Galery

1

     Γι αυτήν ο δρόμος προς τη ζωή, περνάει μέσα απ’ τις αρρώστιες και μέσα απ’ τα βάσανα. Κι αυτός ο δρόμος δεν είναι ούτε πιο εύκολος, ούτε πιο ασφαλής απ αυτόν του Χάντερ.

    Από τη Σιωπηλή δεν ακούγεται ούτε μηλιά, ούτε λαλιά. Ότι και να γίνει σωπαίνει. Σωπαίνει εδώ και μήνες, χρόνια, αιώνες. Το φίδι είναι η μοίρα της. Όπως ο Κέμπο συνδέεται με το Ελάφι.

      Το Ελάφι που έρχεται πάντα, είναι πολλές φορές κυνηγημένο. Και πάντα έρχεται. Ο Χάντερ το έχει συναντήσει είτε μόνος, είτε σε κυνήγι με τους ξένους. Ξέρει το χρησμό. Άσε το Ελάφι να ξεκουραστεί. Να πιει νερό. Και μετά πυροβόλησε. Αλλιώς δεν θα επιστρέψει ξανά.

     Το Ελάφι έρχεται από το σκοτεινό, μυθικό παρελθόν. Αιώνες τώρα δεν κουράζεται να επιστρέφει στην ευλογημένη του γη. Την αισθάνεται με τις οπλές του. Την θυμάται ζωντανή. Στο τέλος, αυτή η γη κι εμάς θα μας στεγάσει όπως και τόσους άλλους. Η καρδιά του πάει να σπάσει.

     Υπάρχει κι άλλο σημάδι. Που δεν το έχει πιάσει ο  Κέμπο. Πολλά πράγματα του έχουνε ξεφύγει. Ούτε καν έχει προσέξει το Φίδι. Αυτό που κατοικεί τον χώρο έξω απ’ τη σπηλιά. Λιάζεται στις πέτρες.

     Το Ελάφι πατάει ελαφριά κι  αθόρυβα. Αν και με πελώρια κέρατα, δεν αγγίζει ούτε κλωνάρι. Πετάει στο σκοτάδι. Πηγαίνει στη Γρήγορη ωραία ελαφίνα.

      Ο Στρατηγός δίνει σημασία σε κάθε λεπτομέρεια. Συνεχώς επιβάλει την τάξη και την πειθαρχεία. Συχνά ρωτάει πιο είναι το σχέδιο. Δεν έχει δικό του. Μόλις πληροφορηθεί τρέχει να το εφαρμόσει. Καβαλάει τον γάιδαρο του ανάποδα, προς την ουρά. Καβαλάει μια απλή βέργα. Καλπάζει από την μια πτέρυγα ως την άλλη, απ’ τη γραμμή του μετώπου,  ως τα μετόπισθεν. Η γιατρός Λίνα του έχει εξηγήσει. Το σχέδιο είναι να φτάσουν στο χωριό. Το μακρινό μέρος, όπου πέθανε η μάνα της.  Εκεί μένει μόνο ένας γέρος με σκυλί. Μπορεί πια, να μην υπάρχει και κανείς.

     - Πως το λένε το σκύλο; ρωτάει ξαφνικά ο Στρατηγός.

      Ο Μιχάλ Ο Λευκός, από νέος είναι με άσπρα μαλλιά. Δεν είναι καταγραμμένος στα μητρώα. Ένα λάθος υπαλλήλου παρουσιάζει την νεκρή του γυναίκα σαν ζωντανή. Στα χαρτιά κηδέψανε τον γέρο. Ποιος θα διορθώνει πιστοποιητικά θανάτου; Ο Μιχάλ ο Λευκός είναι εξαφανισμένος. Υπάρχει, μα κανείς δεν τον ψάχνει στον κατάλογο των ζωντανών. Έχει μάλιστα και τεράστιο πολιτικό χάρτη του κόσμου. Πιάνει σχεδόν ολόκληρο τον τοίχο. Οι ωκεανοί είναι τόσο λερωμένοι από τις μύγες, που σε μερικά σημεία σαν να έχουν δημιουργηθεί καινούργια νησιά. Ο Λευκός συχνά συλλογίζεται φωναχτά μπροστά στα κράτη. Συχνά τα μαλώνει.

