Galery

1

Αν κοιτάξουμε από μακριά την κατάσταση, η πράξη του αυτή μπορεί να θεωρηθεί μια πολύ υπεύθυνη πολιτική ενέργεια, αποτέλεσμα ενός βαθιού δημοκρατισμού - “αφού ο λαός δε με θέλει, παραδίδω την εξουσία”. Στην ουσία όμως η πράξη του αποτελεί μια κυβερνητική παραίτηση, διότι οι υποχρεώσεις των κυβερνώντων είναι άλλες. Με λίγα λόγια ο Μπορίσοφ αποφάσισε να σώσει ό,τι είχε απομείνει από το δικό του κομματικό και πολιτικό κύρος και προέβη σε μια σωστή για το κόμμα του, αλλά εσφαλμένη για το κράτος κίνηση. Δεν βάζω εκτιμήσεις στην δήλωσή μου αυτή. Είναι απλώς μια παρατήρηση του τρόπου με τον οποίο κυβερνούσαν οι GERB.

Τι πέτυχε ο Μπορίσοφ με την παραίτησή του; – «έπιασε το τελευταίο τρένο», και διατήρησε ό,τι του είχε απομείνει από το πολιτικό του κύρος για να μπορέσει να ξεκινήσει την προεκλογική του καμπάνια. Οι προβλέψεις μου είναι ότι ένα μέρος των Βουλγάρων πολιτών, και όχι λίγων, παρά τις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας, θα αναγνωρίσουν και πάλι τον Μπορίσοφ ως αντίπαλο της εγκατεστημένης πολιτικής ελίτ. Η καμπάνια θα χωριστεί από ρητορικής άποψης σε δύο - όλοι οι πρώην κυβερνώντες και ο Μπορίσοφ. Για το λόγο αυτό δε θα είναι λίγοι οι Βούλγαροι που θα ψηφίσουν και πάλι τον Μπορίσοφ.

Αν μου επιτρέψετε να πω ένα πικρό αστείο, θα έλεγα ότι οι Βούλγαροι συστηματικά ψηφίζουν αντισυστηματικά. Από συνήθεια επιλέγουμε το καινούργιο, και όχι το έμπειρο. Οι Βούλγαροι δεν ζητούν την άλλη εναλλακτική λύση, ζητούν την καινούργια εναλλακτική λύση. Δεν ζητούν τον αντίπαλο μιας ομάδας, αλλά την επόμενη ομάδα η οποία θα αναλάβει το παιχνίδι. Έτσι ήρθε στην εξουσία και ο Μπορίσοφ. Το κλίμα και τα αισθήματα που επικρατούν αυτή τη στιγμή εναντίον όλων των κομμάτων, είναι τα ίδια με εκείνα που τον ανέβασαν στην εξουσία την πρώτη φορά. Το 2001 ήρθε στα φτερά της ιδέας “να διώξουμε όλους τους προηγούμενους κυβερνώντες” του κόμματος Συμεών Σαξκομπουργκότσκι. Το 2005 τη σειρά του περίμενε ο ηγέτης του εθνικιστικού κόμματος Ataka Βόλεν Σίντεροφ. Το 2009 ήταν η σειρά του Μπορίσοφ.

Σήμερα δεν διαθέτουμε εναλλακτικές λύσεις για πολιτικούς “σωτήρες” και στη Βουλγαρία μάλλον θα φτάσουμε σε ένα τεράστιο πολιτικό κενό, το οποίο θα είναι δύο φορές πιο φοβερό, επειδή τα αιτήματα των διαδηλωτών περιέχουν πολύ εθνικό και κοινωνικό πάθος. Όταν τα θέματα της εθνικής κοινότητας και τα θέματα της κοινωνικής αλληλεγγύης και δικαιοσύνης έρθουν σε επαφή, από ιστορικής άποψης γεννιούνται ακραία φαινόμενα. Το ιστορικό αυτό κενό πρέπει να βρει έναν τρόπο να καλυφθεί, διότι ακόμη και αν προς το παρόν τα πράγματα ηρεμήσουν, με την επόμενη δυσκολία οι άνθρωποι στους δρόμους θα γίνουν ακόμη περισσότεροι. Οι πολίτες κατά τις τελευταίες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας είδαν τη δύναμή τους. Κατάλαβαν ότι είναι πολλοί και ότι μπορούν να προκαλούν αλλαγές.

Στη βουλγαρική πολιτική ζωή το Σοσιαλιστικό κόμμα BSP φαίνεται μία σταθερή παρουσία στον αριστερό πολιτικό χώρο. Από την άλλη πλευρά εμφανίστηκε το GERB που κατάφερε ήδη να αναλάβει την εξουσία και τώρα την παρέδωσε. Το λεγόμενο τουρκικό κόμμα DPS «κολυμπάει» στον πολιτικό χώρο και «κολλάει» όπου μπορεί. Γιατί στη Βουλγαρία δεν υπάρχει ενωμένη δεξιά; Τι έγινε με την Ένωση των Δημοκρατικών Δυνάμεων, το SDS;

Η παραδοσιακή δεξιά έκανε την ιστορική δουλειά της. Ολοκλήρωσε το έργο της που ήταν η χώρα να περάσει από το κομμουνιστικό καθεστώς στη φιλελεύθερη δημοκρατία, να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Καλό ή κακό το σύστημα της φιλελεύθερης δημοκρατίας στη χώρα λειτουργεί. Τίποτα από την τότε ημερήσια διάταξη της δεξιάς δεν έμεινε ανεκπλήρωτο. Επομένως η δεξιά ολοκλήρωσε το έργο της.

Από την μία μιλάτε για πολιτικό κενό, από την άλλη όμως η Βουλγαρία δεν διαθέτει μια ενωμένη δεξιά. Το ένα δε θα μπορούσε να αποτελεί την απάντηση στο άλλο;