Kατευθύνθηκε προς τον τοίχο. Μόλις εκείνη τη στιγμή παρατήρησα ότι εκεί υπήρχε άλλη μία πόρτα. Το κλειδί γύρισε με δυσκολία και ο Δομινικανός κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες για να τη μισανοίξει. Μπήκαμε _ πρώτα εγώ κι ύστερα ο καρδινάλιος με τον Δομινικανό _ στο πέτρινο δωμάτιο. Στη μέση του δωματίου υπήρχε μόνο ένα όχι και τόσο μεγάλο σεντούκι, σφραγισμένο με σιδερένια στεφάνια γύρω γύρω, σαν εκείνα που φυλάσσονται οι θησαυροί στα παραμύθια.
Ο καρδινάλιος τότε είπε:
«Σ’ αυτό το κελί πρέπει να φυλακίζεται μόνο ένας, ο πιο επικίνδυνος. Το Μυστικό Βιβλίο των Βογόμιλων».
Δε μιλούσα. Η επισημότητα στη φωνή του καρδινάλιου έδειχνε πως ετοιμαζόταν να μου πει κάτι το πολύ σημαντικό. Είπε:
«Εσύ, Ανρί ντε Βενταντόρν, θα μεταφέρεις εδώ αυτό το φοβερό Βιβλίο, για να το κλειδώσουμε για πάντα».
Κατάλαβα αμέσως τι με ήθελαν. Είχα ακούσει κι εγώ, όπως κι όλοι μας, για το Μυστικό Βιβλίο των Βογόμιλων. Αλλά είχα ακούσει και για τους θησαυρούς των Βογόμιλων, για σεντούκια γεμάτα ρουμπίνια και σακούλια με χρυσάφι που μεταφέρθηκαν στο Μονσεγκιούρ ύστερα από την πτώση του Βασιλείου της Βουλγαρίας. Πίστευα σ’ αυτά τα παραμύθια όσο και στο δισκοπότηρο του Γκράαλ. Όμως τώρα αποδεικνυόταν ότι το Bιβλίο υπήρχε, αλλιώς γιατί με είχε κουβαλήσει στον προθάλαμο της κόλασης ο ισχυρότερος καρδινάλιος της Ρώμης;
Ο καρδινάλιος είπε:
«Όταν το Βιβλίο κλειστεί στη φυλακή του για τον αιώνα τον άπαντα, εσύ θα λάβεις πέντε χιλιάδες χρυσά βενετσιάνικα δουκάτα».
Η έκπληξή μου ήταν τόσο μεγάλη, που είπα χωρίς καν να το σκεφτώ:
«Είναι ποτέ δυνατόν ένα βιβλίο να αξίζει πέντε χιλιάδες δουκάτα;»
Ο καρδινάλιος είπε:
«Εσύ, Ανρί, αξίζεις τόσο. Το Βιβλίο αξίζει πολύ περισσότερα. Είναι ανεκτίμητο. Πόσο νομίζεις ότι θα μας κοστίσει η καινούρια εκστρατεία εναντίον των αιρετικών;»
Σιωπούσα. Σιωπούσαν κι αυτοί. Έπρεπε να πω κάτι, έτσι τους ρώτησα:
«Τι περιέχει αυτό το Βιβλίο;»
Ο καρδινάλιος είπε:
«Τη ρίζα όλων των αιρέσεων που συγκλονίζουν την Αγία Καθολική μας Εκκλησία».
Ο Δομινικανός είπε:
«Τους καταραμένους σκώληκες που ροκανίζουν το ευλογημένο ξύλο του Τιμίου Σταυρού».
Ο καρδινάλιος είπε:
«Ο άγιος Βερνάρδος είπε για τους αιρετικούς ότι είναι άμεμπτοι, δεν κάνουν κακό σε κανέναν, δεν τρώνε δωρεάν το ψωμί τους και διδάσκουν πως όλοι πρέπει να ζουν από τους καρπούς της εργασίας τους. Οι καλοί χριστιανοί έχουν να μάθουν πολλά πράγματα απ’ αυτούς».
Του είπα:
«Άγιε πατέρα, η ευγένεια που δείχνετε γι’ αυτούς τους αιρετικούς είναι μεγαλύτερη ακόμα κι από το αίσθημα δικαιοσύνης που σας χαρακτηρίζει».
Ο καρδινάλιος αναστέναξε και μου είπε:
«Αυτό δεν είναι ευγένεια. Ούτε δικαιοσύνη είναι. Αλλά για να νικήσεις έναν εχθρό πρέπει να του δώσεις την αξία που πραγματικά έχει».
