Galery

1

Οι αυτοκτονίες στη Βουλγαρία συνέχεια αυξάνονται, ενώ η ομάδα από 18 έως 39 ετών βρίσκεται κατηγορηματικά στην πρώτη θέση της θλιβερής αυτής κατάταξης. Αυτό δείχνει μια ανάλυση του Εθνικού Κέντρου Δημόσιας Υγείας.

Πέρσι απόπειρα αυτοκτονίας έκαναν 3153 άτομα, εκ των οποίων 796 πέτυχαν. Σε σχέση με τα προηγούμενα δύο χρόνια υπάρχει κατηγορηματική τάση αύξησης των αυτοκτονιών. Το 2010 καταγράφηκαν 2799 απόπειρες αυτοκτονίας, εκ των οποίων 783 με τραγικό τέλος, ενώ το 2009 ήταν 2712 με 673 «πετυχημένες».

Η μικρότερη ηλικία στην οποία έγινε απόπειρα αυτοκτονίας ήταν η περίπτωση ενός κοριτσιού 7 ετών από το Πλόβντιβ, ενώ η μεγαλύτερη – ενός ηλικιωμένου άντρα 103 ετών από τη Στάρα Ζαγκόρα.

Ο Βούλγαρος κατηγορηματικά έχει μεγαλύτερη «επιτυχία» στις απόπειρες αυτοκτονίας σε σχέση με τον μέσο όρο Ευρωπαίο, δήλωσε ο Δρ. Χίνκο Χίνοφ, ψυχίατρος στο Κέντρο. Στη Βουλγαρία κάθε τρίτος «πετυχαίνει», ενώ στην Ευρώπη – ο κάθε δέκατος. Αυτό δείχνει είτε πως ο Βούλγαρος είναι πολύ κατηγορηματικός, και ό,τι έχει αποφασίσει το πραγματοποιεί, είτε πως οι απόπειρες αυτοκτονίας είναι πολύ περισσότερες από τις επίσημα καταγεγραμμένες στα κέντρα υγεινομικής επιθεώρησησς, σχολίασε ο εμπειρογνώμονας.

Οι Βούλγαροι κάνουν απόπειρες αυτοκτονίας πιο συχνά και πιο απτελεσματικά σε σχέση και με τις υπόλοιπες εθνικές ομάδες στη χώρα, δείχνουν τα στοιχεία. Οι Τούρκοι βρίσκονται στη δεύτερη θέση, ίσως επειδή είναι πιο θρήσκοι και πιο υπέυθυνοι απέναντι στις οικογένειές τους. Πιο σπάνια αυτοκτονούν οι τσιγγάνοι, οι οποίοι είναι «ηθοποιοί», δείχνουν ότι θέλουν να βάλουν τέλος στη ζωή τους, αλλά ο πραγματικός τους σκοπός είναι όχι να πεθάνουν, αλλά να τραβήξουν την προσοχή της κοινότητας προς την επίλυση κάποιου προβλήματος, εξήγησε ο ειδικός.

Οι γυναίκες κάνουν περισσότερες απόπειρες, οι άντρες όμως έχουν περισσότερη «επιτυχία»

Παίρνοντας την τραγική απόφαση οι άντρες συνήθως την φέρνουν εις πέρας. Οι γυναίκες φαίνεται πως είναι πιο ευάλωτες ψυχικά και στη νεότερη ηλικία – μόνο πέρσι απόπειρα αυτοκτονίας έκαναν 394 κοπέλες έναντι των 56 αγοριών σχολικής ηλικίας. Συνήθως οι βασικές αιτίες είναι ο έρωτας χωρίς ανταπόκριση, η σύγκρουση με τους γονείς, οι χαμηλοί βαθμοί στο σχολεία, τα αρνητικά συναισθήματα. Οι νέοι επίσης παίρνουν πολύ γρήγορα την τραγική απόφαση – από την μία μέρα στην άλλη, ενώ η σκέψη για αυτοκτονία «ωριμάζει» κατά μέσον όρο 3 μήνες.

Σε μεγαλύτερη ηλικία τέλος της ζωής τους βάζουν συνήθως ηλικιωμένοι που είναι άρρωστοι και δε θέλουν να αποτελούν βάρος για τους δικούς τους.

Σε παραγωγική ηλικία στην αυτοκτονία φτάνουν συνήθως άνεργοι που ζουν σε απόλυτη φτώχεια, απελπισμένοι, με πολλά χρέη, άνθρωποι που έχουν πάρει μεγάλα δάνεια και δεν υπάρχει πιθανότητα να τα εξοφλήσουν, ανακεφαλαίωσε ο Δρ. Χίνοφ. Άλλες αιτίες είναι οι έντονες αντιπαραθέσεις στην οικογένεια, η απώλεια αγαπημένου προσώπου, η απελπισία, η αίσθηση έλλειψης προοπτικής.

Τα τελευταία χρόνια και η μετανάστευση γίνεται όλο και πιο σοβαρός παράγοντας αυτοκτονίας – άνθρωποι που δεν κατάφεραν να προσαρμοστούν στη ζωή στην αλλοδαπή, πέφτουν πιο συχνά σε κατάθλιψη.

Ο γάμος επηρεάζει με εντελώς διαφορετικό τρόπο τους άντρες και τις γυναίκες όσον αφορά τις αυτοκτονίες. Στους άντρες η ύπαρξη συζύγου αποτελεί προστατευτικό παράγοντα. Οι χωρισμένοι, οι χήροι και οι μοναχικοί άντρες πιο συχνά καταλήγουν στην αυτοκτονία. Το αντίθετο, οι γυναίκες που είναι παντρεμένες χάνουν πιο συχνά την ψυχική τους ισορροπία και ψάχνουν διέξοδο στο θάνατο.

Η πιο συνηθισμένη μέθοδος αυτοκτονίας στη Βουλγαρία είναι η δηλητηρίαση με φάρμακα, δείχνουν τα στατιστικά στοιχεία. Ακολουθεί ο θάνατος δι 'απαγχονισμού.

Η δηλητηρίαση με χημικές ουσίες επίσης είναι συνηθισμένη μέθοδος, καθώς και το πήδημα από ψηλό σημείο, επειδή δεν χρειάζεται ειδική προετοιμασία.

Η χρήση όπλων είναι συνηθισμένη στους αστυνομικούς και τους στρατιωτικούς, που έχουν νόμιμα στην κατοχή τους όπλα.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, μπορούν να ληφθούν κάποια μέτρα, προκειμένου να περιοριστεί ο αριθμός των αυτοκτονιών. Για παράδειγμα με την ειδική εκπαίδευση των οικογενειακών γιατρών να ξεχωίζουν από νωρίς τα ψυχικά προβλήματα Επίσης το υπουργείο Υγείας μπορεί να προβλέψει ορισμένα χρήματα για διάφορα προγράμματα πρόληψης των αυτοκτονιών όπως υπήρχαν στο παρελθόν. Οι οικογένειες εκείνων που αυτοκτόνησαν επίσης χρειάζονται υποστήριξη, επειδή η τραγωδία τους μετατρέπεται σε αίσθημα ενοχής.