Galery

1

    Το Σύμπαν δεν τον θέλει σήμερα τον Κοκκινομάλλη. Χάνεται με την σκέψη για την λύκαινα που τον καλεί. Μπορεί και πάλι να τον καλέσει. Τώρα ίσως να κρύβεται από τα δίποδα. Ο Κοκκινομάλλης όμως, στάθηκε θαρραλέα. Δεν δείλιασε. Παρόλο που είδε τον άλλον με το φτερό, περίμενε μέχρι το τέλος την αγαπημένη του. Δεν έκλεισε τα μάτια μπροστά στον θάνατο. Μετά, όταν  έφευγε ένιωσε ανάλαφρος. Ο Βίλχελμ πυροβολούσε πίσω του, μέχρι να αδειάσει ο γεμιστήρας.

     Σίγουρα η λύκαινα από κάπου τον θωρεί. Θα κατέβει στον Κοκκινομάλλη μαζί με το πρώτο χιόνι. Αύριο θα χιονίσει, θα χιονίσει… Ο Κοκκινομάλλης θα βυθιστεί στα σοφά της μάτια.

     Ο Χάντερ τραντάζεται από τα γέλια: «Ρε, εμείς αυτόν τον λύκο τον έχουμε για εκπαιδευτικό. Και στον Ντάντσο μπροστά βγήκε, και στον Αχμέτ. Προσπαθούμε να τον ξεγελάσουμε. Έρχεται και τον χάνουμε.» Ο ξένος αντιλαμβάνεται κάτι από την ανάλυση. Χαμογελάει ένοχα. Δεν είχαν προγραμματίσει για λύκο. Περιμένανε αγριογούρουνο. Αν σκοτώσεις λύκο και τα δισέγγονα σου θα καμαρώνουν μπροστά στην φωτογραφία σου.

      Η Μαίρη δεν θέλει να κατέβει απ’ το παρατηρητήριο. Ποια είναι τα πιο ελεύθερα πλάσματα στη γη; - ρωτάει ο Χάντερ. Η κατσίκα του δασοφύλακα και η γυναίκα του κυνηγού. Η πρώτη βόσκει όπου της αρέσει. Η δεύτερη κάνει ότι της καπνίσει όταν λείπει ο κυνηγός. Όταν χαλαρώσει από το απαλό ρακί ο Χάντερ περηφανεύεται. Ο κουρασμένος κυνηγός είναι καλύτερος στον έρωτα από δέκα μπαρμπέρηδες. Και γιατί ακριβώς μπαρμπέρηδες; Γιατί είναι ξεκούραστοι, όλο στην ίδια θέση κάθονται. Δεν τριγυρνάνε μέρα νύχτα.

      …Μόλις που προλαβαίνει να συνέρθει η Αμερικάνα. Ενθουσιασμένη και ζεσταμένη είχε κοιτάξει τυχαία απ’ το παρατηρητήριο. Η αρκούδα ήταν ήδη στο ρέμα. Καθόταν σαν ηλίθια. Τους χάζευε. Από τον φόβο της η Μαίρη ξεφώνησε. Για να την προλάβουν ο Χάντερ  έβγαλε την καραμπίνα απ’ το παράθυρο. Ο Αρκούδος δεν είχε χρόνο για να ποζάρει. Με ένα «Φου!»  το έσκασε. Ενοχλημένος, ο Χάντερ δάγκωσε το μουστάκι του. Έσπρωξε το παραθυράκι. Τέτοιος πελώριος και με φαρδιές πλάτες. Το κεφάλι του να ακουμπάει στο ταβάνι. Κοίταξε ένοχα τη Μαίρη. Αυτή ξεφύσησε  με τη σειρά της. Χώθηκε κάτω από τον αγκώνα του. Ο Χάντερ δεν κατάλαβε καλά αν ήταν μομφή ή αγκαλιά.

     - Είδες! Μας ξέφυγε η αρκούδα! της είπε ένοχα.

      Ο Χάντερ συχνά βγαίνει τις νύχτες όταν δεν έχει πελάτες. Μήπως ψάχνεις την κατσίκα σου; - τον πειράζουν την άλλη μέρα. Δεν ανταποκρίνεται στο αστείο. Αποφεύγει να απαντήσει. Κοιτάζει στη γη. Φεύγει χωρίς να πει που πάει και πότε θα γυρίσει. Που τριγυρνάει και γιατί; Κι ο σκύλος του σωπαίνει.

