Galery

3

2

1

Ταλαντούχα, όμορφη, αληθινή, γεμάτη ζωή. Αυτά τα τέσσερα χαρακτηριστικά αποτελούν την αύρα της Άνα-Μαρία Πετρόβα. Την νιώθεις οπωσδήποτε, αν βρίσκεσαι κοντά της. Την μαντεύεις, αν την παρακολουθείς στην οθόνη. Ηθοποιός, χορεύτρια μπαλέτου, δημοσιογράφος, ποιήτρια, σύζυγος, μητέρα – μια πραγματική προσωπικότητα της εποχής της Αναγέννησης στις αρχές του 21ου αιώνα, η οποία ζει και δημιουργεί μεταξύ της Ρώμης και της Σόφιας. Η ηθοποιός μπήκε στα σπίτια των Βουλγάρων και κέρδισε την αγάπη τους στο ρόλο της όμορφης Νέντα από την ταινία «The Road to Sofia» («Ο δρόμος προς τη Σόφια»), του σκηνοθέτη Νικολάι Μαστσένκο, και με το σενάριο του Στέφαν Ντίτσεφ. Επί δεκαετίες κρατούσε το ενδιαφέρον του κοινού με τις συμμετοχές της στον κινηματογράφο, με τις συνεντεύξεις της με κάποια από τα μεγαλύτερα ονόματα του παγκόσμιου πολιτισμού. Η Άνα-Μαρία Πετρόβα είναι σύζυγος ενός από τους πιο γνωστούς Βούλγαρους τραγουδιστές όπερας – του Νικόλα Γκιουζέλεφ. Σε μια συνέντευξη για τη Μαρία Σπάσοβα η Άνα-Μαρία μιλάει για τις ποιητικές της αναζητήσεις, τον διαπολιτισμικό διάλογο και τη ζωή σε υψηλές ταχύτητες.

Καταλαβαίνω τον συμβολισμό των λουλουδιών και των αγκαθιών, επειδή στη ζωή τίποτα δεν είναι μονοσήμαντο. Γιατί όμως στην Εγνατία Οδό;

Επειδή τον αρχαίο αυτό ρωμαϊκό δρόμο τον περνάω κάθε χρόνο, καμιά φορά μάλιστα και 2-3 φορές, και έτσι είναι κάτι σαν διάβαση σ’ όλη τη ζωή μου, διότι στην τελευταία μου ποιητική συλλογή «Λουλούδια και αγκάθια στην Εγνατία Οδό» έχω συμπεριλάβει κάποια ποιήματα που έχουν ήδη μεταφραστεί στα ιταλικά από την πρώτη μου ποιητική συλλογή, έχω και πρωτότυπα ποιήματα στα ιταλικά. Γράφω ποιήματα και στις δύο γλώσσες, εξαρτάται σε ποια στιγμή πώς θα ακούγεται κάτι. Κάποτε μου ακούγεται απευθείας στα βουλγαρικά, άλλη φορά στα ιταλικά, το γράφω και ύστερα μπορεί να το μεταφράσω στην άλλη γλώσσα. Είναι η δεύτερη μου ποιητική συλλογή και είναι στα ιταλικά. Δεν είχα πολύ καιρό να πάρω αυτό το δρόμο, αλλά και δεν έπαψα ποτέ να γράφω. Το τελευταίο ποίημα που έγραψα ήταν τον Μάρτιο φέτος. Η πρώτη μου ποιητική συλλογή με τίτλο «Προσευχή για ζωή» ήταν γραμμένη στις δύο γλώσσες, ενώ το μικρό μέρος ήταν στα ιταλικά, και εκδόθηκε από τις Εκδόσεις «Ιβάν Βάζοφ», που ήταν ένας από τους μεγάλους μας εθνικούς εκδοτικούς οίκους και δυστυχώς δεν υπάρχει πια.