     Είναι πολύπλοκο, μπερδεμένο. Δεν μπορεί  να το φανταστείς έτσι απλά, αν δεν είναι αναμειγμένος κι ο δάκτυλος της μοίρας. Ο αριθμός είναι σωστός. Επίσημα υπάρχει ένας κάτοικος. Μα δεν είναι ο ίδιος. Εδώ σε θέλω τώρα! Ούτε το φύλο του είναι το ίδιο. Έχει και σκυλί. Μα δεν είναι το δικό του σκυλί. Ο λυκομάχος Γκορμπατσόβ ανήκει στον Ένιο, που ξαφνικά κρεμάστηκε. Απ’ την κατάθλιψη τους οι γέροι κάνουν τρέλες. Το σκυλί είναι ζωντανό κι επικίνδυνο. Δεν είναι χάρτινο. Ουρλιάζει. Δεν φοβάται τους λύκους.

     Το Αγριογούρουνο έχει κατοικήσει ξανά στο σχολείο. Η γουρούνα με τα μικρά είναι στην εκκλησία.

     Ο Αρκούδος «Φου» συνεχίζει να διεκδικεί απ’ το Αγριογούρουνο το σχολείο. Στις αίθουσες αντιλαλούν γρυλίσματα και ουρλιαχτά. Η γιατρός Λίνα Μπίζεβα και οι ασθενείς της δεν έχει από ποιον να το μάθουν. Το ξέρουν μόνο ο Χάντερ κι ο Μιχάλ ο Λευκός. Εδώ και λίγο καιρό κι ο Κέμπο.

      Το χωριό περιβάλλεται από δάσος. Έχει ξεχαστεί πια το όνομά του. Να το, εκεί, στην άκρη του δρόμου στο βαθύ ρέμα. Από κει και πέρα τελειώνει η Βουλγαρία.

     Όχι μόνο για τους ασθενείς η λευτεριά έχει αξεπέραστη αξία. Η ζωή είναι μυστήριο και για τους υγιείς. Οι ψυχίατροι θεραπεύουν τις συνέπειες κι όχι τις αιτίες. Ο άνθρωπος γι αυτούς και κυριολεκτικά είναι  μυστήριο. Η ανθρώπινη εκδοχή δεν είναι βάσιμη. Γιατί αιώνες τώρα αμφιταλαντευόμαστε, αντί να το ομολογήσουμε –πως  δεν υπάρχει εξήγηση;

     Ο Μιχάλ ο Λευκός  βοηθάει τη γιατρό Λίνα.

     Διαισθάνονται και την παρουσία κάποιου άλλου. Αυτός τους παρακολουθεί. Έχουν αντιληφθεί την  παρουσία του. Η Σιωπηλή βλέπει τη δύστυχη μοίρα του. Μια φλόγα τους βγάζει τη γλώσσα τη νύχτα. Η κρύα πνοή του θανάτου είναι κοντά. Ακούγεται αμβλύς ήχος από σπασμένο οστό. Σφυρίζει ο αέρας από τρυπημένο θώρακα. Ήδη τρέχει προς τα δω το Ελάφι που έρχεται πάντα.

      Το παρελθόν πηγάζει από βαθιά.  Τα βαριά στρώματα έχουν κατασταλάξει στο βυθό του βουνού. Στο βυθό των ψυχών. Είναι μήπως πνεύματα οι ασθενείς της γιατρίνας; Ή μήπως, είναι  ψυχές που τις έχει συντρίψει το παρόν; Ξεγραμμένοι απ’ τα μητρώα των νομιμοφρόνων. Ίσως να μην σκέφτεται σωστά η γιατρός Λίνα; Ίσως να νομίζει πως μπορεί να προσφέρει κάτι για την σωτηρία τους. Ακόμη κι όταν έχει διαλυθεί η προσωπικότητα τους. Ακόμα κι όταν η ψυχή έχει αποδράσει κι έχει μείνει μόνο το σώμα;!

   Ο Κέμπο θέλει να γλιτώσει απ’ τα κακά του όνειρα. Κουβαλάει πτώματα. Γδέρνει δέρματα. Τεμαχίζει κρέας. Ο αέρας είναι καθαρός. Δεν υπάρχει ψυχή τριγύρω. Μα, όταν κοιμάται τα  κακά όνειρα καταφτάνουν. Μόνο η αναστενάρισσα μπορεί να τον παρηγορήσει, όπως γινότανε στους παλιούς καιρούς. Εύκολα θα βρει το σπίτι της; Ή μήπως να πάει τα χαράματα; Εύκολα θα την αναγνωρίσει. Οι ασβεστωμένοι τοίχοι του δωματίου της είναι ζωγραφισμένοι με φίδια και περιστέρια. Σκεπή δεν υπάρχει.