     Αργά τη νύχτα είδε φως. Τρεμοσβήνει στην πτυχή του μακρινού λόφου. Μέχρι πρόσφατα εκεί ήταν μουσείο ανταρτών. Στο ίδιο ρέμα μετά, τουφέκισαν ακριβώς τον ίδιο αριθμό «εχθρών του λαού»

    Τώρα είναι βάση για εμπόριο λευκής σαρκός. Αρχηγός τους είναι κάποιος Ζλάτιος που τον φωνάζουν ο Δράκος. Απαγάγει κορίτσια προκαλώντας τον τρόμο σε γονείς και συγγενείς. Πουλάει τη σάρκα στα ξένα μέρη.

     Ο Χάντερ γνωρίζει τον θρύλο. Περιγράφει το Δράκο σαν μάγο κι όχι σαν απαγωγέα. Είναι γέννημα θρέμμα φιδιών. Τα ερπετά κατοικούν στις ρίζες των αιώνιων δρυών, δίπλα σε αγιασμένα χώματα ή σε ιερά. Αυτός που κόβει τέτοιο δέντρο, θεωρείται καταραμένος. Ο Δράκος αποκαλύπτεται μόνο μπροστά στην κοπελιά που του αρέσει. Μερικές φορές, αυτή γίνεται Δράκαινα.

     Δεν είναι αρραβωνιαστικιές οι κοπέλες του Ζλάτιου μα, θύματα του.

      Ο Χάντερ είναι ανάμεσα στα αμπέλια  δίπλα στο δρόμο. Του αρέσει το κυνήγι στον κάμπο. Αλλάζει τα αντανακλαστικά και την ατμόσφαιρα. Σ’ αυτό το κυνήγι πυροβολείς περισσότερο. Πάλι είναι με ξένους μέσα σε χωράφια με ηλιόσπορο και καλαμπόκι. Δίπλα υπάρχει φράγμα με πάπιες. Υπάρχουν και στάβλοι. Το περίεργο είναι πως τα κεραμίδια τους δεν έχουν πέσει ακόμα. Περνάνε σμήνη από πέρδικες. Προσέχει ένα λαγό, μια αλεπού. Ακούγονται και χήνες ψηλά πάνω στο δρόμο. Και κάτι που δεν μπορείς να το δεις στις ειδήσεις – γεράκι να πιάνει σπουργίτι.

     Τα χόρτα είναι βρεγμένα και κίτρινα. Τα φύλα των αμπελιών με χρώμα χαλκού. Βρίσκει κάποια τσαμπιά, παρατημένη σειρά με πιπεριές, καρπούζι, μικρό όσο η γροθιά του ανθρώπου. Τα πουλιά ήδη το έχουν τσιμπολογήσει. Από μέσα όμως είναι ροζ και γλυκίζει τον Χάντερ. Κι όσα θέλεις κόκκινα φρούτα άγριας τριανταφυλλιάς.

     Μια πέρδικα στριφογυρνάει σαν τρυπάνι προς τα πάνω. Η σφαίρα την έχει βρει στο κεφάλι. Μετά πέφτει ανάμεσα στους θάμνους. Ένα ορτύκι που έχει αργήσει, γίνεται πειρασμός για τους κυνηγούς. Για τις πέρδικες είναι ευκαιρία να γλιτώσουν.  Ο λαγός σηκώνει με τις κορυφές των αυτιών του τα αγριόχορτα που έχουνε λουφάξει. Μια πέρδικα πέφτει με όμορφη παραβολή. Τα σκυλιά έχουν λυσσάξει να τη βρουν. Άφαντη όμως η πέρδικα.

   Τον τρομάζει μια άλλη. Το μεγάλο σμήνος από πέρδικες γυρνάει δίπλα στα αυτοκίνητα. Το αρσενικό έχει παχύνει. Αυτό είναι αποφασιστικό τη μοίρα του. Μένει τελευταίο στην απογείωση. Τα σκάγια το βρίσκουν στον όμορφο λαιμό στο στήθος του.

    Βρέχει ψιλή, διεισδυτική βροχή. Κομμάτια λάσπη κολλάνε στις μπότες. Το περπάτημα είναι δύσκολο. Οι κυνηγοί είναι μούσκεμα. Ο Χάντερ περπατάει σκυφτός. Ο ουρανός είναι γκρίζος και κρύος. Είναι σκεφτικός.

     Πώς, αν δεν είσαι Θεός,  να πλάσεις από τη λάσπη και το νερό, το ων που θα υψώσει τη ματιά του προς τις ουράνιες ρίζες μας;…