Galery

1

     Πια δεν σηκώνει το όπλο από υποχρέωση. Προσπαθεί να το αποφύγει. Να το φορτώσει στον Αχμέτ η στον Ντάντσο… Τους δείχνει τα ζώα που πρέπει να πυροβοληθούν. Στο επιλεκτικό κυνήγι καθαρίζουν τα κοπάδια από αλμπίνους, από ελάφια με υπανάπτυκτα κέρατα. Τα ακατάλληλα καταδικάζονται σε θάνατο. Αυτός τα καταδικάζει. Το κάνει σχολαστικά, επαγγελματικά. Μόνο αυτοί που τα γονίδιά τους προσφέρονται για ωραία τρόπαια, μόνο αυτοί θα έχουν το προνόμιο να ζευγαρώσουν και να πολλαπλασιαστούν. Είναι μακρύς ο δρόμος. Μετά από τουλάχιστον τρεις γενιές θα  εμφανιστεί ο πρωταθλητής, το πολύτιμο τρόπαιο. Για πολύ ώρα περιεργάζεται τα κοπάδια με το κιάλι. Έτσι παρατείνει την ζωή τον καταδικασμένων. Σύμφωνα με ποιον νόμο οι άσχημοι πρέπει να πεθαίνουν; Να επιζήσουν οι ωραίοι – αυτή είναι η ανθρώπινη αισθητική. Η φύση δίνει ευκαιρία μόνο στο λειτουργικό, στο βιώσιμο. Εντελώς άλλη ομορφιά! Δεν μετατρέπεται το εκτροφείο θηραμάτων, που οι ντόπιοι, έχουν συνηθίσει να αποκαλούν «ρεζέρβα», σε ορφανοτροφείο, οίκο ευγηρίας, παιδικό σταθμό, πρόνοια; 

     Παντού στο κόσμο, στις ρεζέρβες τα άγρια ζώα είναι ανεξάρτητα. Ο άνθρωπος τα προστατεύει μόνο απ’ τους ομοειδούς του, απ’ τους λαθροκυνηγούς.

     Οι άνθρωποι ονειρεύονται έναν κόσμο δίχως θύματα. Θέλουν όλοι να είναι φίλοι. Είναι πρόθυμος να κατανοήσει και να συγχωρέσει τα αγρίμια, μα όχι και τον εαυτό του.

     Ο Χάντερ δεν δείχνει πιο ζώο να σκοτώσουν. Ποιος είναι αυτός για να καλεί τον θάνατο; Από μια ηλικία και μετά οι ερωτήσεις που θέτει στον εαυτό του είναι περισσότερες από  τις απαντήσεις που βρίσκει.

     Ο Αχμέτ κι ο Ντάντσο είναι πιο νέοι κι άπληστοι για βολές. Έτσι ήταν κι αυτός. Έχει μπουχτίσει πια. Έχει καταλάβει πως εκτός απ’ τη πώρωση του τζόγου υπάρχει κι άλλο.

     Θα αγοράσει τηλεφακό. Είναι πιο δύσκολο να φωτογραφίζεις παρά να πυροβολείς. Η εστίαση θέλει σωστό χέρι. Δεν είναι εύκολη η καλή φωτογραφία. Η δυνατή διόπτρα της καραμπίνας κάνει τον κυνηγό τεμπέλη. Ο φωτογραφικός φακός έχει μικρότερη εμβέλεια. Τα δικά σου τα αισθητήρια έναντι αυτά του ζώου. Έγινε μόδα και το κυνήγι με τόξο. Ακόμη πιο έντιμη και δύσκολη μονομαχία. Φαίνεται η πρωτόγονη βάση της ζωής είναι πιο σταθερή από τη σύγχρονη.

     Μετά από την άυπνη νύχτα, όταν γύριζε με την Μπέρτα, άραγε θα πετούσε το όπλο του στην κουφάλα του αιωνόβιου δέντρου; Άραγε θα σταματούσε να είναι το χέρι του θανάτου, όπως τον αποκαλούσε η Αρχυρό; Άραγε, θα τον συγχωρούσε κάποια μέρα; Εκεί έκρυβαν τα όπλα τους αρματολοί και κλέφτες. Παραμονεύανε καραβάνια. Σίγουρα στο βυθό της κουφάλας λαμπίριζαν και χρυσές λύρες. Θα έλεγε πως τάχα γλίστρησε… Το όπλο θα έπεφτε στο πέτρινο λαρύγγι. Μια απροσπέλαστη είσοδος προς την σπηλιά του τάματος. Ή πάλι θα γύριζε πίσω σιωπηλός, με κατεβασμένο το κεφάλι;

     … Η Νάσα είναι στην ακτή. Πίσω της η θάλασσα σηκώνει καμπουρωτά κύματα. Ο Χάντερ είναι όρθιος. Ψηλός μέχρι το φεγγάρι. Έχει ανοίξει τα  χέρια έτοιμος να σταματήσει το κακό. Εκεί που ετοιμάζεται να το αντιμετωπίσει, η Νάσα σκοντάφτει και πέφτει. Τα κύματα την φτάνουν.

     - Γιατί τα στέρησες τον ουρανό; παραμιλάει.

     Η Αναστενάρισσα βάζει κομπρέσες στο μέτωπό του. Κάνει απαλούς κύκλους με τις παλάμες.

      Είχε ονειρευτεί. Γρήγορη ελαφίνα τρέχει στα κυνηγητικά πεδία. Το πεπειραμένο μάτι του πιάνει το ζώο. Το συννεφάκι του καπνού και η μυρωδιά μπαρουτιού είναι αληθινά, μα το θήραμα δεν πέφτει. Απ’ το κακό του ο Χάντερ πετάει το όπλο του. Το έκανε στους παλιούς, καλούς καιρούς, στο κυνήγι της πέρδικας τον Αύγουστο. Επιστρέφανε με σωρούς τις πέρδικες να κρέμονται στους γοφούς τους. Πέρναγαν απ’ το νερόμυλο του παππού Κάμεν για να ξεκουραστούν και να δροσιστεί η ψυχή τους. Μες’ το νερό του φράγματος, είχε τουρλώσει την  κοιλιά του το καρπούζι. Όταν το κόβανε με το μαχαίρι – έσκαγε. Αιματηρό και γλυκό. Ο παππούς Κάμεν ξεπουπούλιαζε τις πέρδικες και τις τηγάνιζε. Είχε στήσει την φωτιά ανάμεσα στις πέτρες. Οι κυνηγοί λέγανε ο καθένας τις ιστορίες του. Ακούγανε προσεκτικά ο ένας τον άλλον. Ποτέ δεν διακόπτανε. Παραξενεύονταν πως την άλλη μέρα ο Χάντερ θα έβρισκε το όπλο του. Το είχε πέταξε, όταν αστόχησε σε δυο πέρδικες. Όταν τις πετυχαίνει  κι αυτό συνέβαινε στις ενενήντα εννιά τις εκατό των περιπτώσεων, προλάβαινε να τις πιάσει με το χέρι, πριν πέσουν κάτω. Που πάει να πει – ήταν πιο γρήγορος κι από την σκυλίτσα του.

          Γύρναγαν κεφάτοι το απόβραδο. Η Αρχυρό σηκώνει τα  άσπρα της τα χέρια: «Πω! Πω! Πάλι πούπουλα μου φέρνεις;» Αυτός την σκούνταγε ελαφρά:

     «Κοίτα, κοίτα!» και σκέπαζε το τραπέζι κάτω απ’ την κληματαριά με πέρδικες.

     Της Αρχυρός δεν της αρέσει να βλέπει σκοτωμένα πουλιά. Είναι θρήσκα. Είναι γνωστό πως ο Θεός τάισε τους πιστούς με ψωμί και ψάρι. Ο κυνηγετικός πυρετός είναι ακατανόητος γι αυτήν. Ο Χάντερ είναι ο μεγαλύτερος κυνηγός στην περιοχή, κι αυτή ωραία γυναίκα σε μια πόλη με μερικές εκκλησίες κι ένα τζαμί.

    …Ο Χάντερ ξυπνάει λουσμένος στον ιδρώτα. Η Ελαφίνα του είχε ξεφύγει, όπως και η Αρχυρό.

     Μήνες πριν εξαφανιστεί η Νάσα είχε βρει άλλον άντρα. Κάποιον με τον οποίο να μιλάει. Ο Χάντερ δεν ανεχότανε το κλάμα της. Η σύζυγός του αγαπούσε να γκρινιάζει και να κλαψουρίζει. Να κατηγορεί τον εαυτό της.. Τον ενοχλούσε περισσότερο ο αδύναμος της χαρακτήρας, παρά που είχε προτιμήσει  κάποιον άλλον. Κι εκείνον τον κατηγορούσε. «Κανείς δεν φταίει που έχει γεννηθεί!» θεωρεί ο Χάντερ

     - Μόνο να ξανασμίξουμε κι όλα θα πάνε καλά! τον παρακάλαγε μετά.