Galery

1

      Η Νια βάζει κομπρέσες στο μέτωπό του. Κάνει απαλούς κύκλους με την παλάμη της προς το στομάχι του. Δεν τον αγγίζει. Γύρω από τον αφαλό είναι η δίνη  όλων των σκοτεινών δυνάμεων του σώματος.

     - Φοβάμαι για την ψυχή του, γιατρέ Λίνα της λέει. - Ο άνθρωπος αυτός είναι δυνατός μα, με βασανισμένη ψυχή. Το παιχνίδι του κυνηγιού, το παιχνίδι της ζωής με τον θάνατο,  γι’ αυτόν δεν παρουσιάζει πια ενδιαφέρον.

     - Αυτό ονομάζεται κατάθλιψη, απελπισία. Απλή χημεία. Έλλειψη κάποιων στοιχείων και πλεόνασμα άλλων. απαντάει σαν απόηχος η γιατρός.

    - Όχι. Αυτός θέλει να πεθάνει. Να φτάσει το γρηγορότερο στην κόρη του. Μα αυτή δεν είναι εκεί που την ψάχνει.

    - Και τότε που είναι;

     - Την βλέπω. Η Νάσα είναι ζωντανή. Ζωντανή!

     - Εσύ τον σκοτώνεις, χρυσή μου. Αφού το είχε αποδεχτεί. Τώρα τον αναστατώνεις.

     - Θα αντέξει. Χα- χα. Ήταν κυνηγός, τώρα είναι θήραμα. Η φωνή της παίρνει μεταλλικές αποχρώσεις .

     - Πάλι τα σκυλιά του σκότους; ρωτάει σκεφτική η γιατρός Λίνα.

     - Το μάντεψες! φωνάζει η Αναστενάρισσα. - Και τώρα φύγε! Άσε μας μόνους!

     Αυτά τα ξεσπάσματα της Αναστενάρισσας τρομάζουνε την γιατρό. Η Αναστενάρισσα χλομιάζει. Ισχυρίζεται πως την επισκέπτονται πνεύματα νεκρών. Οι νεκροί δείχνουν ζωηρό ενδιαφέρον  για της γήινες υποθέσεις.

 Μερικές φορές την βοηθάνε. Άλλες την παρεμποδίζουν. Συνομιλεί μαζί τους. Εκπληρώνει τις επιθυμίες τους. Της προστάζουν τι πρέπει να κάνουν οι ζωντανοί για να εξευμενίσουν τους νεκρούς.

    Δυο τάχα απόλυτα ξεχωριστοί κόσμοι. Επικοινωνούν μέσω αυτήν. Κι αυτή να βρίσκεται στη σκιά των  δύο κόσμων.

     Η Νία έγινε αναστενάρισσα, όταν έβαλε φωτιά στο σπίτι των γωνιών της. Ζούσανε στο χωριό. Ήταν δεκαεφτά χρονών. Γλίστρησε. Έπεσε σε άδειο ασβεστόλακκο, σκεπασμένο με νάιλον και κλαδιά. Χτύπησε το κεφάλι της σε πέτρα. Βδομάδες ολόκληρες ήταν αναίσθητη. Μετά την κυρίεψε η φωτιά. Η ίδια και μέχρι τώρα δεν μπορεί να το εξηγήσει. Ούτε οι διπλανοί της. Σαν υπνωτισμένη σκορπάει τη θράκα πάνω σε κουρελούδες. Πετάει τις κάλτσες της. Ορμάει.

     Η μάνα της τσιρίζει σαν στραπατσαρισμένο μες στην παλάμη πουλάκι. Ο μπαμπάς την γονυπετής κάνει τον σταυρό του μέχρι να λιποθυμήσει. Η Νια παίρνει το δικό της δρόμο, ένα  άγνωστο για τους ανθρώπους μονοπάτι. Πολλές φορές την φέρνανε πίσω στο σπίτι. Πολλές φορές αυτή ξέφευγε. Και ριχνότανε στην φωτιά. Την τελευταία φορά την κράτησαν για πολύ. Η φωτιά συνέχιζε να την έλκει. Την δένανε. Η δύναμή της φλόγας έγινε δική της δύναμη. Αν κάτι την σταματούσε, το έσπαζε και το γκρέμιζε.

