Galery

1

GERB                                    65                               10                               25

Κάθε ψηφοφόρος που διστάζει και δεν ξέρει τι να ψηφίσει στις ευρωεκλογές, ας κοιτάξει άλλη μια φορά προσεκτικά τον παραπάνω πίνακα.

Δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες – στη Βουλγαρία δεν πρόκειται απλώς για "ρωσοφιλικές τάσεις αγάπης για τον ρωσικό πολιτισμό, τη ρωσική φύση και τη ρωσική γλώσσα", που είναι κανονικό να υπάρχουν, αλλά πρόκειται για την γέννηση μιας πολιτικής (αν και ανεπίσημης)  αντιευρωπαϊκής ένωσης, που έχει όλες τις προϋποθέσεις να αναπτυχθεί και να ενισχυθεί τα επόμενα χρόνια. Οι υποστηρικτές τριών κομμάτων – του εθνικιστικού κόμματος Ataka, του Βουλγαρικού Σοσιαλιστικού Κόμματος BSP και του νεοσυσταθέντος σχηματισμού του πρώην Προέδρου Γκεόργκι Παρβάνοφ ABV, που μάλιστα έχουν την αξίωση να παίζουν κυρίαρχο ρόλο στην βουλγαρική πολιτική ζωή, είναι πολύ κοντά στο να "βγάλουν" τη Βουλγαρία από την Ευρωπαϊκή Ένωση και να την επιστρέψουν ή να την στείλουν σε άλλο πολιτικό μοντέλο.

Εν όψει των επικείμενων ευρωεκλογών, στις τάσεις αυτές φαίνονται πολύ καθαρά τα παράδοξα της βουλγαρικής πολιτικής ζωής.

Παράδοξο 1. Ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων με τον υψηλότερο βαθμό κινητοποίησης στις ευρωεκλογές (υποστηρικτές των αριστερών κομμάτων και του Κινήματος Δικαιωμάτων και Ελευθεριών της τουρκικής μειονότητας DPS) είναι ταυτόχρονα και οι πλέον διατεθειμένοι να βγάλουν την Βουλγαρία από την Ευρωπαϊκή Ένωση. 

Παράδοξο 2. Οι υποστηρικτές της Ευρασιατικής Ένωσης αποτελούν μειονότητα, αλλά μια ενεργό μειονότητα. Μια μειονότητα που ψηφίζει, διοργανώνει διαδηλώσεις προς υποστήριξη των κυβερνώντων, αναβιώνει ενεργά το λεξιλόγιο της περιόδου του Ψυχρού Πολέμου, διαθέτει ισχυρούς οικονομικούς και πολιτικούς εκφραστές.

Παράδοξο 3. Οι υποστηρικτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης (οι ψηφοφόροι της δεξιάς «Μεταρρυθμιστικής Ένωσης», του συντηρητικού πρώην κυβερνώντος κόμματος GERB και του νεοσυσταθέντος κόμματος «Η Βουλγαρία χωρία λογοκρισία») αποτελούν (προς το παρόν) πλειοψηφία, αλλά μια παθητική πλειοψηφία. Οι άνθρωποι αυτοί συμμερίζονται ειλικρινά τις ευρωπαϊκές αξίες και ελευθερίες, αλλά τις αντιλαμβάνονται ως ένα φυσικό, αυτονόητο δεδομένο (όπως οι διακοπές στην Ελλάδα ή η εκπαίδευση στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια), που δεν μπορεί κάποιος ούτε να το απειλήσει, ούτε να τους το πάρει. Και επομένως που δεν χρειάζεται τόσο την ψήφο και την υποστήριξή τους.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αυταπάτη. Όσο περισσότερη εξουσία αποκτούν τα κόμματα, που εγκαταλείπουν την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, κρυβόμενοι είτε πίσω από τον εθνικισμό, είτε πίσω από την δημαγωγία, τόσο μεγαλύτερες ευκαιρίες έχουν να δημιουργούν αντιευρωπαϊκές τάσεις.

Με την περαιτέρω ενίσχυση της επίδρασης των κομμάτων αυτών, και με την σημερινή ισορροπία των δυνάμεων, δεν θα αποτελέσει έκπληξη αν μετά από 5-6 χρόνια μερικές δεκάδες πολίτες θα διαμαρτύρονται κατά της απομάκρυνσης της Βουλγαρίας από την Ευρώπη, ενώ μερικές εκατοντάδες και οι ηγέτες τους θα φωνάζουν συνθήματα ότι η Σόφια δεν είναι η Βουλγαρία και έχει έρθει η ώρα για την ιστορική ρεβάνς τους.

Αν θα γίνει πραγματικότητα ή όχι αυτή η ζοφερή δυστοπία – η ευθύνη ανήκει όχι σε όσους επιλέγουν σήμερα την Ευρασιατική Ένωση, αλλά σε όσους «εκλέγουμε» την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Επιλέγουμε όχι αφηρημένα, αλλά εκλέγουμε, διότι εν όψει της κρίσης στην Ουκρανία, το μεγάλο στοίχημα αυτών των εκλογών είναι ένα και μοναδικό – η επιβεβαίωση της Ευρώπης και των αξιών της.

Η Βουλγαρία στην Ευρωπαϊκή ή στην Ευρασιατική Ένωση; Ξέρουμε ποιος υποστηρίζει τι. Το σημαντικότερο όμως είναι το ποιος θα πάει στις κάλπες, επειδή εκείνος θα ορίσει τον νικητή, και ταυτόχρονα θα προσδιορίσει στον χρόνο και την μελλοντική θέση της Βουλγαρίας.