Galery

1

Ένας μήνας μας χωρίζει από τις εκλογές για την ανάδειξη του νέου κοινοβουλίου και της νέας κυβέρνησης της Βουλγαρίας. Το GRReporter παρουσιάζει στους αναγνώστες του το άρθρο του καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης Ευγκένι Ντάινοβ που δημοσιεύθηκε στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας Dnevnik και δίνει μια συνολική εικόνα της ατμόσφαιρας μέσα στην οποία οι Βούλγαροι ψηφοφόροι θα οδηγηθούν στις κάλπες.

Του Ευγκένι Ντάινοβ

“Αυτό δεν είναι τραμ, είναι τρόλεϊ”, εξηγούσε με ύφος αυθεντίας μια κυριούλα που ψηφίζει το κόμμα GERB του έως πρότινος πρωθυπουργού της Βουλγαρίας Μπόικο Μπορίσοβ στη φίλη της μετά τη συγκέντρωση του κόμματος στην αίθουσα Αρένα – Αρμέετς στη Σόφια.

Τίποτα γύρω από το κόμμα δεν είναι έτσι όπως δείχνει

Αυτό που είδαμε στην αίθουσα δεν ήταν πανεθνικό συνέδριο ενός πολιτικού κόμματος. Ήταν η ανακοίνωση της ετοιμότητας για επιβολή δικτατορίας στη Βουλγαρία.

Μη σταματάτε την ανάγνωση εδώ διότι δεν υπερβάλλω. Τα σημάδια είναι προφανή, αρκεί να υπάρχουν οι οξυδερκείς που μπορούν να τα διαβάσουν.

Αντί της απαιτούμενης οξυδέρκειας όμως βλέπουμε το αντίθετο. Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι που κάλυψαν τη συγκέντρωση τόνισαν το γεγονός ότι σ' αυτό το “συνέδριο” δεν μοιράστηκαν ομιλίες και απολογισμοί, δεν υπήρξαν παρεμβάσεις από την αίθουσα ή συζητήσεις. Το θέμα είναι πως δεν υπήρχε η περίπτωση να προκύψουν, αφού στο συγκεκριμένο σχηματισμό του GERB δεν υφίσταται το κορυφαίο εκείνο όργανο το οποίο μετατρέπει μια μάζωξη σε κόμμα: Εθνικό συνέδριο ή συμβούλιο που αποτελεί την κορυφαία δύναμη στο κόμμα η οποία ελέγχει, εκλέγει ή ρίχνει την ηγεσία.

Στο GERB δεν υφίσταται κάτι τέτοιο. Η ηγεσία δρα ανεξέλεγκτα και προκύπτει από μόνη της. Περίπου όπως η Αθηνά Παλλάδα που πετάγεται από το κεφάλι του Δία ήδη ενήλικη και πάνοπλη.

Το GERB δεν είναι κόμμα

και εκείνοι που δέχθηκαν αυτή την οργάνωση ως μέλος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ) – και εξακολουθούν να υποστηρίζουν πως δέχθηκαν ένα κόμμα, και μάλιστα δεξιό – ψεύδονται. Και ξέρουν πως ψεύδονται. Αλλά και δεν τους καίγεται καρφί για το ότι ψεύδονται.

Εκείνο που διαδραματίστηκε στην αίθουσα δεν ήταν η συγκέντρωση ενός κομματικού οργάνου, αλλά κάτι τελείως διαφορετικό: κάλεσμα προς το “λαό” να εκφράσει την αμέριστη στήριξή του στον ηγέτη.

Η φόρμουλα έχει ανακαλυφθεί – όπως και οι αυτοκινητόδρομοι – από τον Αδόλφο Χίτλερ (παρεμπιπτόντως και τα συνθήματα που περιέχουν τη λέξη “βούληση” επίσης είναι δική του δημιουργία). Έγινε γνωστή με το όνομα “κομματικό συνέδριο της Νυρεμβέργης” (Reichsparteitag der NSDAP).

Δεν υπάρχει κομματικό όργανο, ανώτερο του Φύρερ

στο οποίο εκείνος να λογοδοτεί και που μπορεί να τον καθαιρέσει. Αντ' αυτού ο φύρερ κατά καιρούς συγκαλεί τον κόσμο για να τον χειροκροτήσει.

Στην εποχή μας αυτή η παράδοση συνεχίζεται από τον Αλεξάντρ Λουκασένκο ο οποίος καλεί όποτε του καπνίσει “πανεθνικό σχοντ” σε μια τεράστια αίθουσα στο Μινσκ. Σ' αυτό το “σχοντ” που δεν έχει ούτε νομική, ούτε πολιτική υπόσταση, ο τελευταίος δικτάτορας στην Ευρώπη “λογοδοτεί” στο λαό του και αναλαμβάνει νέες “παραινέσεις”. Κατά τ' άλλα ο Λουκασένκο έχει και βουλή που όμως εδώ και καιρό υπάρχει μόνο για να επιδεικνύεται στους ξένους. Πριν λίγο καιρό στην παράδοση των φύρερ εντάχθηκε και ο Βλαντίμιρ Πούτιν που μάζεψε το λαό του σε ένα γήπεδο για να τον παραινέσει να πεθάνει για την Πατρίδα του, όταν κληθεί να το κάνει.

Και στη Λευκορωσία, και στη Ρωσία διεξάγονται εκλογές. Μόνο που πάντα κάτι γίνεται και κυβερνά το ίδιο πρόσωπο. Ο λαός κάθε φορά συγκεντρώνεται στο “σχοντ” και χειροκροτεί – καμιά φορά μάλιστα κριτικάρει συντροφικά – τον ηγέτη. Αλλά είναι πάντοτε σαφές πως κυρίαρχος είναι ο ηγέτης και ο λαός – ο υποταγμένος.

Οι περισσότεροι δεν βλέπουν τη δικτατορία που διαφαίνεται στη Βουλγαρία

επειδή σκέφτονται με όρους παρελθόντος. Οι σύγχρονοι δικτάτορες δεν μοιάζουν με τους κλασικούς. Δεν τίθεται θέμα εξόντωσης 6 εκατομμυρίων Εβραίων ή 20 εκατομμυρίων “εχθρών του λαού”. Οι σύγχρονοι δικτάτορες είναι πολύ πιο ελαστικοί και αναίμακτοι. Καταφέρνουν να κινούνται στην επιφάνεια χωρίς αιματοχυσίες επειδή είναι πιο έξυπνοι και εφαρμόζουν άλλες μεθόδους προκειμένου να ελέγχουν τους πληθυσμούς.

Ας δούμε έως πού έχουν εγκαθιδρυθεί αυτές οι μέθοδοι και στη Βουλγαρία, έως πού έχουν τεθεί τα θεμέλια της δικτατορίας του GERB.

Πρώτη και κυριότερη είναι πάντοτε

η φίμωση της ελευθερίας του λόγου

Τα βασικά - “παραδοσιακά” - μέσα ενημέρωσης έχουν τεθεί υπό έλεγχο. Μερικές χιλιάδες έχουν αφεθεί να οργιάζουν στο διαδίκτυο με την κριτική τους με σκοπό να παρουσιάζονται στους ξένους ως απόδειξη δημοκρατικότητας.

Στη Βουλγαρία ο στόχος έχει επιτευχθεί. Τα βασικά μέσα ενημέρωσης βρίσκονται υπό τον έλεγχο του GERB και των ολιγαρχών φίλων του. Μέσα σε μια μόνο εβδομάδα μετά την παραίτηση του Μπόικο Μπορίσοβ τα μίντια προσπάθησαν να ανακτήσουν την ελευθερία τους. Και μετά έσκυψαν ξανά. Προφανώς τους ειπώθηκε κάτι που τα επέστρεψε στη συνηθισμένη τους κατάσταση ως υπηρετικό προσωπικό.