

ξεβράζει αποτσίγαρα πνιγμένους

μεσάνυχτα 

κι αρχίζει να τσιμπάει

η μέλισσα στο τρανζίστορ

κι ούτε ποτήρι βρίσκει ούτε τίποτα

για να πιαστεί

έτσι όπως η ζωή της

γέρνει συνέχεια προς τα επερχόμενα

γυρνάει πίσω στο δωμάτιο

αλλά εκεί

ούτε το κρεβάτι της δε βρίσκει

και τι άλλο τής μένει

παρά να συνεχίσει να προχωρεί

όπως και όλοι αυτοί οι άνθρωποι

πάνω στα προσφυγικά τους αμαξάκια

φορτωμένα με τα τηγάνια τους

τα κομοδίνα τους

και τους κούκους από τις πρωτοχρονιές

ενώ το χιόνι σκεπάζει όλα τα βήματα

ακόμα και τα αθώα

κι οι γέφυρες πέφτουν τ’ ανάσκελα

και μπλοκάρουν οι επικοινωνίες

και το φεγγάρι από πάνω –πιπιλημένη καραμέλα–

ρίχνει το δόλωμά του

και περιμένει