Galery

1

     Ο Χάντερ αντιλαμβάνεται από ψηλά, πως στο χωριό κινούνται άνθρωποι. Μήνες πια παραμονεύει τον λαθροκυνηγό, που όλο του ξεφεύγει. Δεν υποπτεύεται τον Μιχάλ τον Λευκό, αν και θα μπορούσε να  έχει κάποια σχέση. Σύντομα πατάει  στα καλντερίμια με τα ξετρελαμένα χόρτα ανάμεσα στις πέτρες. Έτσι γνωρίζει την γιατρό Λίνα με τους ασθενείς της. Κι αυτός είναι  έτοιμος να τους βοηθήσει. Με τον Λευκό γίνονται δύο.

      Η Μητριά θέλει το μαύρο μαλλί να γίνει άσπρο. Γιατί, σε μας, γιατί σε μας να  τύχει  να ξεπλένουμε το μαύρο μαλλί; Κλαίνε η  Αναστενάρισσα, ο Μομόγερος κι ο Στρατηγός. Η Σιωπηλή σωπαίνει. Ποιος θα μας λυπηθεί, ποιος θα μας χαϊδέψει; Που είναι η αρκούδα για να φάει την κακιά μητριά;

     Παίζουν οι φλόγες πάνω στους τοίχους. Τα δόντια του Μομόγερου από κολοκυθόσπορο γυαλίζουν. Χτυπάνε οι κουδούνες. Κατεβάζουν τα βρακιά μιας κοπελιάς στη μέση του χωριού. Ο Μομόγερός τα γεμίζει με χιόνι.  Αυτή του φιλάει το χέρι. Αυτός τραντάζει το βαμμένο κοτσάνι. Ο Στρατηγός προστατεύει τον Μομόγερό του. Έχει καβαλήσει το αγαπημένο του γαϊδούρι. Είναι στολισμένος με τενεκεδένια παράσημα. Υπάρχουν μεθύσια. Πέφτει ξύλο. Υπάρχει και τάξη. Μέχρι τα χαράματα έχουν πετάξει τα ρούχα – δέρματα. Τα αφήνουν στα σκυλιά. Στα σκυλιά του σκότους. Ο χορός των Μομόγερων έχει τελειώσει.

     - Που είναι οι γυναίκες του δάσους, που ξελογιάζουν; ρωτάει ο Μομόγερος.

     - Η ομορφιά τους είναι επικίνδυνη. τον προστατεύει ο Στρατηγός. Μετά ξαφνιάζεται:

     - Τι ώρα φτάσαμε στο χωριό;

     Στα έρημα αμπέλια αντί για σταφύλια, μεγαλώνουν ελαφίνες. Δηλητηριώδεις βότανα ανθίζουν κάτω απ΄ τα τσαρδάκια  των νεραϊδών.

     - Τι ώρα; επαναλαμβάνει ο Στρατηγός.

      Το δωμάτιο της Αναστενάρισσας είναι χωρίς σκεπή. Τα μαύρα φίδια και τα άσπρα περιστέρια είναι εκεί. Είναι ζωγραφισμένα με κάρβουνο στους τοίχους. Τα χρόνια κι οι βροχές δεν  τα έχουν σβήσει. Η σκεπή απλώς λείπει, χωρίς να έχει πέσει.

     Η Αναστενάρισσα ήδη ψιθυρίζει:  «Εδώ κοντά, γιατρέ Λίνα, υπάρχει άνθρωπος με κακά όνειρα. Αυτός με ψάχνει. Μόνο εγώ μπορώ να τον βοηθήσω, γιατρέ Λίνα, μόνο εγώ. Στο δωμάτιο με τα φίδια και τα περιστέρια.»

     Η γιατρός Λίνα είναι μπερδεμένη.  Συνέχεια απευθύνεται στον Μιχάλ τον Λευκό. Αυτός και πάλι επιβεβαιώνει τα λεγόμενα.

     Επιβεβαιώνει για την αρκούδα, για το άσπρο και το μαύρο μαλλί. Μετά την οδηγεί στο χορταριασμένο με ζιζάνια δωμάτιο. «Οι άνθρωποί σου, γιατρέ, το αισθάνονται σωστά.» Έχει χλομιάσει. Δεν τολμάει να το αποκαλέσει με τ’ όνομά του. Παρατηρεί πρόσφατα σπασμένο τούρκικο κεραμίδι. Πατημένα χόρτα. Κάποιος έχει φτάσει μέχρι την πόρτα πριν απ’ αυτούς. Αυτά είναι τα δικά του σημάδια.

