Galery

1

«Επιτέλους!» φώναξε δυνατά ο δήμαρχος της Προβάντια. «Συγχαρητήρια!»

Ο κύριος απέναντι έμοιαζε να τα έχει κυριολεκτικά χαμένα.

«Χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω!» φώναξε ο γυμνός άντρακλας με το τατάρικο πρόσωπο. «Με συγχωρείτε για την περιβολή. Πάντως είναι καλό που ήρθαν έτσι τα πράγματα και γνωριστήκαμε. Φεύγω σήμερα, δυστυχώς, αλλιώς θα σας έλεγα κι άλλα γι’ αυτούς τους υποκριτές. Μόνο ένα θα σας πω, να το θυμάστε. Δεν υπάρχει δημοκρατία στην Αγγλία! Αυτό εδώ δεν είναι πραγματική δημοκρατία!»

Στο πρόσωπο του πρέσβη εμφανίστηκαν ίχνη πανικού.

«Δε χρειάζεται να κάθομαι να σας εξηγώ», συνέχισε ο δήμαρχος. «Θα το δείτε και μόνος σας. Και μην ξεχάσετε να τους πείτε για το μπάνιο! Έβαλαν μοκέτα, αλλά ξέχασαν να βάλουν αποχέτευση! Και λεκάνη! Οι αρχαίοι Βούλγαροι είχαν ανακαλύψει τη λεκάνη τουαλέτας – το ξέρατε αυτό; Ούτε εγώ το ήξερα, αλλά μου το είπαν κάτι αρχαιολόγοι που ήρθαν να με βρουν. Το ανακάλυψαν στις ανασκαφές τους. Εξακόσια ολόκληρα χρόνια νωρίτερα από τους Ευρωπαίους! Στην Προβάντια!»

Ο δήμαρχος της Προβάντια, ικανοποιημένος από την εντύπωση που εμφανέστατα είχαν προκαλέσει τα λόγια του στον σημαντικότατο αυτό κύριο, έσκυψε πάνω από το κιγκλίδωμα και φώναξε προς το μέρος του Mπανιτσάροφ:

«Αδελφέ, μήπως έχει μείνει καθόλου από εκείνον τον πεντανόστιμο πατσά;»

«Έχει μείνει», είπε ο μάγειρας. «Να τον ζεστάνω;»

«Τι θα λέγατε για λίγο πατσά; Μαζί με μια παγωμένη μπίρα; Είναι το πιο υγιεινό πρωινό», απευθύνθηκε ευγενικά στον πρέσβη ο δήμαρχος.

«Δε θα το έλεγα», κούνησε αρνητικά το κεφάλι του εκείνος. Οι άκρες των χειλιών του έτρεμαν. «Σκοπεύω να βγω λίγο έξω να περπατήσω. Μη με περιμένετε για το δείπνο. Συγυρίστε αυτό το κοτέτσι!» Τα τελευταία λόγια του προορίζονταν για τον Μπανιτσάροφ.

Στράφηκε απότομα και κατευθύνθηκε γρήγορα προς την έξοδο, αφήνοντας τη βαλίτσα του στη σκάλα. Προτού διασχίσει το κατώφλι, κοντοστάθηκε και στρίγκλισε:

«Eνενήντα τρία!»

«Τι έπαθε αυτός ο τύπος;...» σήκωσε τους ώμους του ο δήμαρχος της Προβάντια.

3.

Όταν ο Βαραντίν Ντιμιτρόφ εγκατέλειψε την πρεσβευτική κατοικία βρισκόταν υπό την επήρεια ενός μίγματος αντιφατικών συναισθημάτων – οργής, ενθουσιασμού, περιφρόνησης, ντροπής... Διέσχισε ζαλισμένος την απόσταση των περίπου διακοσίων μέτρων που τον χώριζαν από τη γεμάτη κίνηση Χάι Κένσινγκτον στριτ και σταμάτησε μπροστά στο μεγάλο ποτάμι αυτοκινήτων και λεωφορείων που έτρεχε και προς τις δύο κατευθύνσεις. Ο Βαραντίν Ντιμιτρόφ κατευθύνθηκε προς το πλησιέστερο φανάρι. Μια ηλικιωμένη Aγγλίδα περίμενε εκεί, γερμένη στο μεταλλικό παραπέτο. Χωρίς να την κοιτάξει, σφύριξε μέσα απ’ τα δόντια του:

«Eβδομήντα τέσσερα!»

Η γυναίκα του έριξε ένα απορημένο βλέμμα και βιάστηκε να παραστήσει την αφηρημένη, ακολουθώντας κατά γράμμα τις οδηγίες του δημοφιλέστατου εγχειριδίου τσέπης How to shun upsetting acquaintances*. Εκείνη τη στιγμή άναψε το πράσινο. Η κίνηση τον τροχοφόρων σταμάτησε και ο Βαραντίν Ντιμιτρόφ διέσχισε το δρόμο με μεγάλες, αργές δρασκελιές, σαν διαβήτης. Η ηλικιωμένη κυρία τον ακολούθησε κρατώντας μια λογική απόσταση.

Στο πάρκο έτρεχαν σκυλιά και μικρά παιδιά. Η μέρα ήταν ξηρή, στο γρασίδι κάθονταν άνθρωποι απ’ όλα τα μέρη του κόσμου· κάποιοι απ’ αυτούς μάλιστα είχαν αρχίσει να ξετυλίγουν το μεσημεριανό τους σάντουιτς. Ο Βαραντίν Ντιμιτρόφ μπήκε στην κεντρική αλέα, δίπλα από το Κένσινγκτον Πάλας – την οικία της μακαρίτισσας Νταϊάνα Σπένσερ. Εδώ κι εκεί στο φράχτη κρέμονταν μπουκέτα λουλουδιών ή ανέμιζαν σημειώματα με ευχές αφημένα από τους ανεξάντλητους θαυμαστές της πριγκίπισσας. Πέρασε αδιάφορα δίπλα απ’ αυτά τα συγκινητικά σημάδια λαϊκής αγάπης και σταμάτησε για λίγο μπροστά από το μνημείο της βασίλισσας Βικτωρίας. Έμοιαζε καταπληκτικά με κάποια συγγενή του, που τον τσάκιζε στο ξύλο όταν ήταν μικρός. Κατόπιν έστριψε προς τη Στρογγυλή Λίμνη και βημάτισε δίπλα στην όχθη της, που ήταν γεμάτη ακαθαρσίες πουλιών. Βρήκε ελεύθερο παγκάκι και κάθισε. Μια χήνα που έβοσκε εκεί γύρω τέντωσε το λαιμό της προς τα πόδια του βγάζοντας μια διαπεραστική στριγκλιά.

«Πενήντα πέντε», είπε εκείνος.

Ο Βαραντίν Ντιμιτρόφ έμεινε στο παγκάκι κοντά μισή ώρα, χωρίς συγκεκριμένες σκέψεις στο μυαλό του, με το βλέμμα καρφωμένο στην ακύμαντη επιφάνεια της λίμνης, όπου επέπλεαν κάτασπρα πούπουλα. Σύντομα οι πάπιες και οι χήνες έχασαν το ενδιαφέρον τους για το άτομό του. Τότε, εντελώς απρόσμενα, ψιθύρισε:

«Ένα».

Και χαμογέλασε με ανακούφιση.

Η αριθμοθεραπεία του δρα Πέπολεν είχε πράγματι εντυπωσιακά αποτελέσματα. Ο Βαραντίν Ντιμιτρόφ, ως άνθρωπος που βρισκόταν διαρκώς κάτω από την απειλή διάφορων στρες, μπορούσε να το εκτιμήσει αυτό. Το σύστημα του Πέπολεν βασιζόταν σε μερικές πολύ απλές αρχές. Θεωρούσε ότι τα ανθρώπινα αισθήματα (όπως και οι σεισμοί) μπορούν να τοποθετηθούν σε μια κλίμακα από το ένα μέχρι το εκατό, με κριτήριο την έντασή τους. Η μέτρηση των συναισθημάτων, δίδασκε ο Πέπολεν, ήταν ένα βήμα προς τον έλεγχό τους. Ήταν υπεύθυνος ενός εργαστηρίου με ασταθή και ευαίσθητα κοινωνικά υποκείμενα, στα οποία μάθαινε να υπολογίζουν την ένταση των συναισθημάτων τους. Αυτό γινόταν ως εξής: μόλις ο ασθενής ένιωθε ότι έχανε τον έλεγχο των νεύρων του, έπρεπε να φωνάξει τον πρώτο αριθμό από το ένα μέχρι το εκατό που του ερχόταν στο μυαλό. Ύστερα από κάποιο χρονικό διάστημα έπρεπε να φωνάξει κάποιον άλλο αριθμό, με τον όρο ότι θα ήταν μικρότερος από τον προηγούμενο. Την επόμενη φορά ο αριθμός γινόταν ακόμη πιο μικρός, μέχρι να φτάσει στον αριθμό «ένα». Εκείνη τη στιγμή, σύμφωνα με τον δρα Πέπολεν, το συναίσθημα ήταν απολύτως ελεγχόμενο, εγκλωβισμένο και ουδετεροποιημένο, και το κοινωνικό υποκείμενο είχε ανακτήσει την ψυχική του ισορροπία.