Galery

1

     Την πρώτη στιγμή  ξαφνιάζεται. Του φαίνεται πως βλέπει φάντασμα. Βλέπει σιλουέτα γυναίκας – νεαρή με σμιλευτό κορμί. Χωρίς πανωφόρι. Ο άνεμος την φλερτάρει. Της σηκώνει την φούστα. Της σηκώνει τα μαλλιά. Τα μαλλιά της είναι μακριά. Ενστικτωδώς  αμύνεται.

    Λιγάκι ηρεμεί. Μετά ξανατρέχει. Ο Χανς ξυπνάει εντελώς. Φαίνεται πως η γυναίκα δεν ανήκει κανενός. Αποφασίζει να την βοηθήσει.

     Η βροχή αρχίζει να μαστιγώνει. Ο άνεμος κρύβεται. Το αμάξι σχεδόν σταματάει. Αυτή ούτε που τον προσέχει. Ο Χανς κατεβαίνει. Την φτάνει. Είναι σχεδόν παιδί.

     Από την βροχή ή από τα δάκρια το βάψιμό της έχει χαλάσει. Την σκεπάζει με το μπουφάν. Αυτή μπαίνει στο αυτοκίνητο.

    Κοιμάται. Μαθαίνει μονάχα το όνομά της. Απολαμβάνει την αναπνοή της. Η βροχή είναι άγρια. Ο Γερμανός – σκυθρωπός.

    Σταματάει σε κάποια πόλη δίπλα στο δρόμο. Της αγοράζει παπούτσια, ρούχα, καμπαρτίνα. Ξανά κοιμάται. Πόσο άραγε έχει περπατήσει; Για πού πηγαίνει. Ο Χανς δεν ξέρει τι να την κάνει. Αφού την βρίσκει, πάει να πει πως είναι δικιά του. Στο εκτροφείο απλώς λέει στον Χάντερ:

    «Η Λιουντμίλα είναι μαζί μου.»

    Κάτι συνηθισμένο για τον Χανς.

      Άραγε την ώρα που πετούσε καταπάνω του η σφαίρα, αν το ήξερε κι αν είχε την επιλογή, θα γύρναγε πίσω τον χρόνο για να ξαναγίνει φτωχός;

     Πιστεύω στο αμερικάνικο όνειρο, λέει ο Δράκος σε μια τηλεοπτική του συνέντευξη. Ο Χάντερ είναι στο καταφύγιο, μπροστά στην τηλεόραση. Τα λόγια το Δράκου ορμάνε πάνω του. «Κανείς δεν πρόκειται να σου προσφέρει, γι αυτό άρπαξε μόνος σου.» Οι απρόσιτοι μειώνονται με έναν. Ο Δράκος έχει σπίτι στην Αμερική. Θα αρχίσει να φαίνεται φυσιολογικό να κατάγεσαι από χωριουδάκι, κάπου στα Βαλκάνια και να ζεις στην Αμερική. Στο κράτος μου (εννοεί στην εταιρεία μου ) δεν υπάρχουν φτωχοί.

     Ποιος θα ήθελε τον θάνατό του; Με την αλλαγή του ως αχυράνθρωπό θα άλλαζε κάτι;

    Κάποιος αρνήθηκε να συνεννοηθεί μαζί του. Ο Δράκος δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να υποχωρήσει. Σίγουρα τσαλαπάτησε κάποιον πάνω σε τοίχο, χωρίς να τον αποτελειώσει. Μετά ο άλλος έκανε ότι μπόρεσε.

     Καλύτερα νέος και πλούσιος, παρά γέρος και φτωχός. (από το σόου για τον Δράκο) Γιατί οι πλούσιοι πεθαίνουν νέοι; Γιατί τους σκοτώνουν; Φαίνεται ο χώρος δεν αρκεί παρά μόνο για έναν. Είναι μοναχικοί. Δεν διαβάζουν βιβλία. Τα βιβλία θα τους βοηθούσανε, ψάχνει εξήγηση ο Χάντερ.

     Μήπως  υπογράφουν την θανατική τους καταδίκη με τις επιτυχίες τους; Ο πιο δυνατός τρώει τον αδύναμο. Αλληλοτρώγονται.