Και η ποίηση πώς μπήκε στη ζωή σου;

Ήμουν περίπου 16-17 ετών, τότε και ο κινηματογράφος και η ποίηση μπήκαν στη ζωή μου. Με το μπαλέτο ασχολούμουν από 8 ετών, ενώ με τη δημοσιογραφία άρχισα να ασχολούμαι τη δεκαετία του ’90. Το πρώτο ποίημα λέγεται «Έκπληξη του Νοεμβρίου» και το έγραψα τον Νοέμβριο του 1977, επειδή άρχισε να χιονίζει. Δεν περίμενα καθόλου να αρχίσει να χιονίζει, κι όμως το χιόνι άρχισε να πέφτει, δεν έκανε πολύ κρύο, και τότε έγραψα το ποίημα αυτό.

Πώς ο κινηματογράφος ανακάλυψε την Άνα-Μαρία Πετρόβα;

Με ανακάλυψε ο σκηνοθέτης Νικολάι Μαστσένκο, όταν ήμουν ακόμη έφηβη. Είχαν αρχίσει να ετοιμάζουν ακριβώς την ταινία «Ο δρόμος προς τη Σόφια», με βάση το μυθιστόρημα του Στέφαν Ντίτσεφ και έκαναν δοκιμαστικά γυρίσματα. Ήμουν πλέον μέλος της ομάδας ηθοποιών στο Κινηματογραφικό Κέντρο και άρχισαν να μας φωνάζουν έναν έναν. Δεν είχα τελειώσει ακόμη το Λύκειο, αλλά πήγα στα δοκιμαστικά γυρίσματα. Ο σκηνοθέτης με επέλεξε ανάμεσα σε 300 και πάνω κορίτσια (είδα αργότερα τις στατιστικές). Μάλιστα θυμάμαι όταν μου είπε «είσαι μια αληθινή Βουλγάρα». Το αστείο είναι πως αργότερα στην Ιταλία μου έλεγαν ότι μοιάζω πολύ με Ιταλίδα από την Σικελία ή γενικά από την Νότια Ιταλία. Δεν ξέρουμε τι υπάρχει μέσα στο αίμα μας, τι έχει γίνει μέσα στους αιώνες. Επομένως ο Νικολάι Μαστσένκο, ένας από τους μεγάλους Ουκρανούς σκηνοθέτες που ήταν διευθυντής του Στούνιο Κινηματογράφου «Μπελζένκο» του Κιέβου, με ανακάλυψε. Είχε αναλάβει να πραγματοποιήσει την μεγάλη αυτή παραγωγή – πέντε τηλεοπτικά επεισόδια, αλλά και μια κινηματογραφική ταινία του «Δρόμου προς τη Σόφια». Τότε γνώρισα και τον ίδιο τον Στέφαν Ντίτσεφ που ήταν είδωλο για όλους τους Βούλγαρους. Τον αγαπούν πολύ ως συγγραφέα και έχει πολλά και πετυχημένα μυθιστορήματα.

Ποια είναι η πιο ισχυρή σου ανάμνηση από τα γυρίσματα της ταινίας «Ο δρόμος προς τη Σόφια»;

Ασχολούμουν συνολικά 5 μήνες με τα γυρίσματα αυτά. Ίσως πιο βαθιά έχει αποτυπωθεί στη μνήμη μου η πρώτη μέρα των γυρισμάωτν, που ήταν σε μια εκκλησία στο Πλόβντιβ. Την πρώτη μέρα κάναμε τα γυρίσματα για μια σκηνή του τρίτου επεισοδίου, ξέρεις ότι τα γυρίσματα δεν πάνε με τη χρονολογική σειρά του σεναρίου, και φορούσα ένα ωραίο κοστούμι της εποχής. Έχω και φωτογραφίες από αυτή τη στιγμή. Ήμουν στη σκηνή με τον βασικό ήρωα – τον μεγάλο Γεωργιανό ηθοποιό Οτάρ Κοπερίτζε, που έπαιζε το ρόλο του αραβωνιαστικού μου – της Νέντα. Είχε και έναν ιερέα. Και αυτή τη στιγμή ο σκηνοθέτης όρμησε μπροστά στην κάμερα και είπε: «Και τώρα να χαιρετίσουμε την τάδε νεαρή ηθοποιό μας», κρατούσε και λουλούδια. Ήμουν πολύ συγκινημένη, νομίζω πως δάκρυσα.