Galery

1

Πολίνα Σπαρτιάνοβα   

Όταν το 1949, απεβίωσε ο Γκεόργκι Ντιμιτρόφ, γνωστός και ως «ο ήρωας της Λειψίας» και ως «ηγέτης και δάσκαλος του βουλγαρικού λαού», το Υπουργικό Συμβούλιο της Λαϊκής Δημοκρατίας της Βουλγαρίας αποφάσισε η σορός του να βαλσαμωθεί στη Μόσχα και να εκτεθεί για "αιώνιο προσκύνημα" σε ένα μαυσωλείο στο κέντρο της Σόφιας. Η κατασκευή του μαυσωλείου ξεκίνησε αμέσως μετά το θάνατο του ηγέτη και χτίστηκε σε χρόνο ρεκόρ των έξι ημερών και ολοκληρώθηκε μέχρι να μεταφερθεί η σορός του από την ΕΣΣΔ στη Σόφια. Στο ανατολικό μπλοκ υπήρχαν μόνο τρία τέτοια μαυσωλεία - μετά τη Μόσχα και το Πεκίνο η Σόφια έγινε η τρίτη σοσιαλιστική πρωτεύουσα που περηφανεύεται για ένα τέτοιο αξιοθέατο. Η κατασκευή του έπρεπε να ενισχύσει την ιδέα της λατρείας μιας προσωπικότητας που κυριαρχούσε στα κομμουνιστικά καθεστώτα την περίοδο αυτήν. Η κομμουνιστική ηγεσία διοργάνωσε για την κηδεία του Ντιμιτρόφ μια μεγάλη τελετή η οποία κατατάσσεται μεταξύ των μεγαλύτερων στη νέα βουλγαρική ιστορία.

Αρχικά, η πρόσοψη του μαυσωλείου επιστρώθηκε με πέτρες από την παραδουνάβια πόλη Ρούσε, και αργότερα η επένδυση αντικαταστάθηκε με νέες μαρμάρινες πλάκες από τη Βράτσα. Το Μαυσωλείο τοποθετήθηκε με φόντο τον κήπο μπροστά από το Εθνικό Θέατρο και βρισκόταν πρόσωπο με πρόσωπο με το πρώην πριγκηπικό παλάτι, όπου ήταν το γραφείο του τελευταίου βασιλιά της Βουλγαρίας και του ίδιου του Γκεόργκι Διμιτρόφ πριν το θάνατό του. Απέναντι από την είσοδο του μαυσωλείου χτίστηκε μια γλυπτική προτομή του Αρχηγού, που περιβαλλόταν από προτομές άλλων διακεκριμένων Βούλγαρων Κομμουνιστών - Ντιμίταρ Μπλαγκόεφ, Γκεόργκι Κίρκοφ, Βασίλ Κολάροφ. Ο τελευταίος θάφτηκε στο δεύτερο χώρο που προβλεπόταν την κηδεία των μελλοντικών ηγετών του κόμματος, ο οποίος προστέθηκε στο κεντρικό κτήριο λίγους μήνες μετά την κηδεία του Ντιμιτρόφ. Το 1974-1975 το μαυσωλείο ανακαινίστηκε πλήρως και προστέθηκαν ψηφιδωτά του Ντέτσκο Ουζούνοφ στους εσωτερικούς χώρους.

Όπως το Μαυσωλείο του Λένιν στη Μόσχα, το βουλγαρικό ήταν εξοπλισμένο με υψηλής τεχνολογίας σύστημα κλιματισμού που διατηρούσε τη θερμοκρασία χαμηλή. Κάτω από το χώρο προσκυνήματος βρισκόταν ένα εργαστήριο στο οποίο μετά από τις ώρες επίσκεψης μεταφερόταν η σαρκοφάγος για την επεξεργασία και τη συντήρηση της σορού μέσα σε αυτήν.

Το  Μαυσωλείο του Γκεόργκι Διμιτρόφ όχι μόνο αυξάνει την λατρεία της προσωπικότητάς του, αλλά και χρησιμοποιείται για τις δημόσιες τελετές της Λαϊκής Δημοκρατίας της Βουλγαρίας την περίοδο 1949-1989. Σύμφωνα με το πρωτόκολλο, όταν ξένες αντιπροσωπείες επισκέπτονταν τη χώρα, σε αυτό το σημείο κατέθεταν στεφάνια, ενώ στη διάρκεια των παρελάσεων στις επίσημες εορτές η κρατική και κομματική ηγεσία χαιρετούσε τους πολίτες από το βήμα του κτηρίου. Στο μαυσωλείο του Γκεόργκι Διμιτρόφ υπήρχε συνεχής αστυνομική φρουρά και μια τιμητική φρουρά που άλλαζε με τον ίδιο τρόπο όπως η φρουρά έξω από το Προεδρικό Μέγαρο σήμερα.

Το 1990, κατόπιν αιτήματος των συγγενών του Γκεόργκι Ντιμιτρόφ η κυβέρνηση του Ανδρέι Λουκάνοφ αποφάσισε να βγάλουν τη σορό από το μαυσωλείο και να τη θάψουν. Την ίδια ημέρα έβγαλαν την σορό του Αρχηγού από το Μαυσωλείο και μετά από μια τελετή προσκυνήματος, στην οποία συγκεντρώθηκαν πολλοί άνθρωποι, επαναθάφτηκε στο Καθολικό τμήμα του Κεντρικού Νεκροταφείου Σόφιας. Ταυτόχρονα, μεταφέρθηκαν και τα οστά του Βασίλ Κολάροφ επίσης στο Κεντρικό Νεκροταφείο της Σόφιας.

Το κέντρο της κομμουνιστικής λατρείας παρέμεινε κλειστό για εννέα χρόνια και στο διάστημα αυτό υπήρχαν πολλές συζητήσεις σχετικά με το μέλλον του κτηρίου. Στην κοινωνία κυριάρχησε η άποψη ότι το μαυσωλείο πρέπει να γκρεμιστεί, ώστε να μην γίνει σύμβολο του κομμουνισμού και ένας χώρος προσκυνήματος. Το γκρέμισμα του Μαυσωλείου ξεκίνησε στις 21 Αυγούστου 1999 μετά από την εντολή του τότε αναπληρωτή Πρωθυπουργού και Υπουργού Περιφερειακής Ανάπτυξης και Δημοσίων Έργων Εβγκένι Μπακαρτζίεφ και διήρκεσε έξι ολόκληρες μέρες – όσες ακριβώς το έχτιζαν.