Που να κρύβεται η αρκούδα «Φου»; Που να καλπάζει το Ελάφι που έρχεται πάντα; Τι ονειρεύονται η αδερφές του Φιδιού, στις ρίζες της βαλανιδιάς;
Μέσα στα χόρτα περνάνε ωραίες γυναίκες. Καβάλα στο Ελάφι, με χαλινάρια από φίδια. Χάνονται σαν άστρα στον ουρανό.
«Νεράιδες! Νεράιδες!» φωνάζει ο Στρατηγός.
Μόνο απόηχος του απαντάει.
Οι σιωπηλοί ζευγολάτες περπατούν με σκυμμένα τα κεφάλια.
Λαλεί ο άγριος κόκορας του Μιχάλ, του Λευκού. Τρομάζουν. Φοράνε στα πεταχτά τα κουρέλια τους. Εξαφανίζονται. Σαν να μην υπήρχαν ποτέ και ποτέ δεν θα υπάρχουν.
Μετάφραση από τα βουλγάρικα:
Χρήστος Χαρτοματσίδης