Galery

1

     Το παιχνίδι σου, μετατρέπει σε όμηρους  τους σεναριογράφους του. Για να συνεχίζεται το σόου χρειάζονται σεναριογράφοι. Ο παρουσιαστής δεν προλαβαίνει να σκαρώνει τις ατάκες του. Κάθε μέρα είναι στον αέρα. Για να μας υπενθυμίζει για τον εαυτό του. Αν κάποια μέρα του ξεφύγει, τον ξεχνάμε.

     Οι πλούσιοι είναι οι δικοί μας θεοί. Εμείς είμαστε τα δικά τους βοσκοτόπια. Όπως οι άγριοι όνοι στην βίβλο, είναι βοσκοτόπια για τους λέοντες.  Κάποιος κάποιον θα φάει.

     Τον Δράκο τον έχουν καταληστέψει. Πόσο εύκολα πεθαίνεις αν δεν έχεις τίποτα εκτός από μια ζωούλα.

     Άραγε αν μπορούσε να διαλέξει θα τα έδινε όλα για να γλιτώσει;

    Δώσε και θα ζήσεις!

    Λες;

     Ψάχνουν τον κίλερ για να κλείσουν την υπόθεση. Η τηλεόραση ενημερώνει τους θεατές. Πρέπει να το κατανοήσουν όλοι. Δεν είναι καλό να σκοτώνονται άνθρωποι, ιδίως οι επώνυμοι.

    Μήπως ονειρευόμαστε την ζωή μας, την οποία γραμμένη από πριν την εκπέμπουν στο σόου; - απορεί ο Χάντερ.

    Μήπως έχει σκηνοθετήσει τον θάνατό του. Βγαίνει με έξυπνο τρόπο απ’ το προσκήνιο των μαχών. Εκεί τώρα παίζονται πολλά. Αποφασίζεται ποιος να κατέχει και ποιος όχι. Η σκηνή είναι λουτρό αίματος και βρωμάει.

     Η άνοδός του είναι φανταστική, η πτώση του – επίσης. Η βαρύτητα του χρήματος τον έλκει προς τα πάνω. Το απέκτησε αστραπιαία  και σε τεράστιες ποσότητες. Τι να το κάνει. Δεν υπάρχει άλλη νομιμότητα, εκτός αυτή της δύναμης. Όλα του τα «προοδευτικά σχέδια» είναι φρουρούμενα.

    Ανέπτυξε ταχύτητα. Του άνοιξαν δρόμο. Χάθηκε με τους ίδιους κανόνες  της επιτάχυνσης, με τους οποίους εμφανίστηκε.

      Ο Δράκος, αν δεν είσαι θύμα του, μέχρι και συμπαθητικός μπορεί να σου φανεί, σκέφτεται ο Χάντερ. Ήταν η  υλοποίηση του ονείρου για πολλούς. Μέσα σε ένα προδομένο και ξεπουλημένο λαό, ο Δράκος ήταν απ’ τους λίγους που το γλένταγαν. Κανείς δεν ήθελε το χάος, μα έπρεπε όλοι να το αποδεχτούν σαν δική τους μοίρα. Από τη Βαλτική, μέχρι τη Μαύρη θάλασσα. Στο τέλος το γλέντι ολοκληρώνεται με την τη θυσία του ίδιου του Δράκου.

     Αν ήταν έξυπνος δεν θα συμπεριφερόταν σαν νεόπλουτος, άρα δεν θα ήταν ο εαυτός του.

     Οι νεόπλουτοι είναι συμπαθείς με αυτό, πως τους έλκει η λάμψη όπως η πυρακτωμένη λάμπα τις πεταλούδες.

     Το όνειρό τους είναι να μην κατέβουν απ’ την κορυφή. Έτσι και γίνεται. Εκεί πεθαίνουν.

     Τι θα μπορούσε να δικαιολογήσει τον Δράκο;

     «Δεν μπορώ να τον δικαιολογήσω με τίποτα.» αναστενάζει ο Χάντερ.

     Ο Δράκος πιτσίλισε το πεζοδρόμιο με αίμα. Κλασική εκτέλεση. Μια σφαίρα στο μέτωπο. Την ώρα που περιτριγυρισμένος από γορίλες, κάμερες, ρεπόρτερ, κοινό, επιδεικνύεται ως ευεργέτης. Το δείχνουν ζωντανά.  Όλα είναι αληθινά..

