Galery

1

     Ο κινητήρας μουρμουρίζει μονότονα. Το ζώο παγώνει ακινητοποιημένο από το φως. Ακούγονται βρισιές.  Καταλαβαίνουν πως έχουν πατήσει τις πρόκες του Χάντερ.

     Το δάσος ακόμη δεν έχει κοιμηθεί τον βαθύ του ύπνο. Η Ελαφίνα το διασχίζει σχεδόν πετώντας. Σταματάει για λίγο σε κάτι κλαριά. Αφουγκράζεται στους χτύπους της καρδιάς της και στους ανθρώπινους ήχους που σιγοσβήνουν.

     Είναι έμπειρη. Έχει επιβιώσει και σε άλλες ενέδρες. Τολμάει να γεννήσει στο παλιό νεκροταφείο. Να ζήσει εκεί. Ανάμεσα στα σκοτεινά χόρτα, τα πορτρέτα από πορσελάνη ασπρίζουν σαν οστά. Πρόσωπα γερόντων, νεαρής γυναίκας, παιδιού, άντρα με μουστάκια. Εδώ και χρόνια δεν περνάει κανείς. Και κυνηγός δεν έχει περάσει από πολύ καιρό.

     Η ελαφίνα χάνεται στο κοιμητήριο. Το μικρό της την περιμένει. Εδώ βρίσκει τρυφερό χορτάρι. Η βρόμη, το γαλακτώδες καλαμπόκι, το σιτάρι, δίνουν περισσότερη δύναμη, μα είναι σε επικίνδυνα κι απόμακρα μέρη.

     Το μικρό κουρνιάζει  δίπλα της και κοιμάται τον πιο γλυκό του ύπνο. Πόσα θέλει μια μάνα; Τροφή για να κατεβάσει γάλα κι ένα  δύσβατο κρησφύγετο. Και λίγη ζεστασιά κάτω απ’ τα αστέρια για να χαλαρώσει και να χαρεί τη στιγμή.

2.

     Ο Κέμπο περιεργάζεται τη σπηλιά. Είναι στο ρέμα. Όχι μακριά από το ερημωμένο χωριό. Γενιές έχουν ζήσει στα ωραία τους σπίτια κάτω από τις πελώριες καρυδιές. Εξήγαγαν δρύινη ξυλεία για να φτιάχνουν καράβια σε χώρες μακρινές. Ωραίος δρυς μεγαλώνει εδώ. Από καλό σπόρο. Τσίριζαν οι γκάιντες κάτω απ’ τους αιωνόβιους γίγαντες. Παίζανε με τις ώρες κάτω απ’ τον ουρανό.

    Έχει ακούσει το θρύλο. Το νερό που στάζει στην σπηλιά είναι μαγεμένο. Μόλις μπει αμαρτωλός – το νερό θα χαθεί. Μα, δεν είμαστε όλοι μας αμαρτωλοί; Αφού τους αμαρτωλούς ήρθε να σώσει ο Χριστός, αφήνοντας τους αγγέλους στον ουρανό. Χάνει τον συνειρμό του. Γλύφει τα χείλη. Ξεροκαταπίνει. Με τα πρώτα του βήματα οι σταγόνες σιγούν. Δεν δίνει σημασία. Ο χώρος είναι ψυχρός κι αερίζεται. Τέτοιον χρειάζεται. Ριγεί.

     Την ίδια ώρα η ιατρός Λίνα Μπλίζεβα παίρνει μια δύσκολη απόφαση. Μαζί με τη Νια την Αναστενάρισσα, τη Σιωπηλή, το Μομογέροντα  και τον Στρατηγό ξεκινάει προς το χωριό της μάνας της. Εκεί έχει απομείνει μόνο ένας κάτοικος.

     Λουφάζουν στο αμάξι της. Σαν πουλιά σε κλουβί. Έχουν το προαίσθημα για ελευθερία. Οι τέσσερις έχουν σαφή βελτίωση. Γιατί όμως,  κανείς δεν τους χρειάζεται πια; Γιατί είναι παρείσακτοι;  Οι ασθενείς διψάνε για σωτηρία. Την συνδέουν με την λευκή ποδιά, με μια χούφτα χάπια και το ζουρλομανδύα. Αποχαιρετάνε  το μωσαϊκό  του διαδρόμου με τις ιδανικές, συμμετρικές φιγούρες. Σερφάρουν πάνω του. Ζουν σαν αδέρφια με τους γιατρούς. Η θέληση για  καλοσύνη δεν έχει εγκαταλείψει την ιατρό Λίνα. Άραγε θα γίνει κι αυτή κουρασμένη, απρόσωπη κι αδιάφορη;. Ονειρεύεται να σώζει ψυχές ναυαγισμένες σε μυστικά. Όπως και όλοι οι σπουδαγμένη, έχει μείνει ανίδεη. Δεν υπολογίζει τόσα πολλά.