     Εκατομμύρια αουτσάιντερ νιώθουν προσωπικά θιγμένοι από τον φόνο του πλουσιότερου. Γιατί; Αφού εκείνον τόσο άνετα τον σκοτώσανε, σκέψου εμάς;

     Εμάς για ποιο λόγο; Όμως κανείς δεν ξέρει. Πρόσφατα ένας ρακοσυλλέκτης  σκοτώνει άλλον δίπλα στον κάδο για τα σκουπίδια. «Είναι δικός μου ο κάδος!» φωνάζει ο φονιάς. Δεν γίνεται όλοι να ψάχνουν στους κάδους. Δεν θα έφτανε για όλους.

     Να ζήσουν οι αουτσάιντερ! Το σόου να συνεχίζεται!

     Ο Δράκος πια δεν υπάρχει. Μια αιωνιότητα δεν θα υπάρχει. Όλα όσα έχει αρπάξει τα άφησε πίσω του. Μην παίρνεις τη ζωή στα σοβαρά –  ζωντανός και πλούσιος δεν πρόκειται να φύγεις! Γιατί δεν του ‘δωσα αυτή την συμβολή; Κατηγορεί τον εαυτό του ο Χάντερ.

     Αν θα μπορούσε, με όλα του τα υπάρχοντα, άραγε θα αγόραζε μερικά χρονάκια ζωής;  Ο Δράκος είναι πατέρας τριών παιδιών. Δυο αγόρια κι ένα κορίτσι. Άραγε θα τα θυσίαζε όλα , μόνο και μόνο για να αρπάξει χρόνο;

     Εξαπατούσε τον εαυτό του, πως έχει αρκετό, πως η προθεσμία του είναι μεγάλη.

     Όταν καταλαβαίνεις πως πεθαίνεις, αν μπορέσεις και το καταλάβεις, το χωνί πια σε έχει απορροφήσει.

     Έχεις μόνο τη στιγμή. Αυτή την στιγμή.

     Πάντα, μόνο αυτό είχες, Δράκε! Το υπόλοιπο ήταν  μονάχα στην συνείδησή σου. Στην δική σου τη συνείδηση.

     Το απόλυτο παρελθόν είναι απρόσιτο. Εκεί όλα είναι ταχτοποιημένα κι ακλόνητα.

      Είναι αδύνατον να υπάρχει απόλυτο μέλλον. Στην πύλη του στέκει η στιγμή στην οποία βρίσκεσαι τώρα. Αυτή είναι η πύλη.

     Νόμιζες πως το μέλλον σου, σου ανήκει, όπως και τα πλούτη σου. Τότε που τα αφήνεις; Στο παρελθόν. Στην τελευταία στιγμή. Δεν υπάρχουν διευκρινήσεις και διορθώσεις. Όλα είναι οριστικά.

         Τώρα είσαι  πραγματικός. Χωρίς την φρουρά και τους κρυμμένους άσσους στο μανίκι. Μιλάνε τα έργα. Όχι οι εφημερίδες και τα κανάλια σου γεννημένα στην εγκληματική  ελευθερία. Το σόου, αυτή την φορά συνεχίζει χωρίς εσένα. Χασκογελάς εξωτικά. Τα κάδρα είναι τρυφερή ανάμνηση. Ο κάθε ηλίθιος θεατής σε υπερέχει. Αυτός είναι ζωντανός κι εσύ νεκρός.

      Οι αουτσάιντερ θα θέλανε τουλάχιστον εσύ να είσαι αθάνατος. Πρέπει να πιστεύουν σε κάτι την ώρα που σκαλίζουν στους κάδους. Γιατί ακριβώς εσύ τους στέρησες το αμερικάνικο όνειρο; Ζητάει απάντηση ο Χάντερ.

     Τώρα προτιμάνε να είναι φτωχοί, μα ζωντανοί!

     Το καινούργιο αφεντικό θα έχει πλούσια αλώνια. Δεν θα είσαι πια στο δρόμο του. Κι αυτός  θα εκπνεύσει  κάποια μέρα – ευπαθής, προσωρινός, ευάλωτος.

     Ο θάνατος από σφαίρα είναι σαν ελαφρύ κάψιμο. Ούτε καν πονάς.