Galery

1

    Κυνηγέ, των στιγμών, εσύ δεν ξέρεις. Η περιέργεια οδηγεί στην παγίδα. Αυτή παραμονεύει τον άνθρωπο που δεν έχει ευκαιρία να γλιτώσει μα, ούτε και δρόμο για να γυρίσει πίσω. Μόνο ο Αλλάχ, σύμφωνα με την παροιμία της Ανατολής, είναι εύσπλαχνος. Όταν βρισκόμαστε στο κυνήγι – σταματάει να μετράει τις μέρες μας.

     Υπάρχουν και λαβωμένες πέρδικες. Αυτές καλπάζουν ανάμεσα στα αποκεφαλισμένα από την κομπίνα ηλιοτρόπια. Βιάζονται να βυθιστούν στα χόρτα της λήθης.  Να κουρνιάσουν στο άγριο είναι τους. Ο Χάντερ κλοτσάει γύρω, μα  αυτές λουφάζουν σαν έμμονες σκέψεις, σαν άγριους πόθους που βιώνουμε μέσα στον ύπνο μας – πραγματικούς ή όχι. Κολλάνε με άχυρα, νερό, λάσπη, σάλιο το σπασμένο από τα σκάγια φτερό. Το σφραγίζουν με ήχους μέσα  στις νύχτες που έπονται – μακριές, κρύες χειμερινές. Για να  γλιτώσουν στο σκοτάδι. Για να γλιτώσουν στο φως. Από το τσακάλι, την αλεπού, την αγριόγατα, τα περιπλανώμενα σκυλιά… Ίσως στην επόμενη κυνηγητική περίοδος κάποιος να τις πετύχει ξανά. Αυτές θα κατρακυλήσουν υποταγμένες στη τσάντα του. Ο κυνηγός με θαυμασμό θα κουνάει το κεφάλι. Υποταγμένος με τη σειρά του στον απαραβίαστο νόμο της φύσης: Κάθε ζωντανό πλάσμα να βασίζεται στον εαυτό του και μόνο στον εαυτό του!

    Ο Χάντερ έχει ταξιδέψει χιλιόμετρα μέχρι εδώ. Κόντρα σ’ αυτόν ερχότανε τα κύματα της χιονοθύελλας. Του κρύβανε την ομιχλώδες και παγωμένη πλαγιά. Στις ζεστές στράτες τις πόλης τον είχε σταματήσει περιπολικό. Στις τέσσερις τα χαράματα  κυκλοφορούν μεθυσμένοι. Τον βάζουν να φυσήξει το μπαλονάκι. Απογοητευμένος από την αποτυχημένη ενέδρα ο λοχίας του εύχεται καλό κυνήγι. Ο μακρύς και ύπουλος δρόμος είναι άδειος. Το χιόνι αποτραβιέται πίσω από την πλαγιά. Στον κάμπο  ψεκάζει η βροχή. Τα απέναντι φώτα κουβαλάνε λάχανο και καρότα. Ένα φορτηγό με πλατφόρμα γεμάτη κολοκύθες έχει πάθει ζημιά. Στο γυρισμό θα το ξανασυναντήσει. Μόνο αυτές και οι δικές μας κολοκύθες είναι στο δρόμο. Το τζιπ του Χάντερ πιστά απωθεί το δρόμο πίσω απ’ την πλάτη του. Φτάνουν, μερικά λεπτά πριν από την ώρα τους. Το σημείο είναι συμβολικό. Το εστιατόριο λέγεται «Ευρώπη». Βρίσκεται στην αιώνια οδό  Ανατολής – Δύσης. Στην ουσία είναι σκέπαστρο με μερικά τραπέζια.

      Μετά το κυνήγι της πέρδικας είχαν σταματήσει τάχα για λίγο κάτω από μια κληματαριά. Όπως ήταν βρεγμένοι και με τις λάσπες, οι ξένοι βρέθηκαν μέσα σε χωριάτικη αυλή. Κοιτούσαν γύρω τους ευγενικά. Ο οικοδεσπότης  γρήγορα κατέβασε το γυλιό του. Έτρεξε στο υπόγειο. Το κρασί ήταν παλιό. Γλιστρούσε. Αδειάζανε τις κανάτες με το κουνελήσιο αίμα. Ο άνθρωπος έβγαζε το κεφάλι του από την αποθήκη  και πρόσφερε την μια κανάτα μετά την άλλη. Έτσι έμειναν μέχρι το τέλος όρθιοι, και να έχουν σταματήσει τάχα για λίγο.