Πλησίασε στο σεντούκι και ξεκρέμασε ένα από τα κλειδιά που κρέμονταν στο λαιμό του. Ο μανδύας του άνοιξε και φάνηκε η πανοπλία του. Τώρα θύμιζε πολεμιστή και όχι ιερωμένο. Είπε:
«Μόνο οι πιο αφοσιωμένοι γιοι της εκκλησίας μπορούν να σκύψουν πάνω από τον γκρεμό αυτού του τάφου».
Του είπα:
«Άγιε πατέρα, η εμπιστοσύνη που μου δείχνετε είναι το μεγαλύτερο βραβείο για μένα».
Εκείνος γέλασε ψεύτικα:
«Η εμπιστοσύνη μου, συν πέντε χιλιάδες χρυσά φλορίνια».
Όχι τόσο για να παζαρέψω, αλλά για να διαλύσω αυτή τη σκοτεινή επισημότητα που πάγωνε τα πάντα σαν τους πέτρινους τοίχους γύρω μας με λίγο ανθρώπινο συναίσθημα, του είπα:
«Άγιε πατέρα, δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα».
Ο καρδινάλιος στην αρχή δε με κατάλαβε, διαιστάνθηκε μόνο ότι προσπαθώ να διαλύσω αυτό το σύννεφο του προαιώνιου ψύχους και της αμείλικτης καταδίκης που είχε αρχίζει να μας καταπιέζει. Είπε:
«Θέλεις μήπως να πεις ότι σου είναι αρκετή η εμπιστοσύνη μου;»
Του είπα:
«Επιτρέψτε μου να σας θυμίσω ότι μιλάμε για πέντε χιλιάδες βενετσιάνικα δουκάτα, και όχι για φλορίνια».
Ίσως να μην το γνωρίζετε, αλλά τα χρυσά βενετσιάνικα δουκάτα είναι βαρύτερα από τα φλορίνια.
Ο Δομινικανός γρύλισε ενοχλημένος. Ο καρδινάλιος βρήκε τη δύναμη να ανοίξει το σεντούκι. Στον πάτο του υπήρχε μόνο ένα φύλλο περγαμηνής. Κολλημένο στο σίδερο, όχι τυλιγμένο. Άπλωσα το χέρι μου, αλλά ο καρδινάλιος με άρπαξε από τον καρπό. Σήκωσε το φύλλο ο ίδιος και πήρε τον πυρσό από το χέρι μου. Ύστερα είπε:
«Το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο...»
Είπα χωρίς να το θέλω:
«Το Tέταρτο Ευαγγέλιο».
Ο Δομινικανός σχεδόν κραύγασε με ένα ξαφνικό πάθος που με εξέπληξε:
«Το Πέμπτο Eυαγγέλιο! Η ψευδο-Bίβλος των αιρετικών».
Tότε ο καρδινάλιος μίλησε, χωρίς να κοιτάξει το φύλλο:
«Οι ερωτήσεις του αγίου Ιωάννη και οι απαντήσεις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, γραμμένες από το χέρι του ίδιου του αγίου... Για το πώς ο διάβολος δημιούργησε τον κόσμο και επαναστάτησε εναντίον του Θεού, για το πώς οι άξιοι περιφρόνησης ιερείς ανάγκασαν τους ανθρώπους να υποκλίνονται στο σταυρό όπου σταυρώθηκε ο Υιός του Θεού. Και να προσκυνούν καινούρια είδωλα, που ονομάζονται εικόνες...»
Καθώς ο καρδινάλιος μιλούσε, το πρόσωπό του άλλαξε. Τα μάτια του σκοτείνιασαν κι έγιναν γυάλινα, συσπάσεις διέτρεχαν τα λεπτά και γεμάτα σκληρότητα χείλη του. Ήταν σαν να έφτυνε τις λέξεις, την πικρή γεύση των οποίων αδυνατούσε να αντέξει. Μιλούσε και σιχαινόταν τα ίδια του τα λόγια, μιλούσε και τρόμαζε από τα λόγια του. Αλλά έβρισκε τη δύναμη να συνεχίσει να μιλάει.
Ο καρδινάλιος άφησε το φύλλο κι έκλεισε τα μάτια. Έβγαζε τα λόγια του σαν ψάρια από νερά σκοτεινά. Είπε:
«Εκεί είναι γραμμένα πράγματα εναντίον της Θείας Κοινωνίας και της Θείας Λειτουργίας...»
Σταμάτησε, σαν να μην είχε τη δύναμη να συνεχίσει τα βέβηλα λόγια. Τότε ακούστηκε η φωνή του Δομινικανού, σαν ηχώ της φωνής του καρδινάλιου:
«Εκεί υβρίζεται η εκκλησιαστική ιεραρχία, εκεί είναι γραμμένο πως ο ιερωμένος είναι απλός θνητός».
Ο καρδινάλιος ξαναμίλησε:
RSS
Facebook
Twitter
YouTube