     Ο Κέμπο καθαρίζει το όπλο του. Το έχει φτιάξει μόνος του. Με σιγαστήρα. Αποσυναρμολογεί την δίοπτρα. Την καθαρίζει προσεκτικά. Αναστενάζει.

     Από μικρός είναι καταδικασμένος στη μοναξιά. Τότε έτρωγε τα νύχια του. Η συνήθεια του είχε μείνει. Και τα νύχια του είναι τραχιά και κυματώδεις.

     Ενθύμιο από τα παιδικά του χρόνια είναι και τα χαλασμένα του δόντια. Τόσο πολύ σοκολάτα! Μίσησε τα γλυκά και τις θείτσες με τις ωραίες γάμπες. Πηγαίνανε κομπλέ. Κάνανε επισκέψεις στον πατέρα του. Από μικρός το είχε καταλάβει. Δεν υπήρχε μητέρα. Είχε εξαφανιστεί μετά τη γέννα. Ο πατέρας του τον έβλεπε σαν ενοχλητικό, τεχνικό λάθος.

     Το φεγγάρι είναι ρομαντικό. Η νύχτα φωτεινή. Ο άνεμος φέρνει κουρελιασμένα σύννεφα. Αχνίζει το στόμα του. Ο Κέμπο σαν να φτύνει κομμάτι από σύννεφο. Αφουγκράζεται.

    Παραμονεύει στο νυχτερινό δάσος. Άνθρωπος ή κίμποργκ είναι ο μοναχικός οπλισμένος;

     Ονειρεύεται το Ελάφι που έρχεται πάντα. Και πυροβολεί ότι βρει μπροστά του. Έτσι, για  παραδειγματισμό. Έγκυος ελαφίνα ή μικρό ζώο. Δεν έχει σημασία. Το παιχνίδι ζωής και θανάτου ποτέ δεν είναι αθώο.

     Η Νια η Αναστενάρισσα βουλιάζει στις φλόγες. Την αρπάζουν δυνάμεις. Το πρόσωπο της χλομιάζει. Πατάει πάνω στη θράκα. Τα βήματα της είναι μικρά και γρήγορα. Μυρωδιά φλεγόμενης σάρκας;  Μα απ΄ αυτήν ανέρχεται φρεσκάδα και σαφήνεια.

     Του Μομόγερου του αρέσει να τα κάνει όλα άνω κάτω. Αυτός και με τον θάνατο αστειεύεται. Πεθαίνει συχνά. Ο Στρατηγός τον κλοτσάει. Σαν προσωπική του φρουρά είναι υποχρεωμένος να του το υπενθυμίζει. Ο Μομόγερος ανασταίνεται. Μπορεί να γελοιοποιηθεί ο θάνατος; Όλα είναι ανατρέψιμα. Ο Μομόγερος ανατρέπει τα πράγματα. Η πόρτα του χρόνου είναι διπλής κατευθύνσεως; Η ιατρός Λίνα Μπλίζεβα ανησυχεί. Ψάχνει ηρεμία για τους ανθρώπους της. Δεν θα ενοχλούν κανέναν. Θα έχουν ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι τους. Ο Κέμπο όμως, τι να σκέφτεται; Οι ασθενείς της  ταξιδεύουν προς την περιοχή του.

     Η ιατρός Λίνα δεν τα θέλει όλα. Μόνο όσο μπορούν. Και μέχρι εκεί που φτάσουν. Έχει τηλεφωνήσει στο εκτροφείο θηραμάτων. Η διατροφή τους  είναι εξασφαλισμένη. Θα τους βάλει να δουλεύουν. Μήπως δεν μπορούν να βγάζουν τα αγριόχορτα και να καθαρίζουν τα ερημωμένα σπίτια; Χρειάζονται κάποιο σκοπό και τον έχουν.

     Η Λίνα δεν δέχεται τον πόνο σαν συμφορά από την οποία θα πρέπει να κρύβεται. Ψάχνει τη δυνατότητα για να αντέξει και να φτάσει στη κάθαρση. Δεν καταλαβαίνει τον εγωισμό της γερής λογικής – ο αδύναμος να πεθάνει, ο ισχυρός -  να επιβιώσει.