     Η επιστήμη  δεν ξέρει που να την κατατάξει. Η γιατρός Λίνα δεν συμφωνεί με τους περισσότερους συναδέλφους της. Η Νία  είναι νευρική, σε διέγερση. Η υπερένταση τσακίζει το λεπτό της κορμί . Κοιμάται μια - δυο ώρες. Σε άλλες εποχές θα ήτανε ιέρεια, μάντισσα. Στην σημερινή με προορισμό για το ψυχιατρείο. Καταστρεμμένη  με τον ηλίθιο κι όμως, νόμιμο τρόπο. Ο Χανς της είχε υποσχεθεί να την πάει στη Γερμανία. Του είχε προβλέψει, πως θα παντρευτεί με  νέα γυναίκα που θα του γεννήσει γιο. «Πως θα την βρω όμως;» γελάει ο Χανς

     Οι γιατροί το επιβεβαιώνουν. Η Νία βάζει διαγνώσεις. Θεραπεύει με βιολογικό πεδίο. Κι όμως είναι ανήμπορη, να βοηθήσει τον εαυτό της. Δεν προβλέπει το δικό της μέλλον. Είναι πεπεισμένη. Αν πάρει λεφτά θα χάσει τη διαίσθηση της. Δεν προφητεύει σ’ όλους. Στην Μαίρη παραδείγματος χάριν είχε αρνηθεί.

      Ο Χάντερ δεν αρρώσταινε ποτέ. Πάνω του δεν υπήρχαν ορατές πληγές. Η Νία δεν επέτρεψε να του δώσουν φάρμακα. Μάζεψε βότανα. Έβρασε αφεψήματα Τον κράταγε νηστικό.

     Μετά από μια βδομάδα συνήρθε. Εντελώς ξεκάρφωτα είπε:

     - Τα καταλαβαίνω όλα με μια περίεργη διαύγεια.

     - Πεινάς;  δέχεται την κουβέντα η γιατρός Λίνα.

     - Που βρίσκομαι; ρωτάει.

     - Σε κρύψαμε. του απαντάει η γιατρός.

     - Πια δεν είναι ο ίδιος. διευκρινίζει η Νία. Δεν θα τον αναγνωρίσουν.

     - Πως έχει γίνει; ενδιαφέρεται η Λίνα.

     - Χωρίς τύψεις. Ελεύθερος!

     - Σοβαρά;

     - Τώρα να φυλάγεσαι απ’ αυτόν. Έχει το σπάνιο χάρισμα να εξημερώνει. Είναι καταπιεσμένο χάρισμα, ξεχασμένο. Θα τον ερωτευτείς. Δεν είναι απλή συμπάθεια όπως μέχρι τώρα.

     Η γιατρός Λίνα κοκκινίζει:

     - Το παρακάνεις. λέει. Ω, Θεέ μου! δεν αντέχει η γιατρός.

     Μόνη θα αντιμετωπίσει τον αναπόφευκτο καημό. Θα διαρκέσει πολύ. Η Νία  λέει: «Η Σιωπηλή, ο Μομόγερος κι ο Στρατηγός θα γίνουν καλά. Εννιά χρόνια δεν θα έχουν πραγματικούς φίλους.»

    Μπροστά της ήταν εννιά ολόκληρα χρόνια. Πως θα αντέξουν τον πόνο; Οι μέρες στο χωριό της μητέρας της περνάνε. Αρχίζει και κάνει κρύο. Ο Μομόγερος αντί για μανδύα, τυλίγεται με φθαρμένη κόκκινη κουρτίνα. Η γιατρός Λίνα δεν είναι σαν τον Χάντερ. Αυτός αντλεί τη δύναμή του, απ’ την αδυναμία των άλλων – ανθρώπων και ζώων. Δεν μπορούν να είναι σαν κι αυτόν. Αυτός τους εξουσιάζει.  Η πορεία του είναι θριαμβευτική και περήφανη. Τώρα σκέφτεται πώς να τον γλιτώσει απ’ την ταπείνωση. Τον σώζουν δυο γυναίκες, που οι ίδιες δεν μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους.