Galery

1

     Η μάνα σου είναι ζωντανή, η μάνα σου είναι εδώ!

     Οι ασθενείς της θα ήταν καταδικασμένοι, αν η γιατρός Λίνα τους έκλεινε σε ένα ντοσιέ.

     Δραπέτευσε μαζί τους.

3.

      Με τα βιβλία ο Χάντερ μοιράζεται την μοναξιά του. Τα αναζητάει ειδικά όταν είναι ανήσυχος, ή βρίσκεται σε ένταση.

     « Έτσι λόγω της μακρόχρονης εκδοράς και βρώσης   άγριων ζώων οι ίδιοι οι κυνηγοί μετατρέπονται σχεδόν σε κτήνη, αν και φαντάζονται πως ζουν σαν βασιλιάδες…» γράφει στο τριακοστό ένατο κεφάλαιο, με τον τίτλο: «Διάφορα είδη αλλοφροσύνης».

     Βγαίνει από το καταφύγιο με κουκούλα για τη βροχή. Θέλει να διαλυθεί στο σκοτάδι. Να αισθανθεί πράγματα που του είχαν ξεφύγει. Παίρνει και την Μπέρτα.

     Αυτό του συνέβαινε και πριν εμφανιστεί ο Κέμπο. Κάποια μεγάλη του ανησυχία τον σήκωνε αργά τη νύχτα. Ξεκινούσε αμέσως.

     Είχε ονομάσει τον άγνωστο «αρπαχτικό». Η αδυσώπητα του συνδυαζότανε με αμέλεια. Την προηγούμενη είχε βρει κομμάτια δέρματος και πεταμένες οπλές.  Ποιος ήταν; Γιατί εμφανίστηκε; Γιατί εξόντωνε σε ποσότητες που ξεπερνούσαν οποιεσδήποτε προσωπικές ανάγκες;

     Ο Χάντερ εκτιμάει με ψυχραιμία. Ο Κέμπο είναι ικανός δολοφόνος. Δεν είχε πέσει σε ούτε μια παγίδα: τα σανίδια με τις πρόκες, οι λάκκοι σκεπασμένοι με κλαριά και φύλλα, τα ηλεκτροφόρα καλώδια και κουδούνια, τα απόρρητα και φυλαγμένα σημεία εισόδου κι εξόδου…

     Ο Χάντερ χάνει την υπομονή του. Σκέφτεται συχνά τον άγνωστο. Τον σκέφτεται και την ώρα του ύπνου. Ο άλλος γνωρίζει καλά το δάσος. Μετακινείται γρήγορα. Πυροβολεί από έξυπνα στυμμένες ενέδρες. Πολύ βασικό – είναι αθόρυβος. Γρήγορα μαζεύει και μεταφέρει τα θύματά του. Αφήνει οπλές, εντόσθια, λιμνούλες αίματος. Δεν υπάρχουν ίχνη από τζιπ, ούτε κάλυκες, ούτε πατημασιές από μπότες.

     Έχει βρει κρυψώνα για το κρέας. Το βγάζει έξω αργότερα, όταν είναι ακίνδυνα.

     Έντονα πιπιλίζει το τσιγάρο του κάτω απ’ την βροχή, χωρίς να το ανάψει. Όπου να ‘ναι, ή απόψε, ή κάποια άλλη νύχτα οι δρόμοι τους θα συναντηθούν. Δεν θα ανοίξουν συζήτηση. «Ποιος ποιον;» είναι το ερώτημα.

     Ο Χάντερ όλο και περισσότερο πείθεται πως πρέπει να γίνει ο ίδιος στόχος. Να υποδεχτεί αυτός το μολύβι, άγνωστο πότε και πως, άγνωστο που. Κι αφού πρώτα ο άλλος σηκώσει το όπλο, τότε - να του απαντήσει.

Ποντάρει τον εαυτό του. Δεν ξέρει αν ο άλλος θα τον κερδίσει. Αν υποπτεύεται καν για την ύπαρξη του;

    Εύκολα βουλιάζεις στο ρέμα. Δύσκολα βγαίνεις από κει με φορτίο.

    Ο Χάντερ αφήνει το τζιπ στο ανήλεο ρέμα, δίπλα στη πηγή. Προειδοποιεί τον Μιχάλ τον Λευκό και την γιατρό Λίνα Μπίζεβα να μην τρομάζουν αν ακούσουν πυροβολισμούς.

     Διαλύεται στο σκοτάδι. Παίρνει τη θέση του στα ψηλά. Από κει βλέπει όλες τις πτυχές της περιοχής μέχρι τον ορίζοντα. Ο Χάντερ υποθέτει, πως ο Κέμπο έχει δυνατό προβολέα και όπλο με σιγαστήρα. Δεν σκέφτεται, πως ο λαθροκυνηγός σκοτώνει από τη δημοσιά, χωρίς να μπει στο δάσος. Ένστολος αστυνομικός, που περνάει απ’ τους ελέγχους. Κάτι παραπάνω το πορτμπαγκάζ του είναι υπεράνω υποψίας. Για να τον αναγκάσεις να το ανοίξει, υπάρχει ολόκληρη διαδικασία. Και μόνο αν θεωρείται ύποπτος. Το κρέας είναι μέσα.   

     Ο Χάντερ περνάει τη νύχτα χωρίς να κλείσει μάτι. Όταν κάπως γλαρώνει, ορμάνε πάνω του  οι λέξεις. Τις διώχνει.

     Μας διακατέχουν χιονοστιβάδες λέξεων. Έχουν αλώσει τις ψυχές μας. Πόσοι βουλιάζουν για πολύ, σαν σε βαθύ χιόνι στην εσωτερική τους σιωπή; Στους εσωτερικούς τους ουρανούς; Άραγε τα ζώα θα θελήσουν να επικοινωνήσουν με μας τους ανθρώπους; Μήπως σωπαίνουν με τη θέλησή  τους; Εμείς τι έχουμε για να πούμε σ’ αυτά;

     Από την ώρα που ήρθε στο βουνό, μέσα στην παραγεμισμένη με λεπτομέρειες ψυχή του, έχει αδειάσει χώρος για έναν εντελώς άγνωστο κόσμο. Τότε ο Χάντερ έθεσε υπό αμφισβήτηση την νοημοσύνη  του κόσμου απ’ τον οποίο προερχότανε. Τον  κόσμο της πόλης, του πολιτισμού, όπου εμείς, είμαστε πλιάτσικο των λέξεων που μας κυνηγούν. Θα έρθει το τέλους αυτής της  καταδίωξης; Μήπως η αιώνια σιωπή θα είναι  η σωτήρια όχθη;

     Κατά πόσο είναι αληθινά τα λόγια; Αν βλέπαμε σαν τον αετό, αν ακούγαμε σαν το σκύλο, αν είχαμε την όσφρηση της αρκούδας, αν τα αισθητήρια όργανά μας είναι δέκα φορές πιο ευαίσθητα, τότε θα χρησιμοποιούμε πάλι τις ίδιες λέξεις;

     Αυτές περιγράφουν μόνο τις ατελείς μας παραστάσεις. Περπατάμε στον κόσμο ψάχνοντας, σαν τους τυφλούς. Σαν χαμένοι. Τότε γιατί οι λέξεις  να μας διακατέχουν; Με ποιο δικαίωμα;

     Γνωρίζουν οι άνθρωποι τι κάνουν στο ξύπνιο τους; Θυμούνται τι κάνανε στον ύπνο τους;

     Χαράζει. Αισθάνεται τη ζεστασιά της Μπέρτας.

     Ο Χάντερ ξεκινάει προσεκτικά δίπλα στο δάσος. Καθαρίζει τις φουσκωμένες  σταγόνες  πάνω στην κάνη. Η Μπέρτα τρίβει το βρεγμένο τρίχωμα της στο παντελόνι του.

     Αναπνέει ελαφριά, αναπνέει γρήγορα, αναπνέει άγρια. Κάθε εισπνοή – ζωή, κάθε εκπνοή -  θάνατος. Έτσι κάθε στιγμή κάτι γεννιέται και κάτι πεθαίνει την ώρα που εισπνέουμε κι εκπνέουμε.

     Περπατούσε αφηρημένος. Κάτι σφύριξε στον αέρα μπροστά και χαμηλά. Έτσι ακούγονται οι βολές με σιγαστήρα.