     Η Αναστενάρισσα τρέμει ολόκληρη. «Το δικό μου δωμάτιο, αυτό είναι το δικό μου δωμάτιο.» Χαϊδεύει τα φίδια και τα περιστέρια. Αυτά ζωντανεύουν.

        Στο μακρινό μαχαλά είναι το κρησφύγετο του Κέμπο. Ένα σπίτι απ’ έξω εντελώς γκρεμισμένο κι από μέσα κάπως μπαλωμένο. Οι συγγενείς τον είχαν στείλει να ρίξει μια ματιά στην περιουσία τους. Δεν θα επιστρέφανε στο χωριό. Το πουλούσανε τζάμπα. Πήγε από περιέργεια. Σκότωσε ένα ζαρκάδι με το πιστόλι του. Το ζώο είχε βγει στο δρόμο. Φαινότανε να μην φοβάται άνθρωπο. Πυροβόλησε. Το ζαρκάδι δεν κουνήθηκε. Στο τέλος το πέτυχε. Έτσι και δεν πλήρωσε στους συγγενείς. Συνέχισε να έρχεται κρυφά. Κάτω από το βουλιαγμένο τσαρδάκι, ήταν το βότανο. Κι οι ωραίες γυναίκες από τα παιδικά του χρόνια ήταν εκεί. Στο σπίτι υπάρχουν πολλά σημεία εισόδου κι εξόδου. Λείπουν οι πόρτες και τα παράθυρα, μα το τυφλό υπόγειο είναι βαθύ και ζεστό. Εκεί έχει σιγουρέψει  τα πάντα – από προβολέα, μέχρι κάσα με φυσίγγια.

     Ο Κέμπο καταλαβαίνει. Και το Ελάφι τον παραμονεύει. Το ζώο αντιλαμβάνεται. Στον ανταγωνισμό του με το άγριο υπάρχει κάτι από τζόγο, κάτι το αντρίκειο. Με κάθε του νέα βολή ο Κέμπο δίνει εξετάσεις Με το που   ευστοχεί, νιώθει ήρωας. Μέσα στην πόλη τα αισθητήρια δεν είναι τόσο ακονισμένα. Εκεί είναι ένας μαζεμένος ενωμοτάρχης  από τον πεζοδρόμιο στην γωνία. Με το κρέας που πουλάει στα μαγαζιά και στα εστιατόρια συμπληρώνει το μισθό του.

     Οι εισβολές του είναι επικίνδυνες. Έρχεται τη νύχτα. Μεταμορφώνεται σε κάποιον άλλον. Τα σκυλιά του σκότους τον κυριεύουν. Το αίμα του φλέγεται. Γίνεται λύκος.

     «Γιατρέ Λίνα, γιατρέ Λίνα» τσιρίζει η Αναστενάρισσα. Την έχουν κυριεύσει οι δυνάμεις. «Ο άνθρωπος με τα κακά όνειρα είναι λύκος! Θα μας φάει!» Ο Μομόγερος κι ο Στρατηγός κραδαίνουν ξύλινα σπαθιά. Η Σιωπηλή σωπαίνει.

     Ρωτάνε τον Μιχάλ τον Λευκό. Δεν μπορεί να διαψεύσει ούτε  να επιβεβαιώσει. Τους διηγείται για τη Νύχτα των ελαφίνων.

     Στο χωριό ήταν εννέα άτομα. Η Στάνα ήδη είχε φύγει. Οι υπάλληλοι είχαν κάνει το λάθος τους. Όποιος δεν δουλεύει αυτός δεν κάνει λάθει.

     - Για πού είχε φύγει; ρωτάει αυστηρά ο Στρατηγός. Το τονίζει μάλιστα.

     Στα χόρτα της λησμονιάς, εκεί που η ελαφίνα θηλάζει το μικρό της. Ο Μομόγερος σωριάζεται κατά γης. Πεθαίνει. Ο Στρατηγός τον κλοτσάει στον πισινό. Ανασταίνεται. Η Σιωπηλή σωπαίνει.

     «Τι ξέρετε εσείς» λέει ο Μιχάλ ο Λευκός. «Την αγαπούσα αυτή την γυναίκα. Ακόμη την αγαπάω…»

     «Χε – χε !» δείχνει τα δόντια του από κολοκυθόσπορο ο Μομόγερος.

     «Ας μας διηγηθεί για τους λύκους, γιατρέ Λίνα!» Τα μάτια της Αναστενάρισσας ξασπρίζουν. «Υπάρχει άνθρωπος μεταμορφωμένος σε λύκο. Υπάρχει. Τον βλέπω, γιατρέ Λίνα!»