     Το αγαπημένο του ρητό:

     «Δεν υπάρχει κάτι, που να μην μπορώ να πληρώσω!»

     Όλοι σκίζονται για την ελευθερία. Στις δικές του εφημερίδες και κανάλια ξεφούρνιζαν κάθε είδος ψέματα. Ο χώρος όπου θα μπορούσε κανείς να εκφραστεί έντιμα δημοσίως, στένεψε. Παρουσιάστηκε έλλειψη, δίψα. Ο Δράκος είναι επιδέξιος. Αφού υπάρχει δίψα – χρειάζεται αλήθεια. Η μυωπία του τον καταδικάζει. Βλέπει να πουλήσει περισσότερο, μα δεν πρόσεχε τι ακριβώς.

      Έτσι πούλησε και την Αναστασία. Σαν καρπό που έκλεψε από ξένο κήπο. Τον αρπάζεις και το σκας.

      Ο Χάντερ αποσυναρμολογεί το χειροποίητο όπλο του Κέμπο. Πετάει τα κομμάτια του σε διαφορετικά μέρη. Καταστρέφει το μοναδικό στοιχείο εναντίον του. Σκότωσε τον Δράκο με δύσκολη βολή από μια σκεπή. Την ώρα που έπαιρνε θέση ο Χάντερ υποσυνείδητα  επέστρεψε σε ένα γέρικο ελάφι. Φαινότανε ξεκάθαρα - το ζωντανό ήταν άρρωστο. Μετά την πρώτη, μακρινή βολή, το ελάφι σαν να καρφώθηκε στη θέση του. Ακολούθησε δεύτερη. Δεν έπεσε και με την τρίτη, ενώ οι σφαίρες βρίσκανε τον στόχο. Στεκότανε όρθιο κι αποσβολωμένο. Τότε ο Χάντερ άφησε το όπλο και πλησίασε το ζώο. Φαινότανε πως  είχε πεθάνει αμέσως. Από το σοκ οι μύες του είχαν ξυλιάσει. Το άγγιξε με το δάχτυλο. Τότε σωριάστηκε κάτω. Από τότε συλλέγει τις πιο δύσκολες βολές του. Το γέρικο ελάφι κρατάει την πρώτη θέση.

     Ο Δράκος τελείωσε στιγμιαία. Ακόμη πριν πατήσει τη σκανδάλη ο Χάντερ αισθάνεται αν θα ευστοχήσει ή όχι. Έχει ταλέντο να βρίσκει απίθανες δυνατότητες και τροχιές. Να τις χρησιμοποιεί, για να στείλει με τον πιο πιστικό τρόπο το μήνυμά του. Είναι σπάνιο χάρισμα – να βολευτείς μέσα στο στιγμιότυπο, να το αισθανθείς,  και μέσα στα δευτερόλεπτα που για τους άλλους θα είναι μόνο μια εισπνοή, να αποφασίσεις για τη ζωή κάποιου. Ελαφρύς ήχος, κίτρινη γλωσσίτσα μπροστά απ’ την κάνη και τέλος.

     «Δεν υπάρχουν εύκολα πράγματα. Μήπως για τα χόρτα είναι εύκολο να μεγαλώνουν;» λέει ο Χάντερ.

     Ο Δράκος του είχε στείλει γράμμα με φωτογραφία της Αναστασίας. Το όνομά της το είχε επιλέξει η μητέρα της. Στα ελληνικά σημαίνει «ανάσταση». Στην φωτογραφία η κόρη του  με τρεις άλλους στο κρεβάτι. Από πίσω κάποιος έχει γράψει με το χέρι. «Δεν θέλω πια στον μπαμπά.» Πρόσφατη ημερομηνία.

    Του φαινότανε περίεργο και προσβλητικό, πως έστω και για λίγο καιρό είχε την ελπίδα.  Δεν θα μάθαινε ποτέ κάτι περισσότερο για την εξαφανισμένη κόρη του;

     Γιατί η ελπίδα στηρίζεται στην πίστη στην απίθανη εξαίρεση; Το αγρίμι και το θύμα έλκονται. Η προέκταση του φόβου είναι η επιθετικότητα.