     Πόσες ώρες άραγε είχαν περάσει, που άραγε να είχαν ξεχαστεί χωρίς να το καταλάβουν; Κάποια στιγμή ο οικοδεσπότης  σήκωσε τα χέρια. «Το βαρέλι έχει αδειάσει!» Τους οδήγησε πίσω με το τζιπ του Χάντερ. Όλο του επαναλάβανε: «Είσαι μεθυσμένος, είσαι μεθυσμένος!» Μάλιστα ρίξανε μπαλοτιές για τους αρραβώνες της  γειτόνισσας.

     Όλοι τους ήταν με ροζ μάγουλα κι ασπρισμένα από το χιόνι μαλλιά. Και μέχρι σήμερα ο Χάντερ δεν θυμάται καθαρά το χιόνι, το βαρέλι, τις μπαλοτιές. Του έχει μείνει μόνο η αίσθηση για την κούραση και για το μαγεμένο ύπνο. Για τη μικρής διάρκειας μακαριότητα, ανάμεσα στην ύπαρξη και στην μη ύπαρξη. Και τότε που ακριβώς ήσουν; Και το θέλεις ξανά να επιστρέψεις – ακριβώς εσύ, ακριβώς εκεί.

      Ο Θεός φυλάει τις λουφαγμένες καρδιές των περδικιών μέσα σε μυστικά χόρτα, μέχρι την επόμενη τους συνάντηση  με τον Χάντερ. Ζωηρές και γρήγορες – ξαφνικές σκέψεις που αλαφιάζουν τις κάνες. Έχει καταπιεί την ανησυχία και σημαδεύει με ψυχρό μάτι. Απομακρύνονται με  τα γρήγορα φτερά τους. Φεύγουν, κάτω από εκείνο τον ουρανό, σε εκείνο το νερό και λάσπη  -  με το προαίσθημα για το ατελείωτο λευκό, για το χιόνι, για κάτι απρόσμενο κι ωραίο που θα έρθει.

     Την άνοιξη, μια ελαφίνα γέννησε μέσα στα ψηλά χορτάρια του νεκροταφείου. Ο Χάντερ την παρακολούθησε. Κοιτούσε πίσω από την βυθιζόμενη σκιά της. Είδε τους πέτρινους σταυρούς. Άλλος κόσμος σε άλλη, απροσπέλαστη διάσταση.

     Με τι εμείς οι άνθρωποι είμαστε κάτι περισσότερο από αυτή την ελαφίνα; Το ωραίο της άλμα αύριο θα στέψει το κυνήγι του ξένου. Και πάλι, και παντού οι τρελαμένες ρίζες. Πλέκουν τα πόδια και τραβάνε. Έκρηξη των αγριόχορτων. Σ’ αυτά χάνεσαι, σε αυτά βυθίζεσαι. Η άγρια ομορφιά είναι προς πώληση.  Οι πόρτες των σπιτιών είναι ξεκλείδωτες. Στη κρεμάστρα του διαδρόμου, κρέμονται ρούχα. Το νοικοκυριό υπάρχει.  Η εστία του φούρνου χάσκει. Στην παλιά στάχτη φαίνονται πατημασιές από ποντίκια που έχουν εξαφανιστεί. Υπάρχουν λύκοι, τσακάλια, αλεπούδες κι ένα αγριογούρουνο. Αυτό που και που κοιμάται στο σχολείο. Στις ζέστες, ο αρκούδος «Φου» το διώχνει με τις κλοτσιές.

     Η κραυγή του άγριου ξυπνάει τον Μιχάλ τον Λευκό και τον Ένιο το Νταούλι. Δεν μιλιούνται  εδώ και χρόνια. Οι δύο κάτοικοι του εγκαταλειμμένου χωριού.

     Με το γυλιό στον ώμο πηγαίνουν χειμώνα καλοκαίρι στο διπλανό χωριό – για ψωμί.  Ο καθένας απ’ δικό του δρόμο. Ο Χάντερ ακολουθεί την αρκούδα και παρατηρεί. Ο Μιχάλ κι ο Ένιο κρυφοκοιτάζουν απ’ τα παράθυρά τους όταν ακούγονται πυροβολισμοί  στο σκοτεινό δάσος - εκεί, στα ψηλά. Σηκώνουν σαγόνια προς τον ουρανό. Μετά ελέγχουν αν είναι κλειδωμένη η πόρτα. Οπλίζουν τα δίκαννα.

     Μόνο μια φορά ο Χάντερ κατέβηκε στο χωριό. Ανάμεσα στις πλάκες του καλντεριμιού  πήγαζε χόρτο που έφτανε ως τη μέση. Τα σπίτια είναι διώροφα, τα ντουβάρια πέτρινα. Σε μερικούς στάβλους ακόμα υπάρχει σανό – μουχλιασμένο.