Galery

1

     Από τον δρόμο έρχεται μυρωδιά βενζίνης. Σφυρίζουν λάστιχα στον πάγο. Τρίζουν λαμαρίνες.

     Ο Λαγός φοβάται τον εαυτό του. Γίνεται αυθόρμητος και άμυαλος. Η μοναξιά, του  απελευθερώνει καινούργιες δυνάμεις. Ο άνεμος αλλάζει κατεύθυνση. Σφυρίζει απάνθρωπα. Ο Λαγός κρύβει τη μουσούδα του μέσα  στα ποδαράκια. Μετά τον άνεμο καταφτάνει το ουρλιαχτό από τα τσακάλια. Σκούζουν σκυλιά, κυνηγημένα απ’ τους ανθρώπους. Ακριβώς σαν τα αφεντικά τους σκοτώνουν έξυπνα και ανελέητα. Σε κάτι τέτοιες στιγμές ο Λαγός εντελώς ξυπνάει στο πόστο του. Δεν θα ξεχάσει. Απ’ το παρατηρητήριο επαγρυπνεί για την ζωή του. Αρκετά ζωντανά πλάσματα τρέμουν τώρα μέσα στους θάμνους και στα αγκάθια. Κι αυτά ξέρουν πόσο άσχημο είναι να χάσεις τον αυτοέλεγχο σου. Να βυθιστείς στις δικές σου σκέψεις για τον κόσμο, ξεχνώντας την τιμή του δικού σου τομαριού.

       Η πείνα στα τσακάλια και στα σκυλιά είναι πράγμα πρακτικό. Αυτή η πείνα εδώ και χιλιετίες δεν σηκώνει συναισθηματισμούς.

     Ο Λαγός ζηλεύει τον καλά  σχεδιασμένο ανθρώπινο κόσμο. Τον έχουν κυνηγήσει με παγάνες. Η μυρωδιά του μπαρουτιού γι αυτόν δεν είναι λόγια από αλφαβητάρι για πρωτάκια. Κι όμως, τώρα κάτι τον έλκει προς τους ανθρώπους.

     Γυρνάει το αυτί του προς τον άνεμο. Αισθάνεται πως η καρδιά του χτυπάει τρελά.  Το άσπρο του χιονιού κάνει τον δρόμο του προς την πόλη ελαφρύ  και γρήγορο. Δεν μπορεί να κοιμηθεί, μα ούτε και να μείνει στο πόστο του. Στην τρύπα του είναι άπιαστος, αόρατος, άγγιχτος. Άγγιχτος για τον θάνατο. Ο Λαγός ριγεί απ’ αυτή την σκέψη Με την άκρη κάθε τρίχας του, με όλη του την γούνα αισθάνεται την γιορτή της ζωής αυτή την νύχτα.

     Ο Λαγός μασουλάει το μουστάκι του. Αυτό δεν είναι καλό σημάδι. Μαζεύει προς τα πίσω τα αυτιά του. Ρουφάει την μύτη του.

     Βγαίνει απ’ τον κρυψώνα του. Περνάει την πλάγιά, μόνο για να ρίξει μια ματιά. Το χιόνι έχει παγώσει. Περνάει στα σίγουρα. Που και που βουλιάζει στο χιόνι. Βυθίζεται μέχρι τα αυτιά. Γρατζουνάει μέχρι να ξετρυπώσει.

     Προς τα πού έχει ξεκινήσει και γιατί; Δεν είναι κι αυτός ένας λαγός που τον τρελαίνει η μοναξιά. Δεν είναι απερίσκεπτος; Δεν μετατρέπεται σε εύκολο πλιάτσικο; Την τελευταία πιθανότητα  την απεχθάνεται πιο πολύ απ’ όλα στη ζωή του. Ο καθένας μπορεί  κάποια μέρα να γίνει πλιάτσικο, μα τουλάχιστον να μην είναι τόσο εύκολο και ηλίθιο.

     Έτσι, ενώ ο Λαγός διστάζει στην  μέση του δρόμου, τα τσακάλια αρχίζουν να τον κυνηγάνε. Οι άλλες λαγουδίσιες γούνες τον σχολιάζουν: «Καλά να πάθει!» Αυτή την στιγμή απεχθάνονται τους ονειροπόλους. Είναι εκατό τις εκατό σίγουροι πως όχι αυτός, μα οι ίδιες, θα επιβιώσουν λόγω του ρεαλισμού τους, μέχρι το φωτεινό πρωινό.

     Τα τσακάλια βγαίνουν ξωπίσω του. Πίσω απ’ τις ισχνές τους γρήγορες πλάτες, πίσω απ’ τον αδυσώπητο  εγωισμό τους, μένει το παρατηρητήριο. Η δικιά του ηρεμία, και  σοφία, η  ακεραιότητά του, η ασφάλεια που προσφέρει,  είναι πια απρόσιτα για τον Λαγό.

     Έτσι τα τσακάλια τον βοηθάνε να ξεχάσει τους δισταγμούς του. Να ξεπεράσει τον φόβο απ’ τα δικά τους σαγόνια. Τα βαριά τους σώματα, όλο και πιο συχνά βουλιάζανε στο χιόνι. Στις στιγμές του μεγαλύτερου κινδύνου για τη ζωή του,  ο Λαγός  νιώθει ανεξήγητη σιγουριά.  Θα επιβιώσει, δεν θα χαθεί, δεν θα τον φάνε. Όλο και κάπως θα φτάσει τον αιώνιο φράχτη της ανθρώπινης πόλης

     Τρέχει βέβαιος για την αθανασία του. Κάνει στροφές, ξεπερνάει,  τα σκορπισμένα αγκάθια στον κάμπο. Άθελά του θυμάται εκείνα τα λόγια για το άγριο χειμωνιάτικο τραγούδι[3], για την θύελλα και τους ανέμους που σκορπάνε τα αγκάθια στον κάμπο. Αυτά πια τα έχουν ζήσει και περιγράψει, ε;

     Ξαφνιάζεται εντελώς. Δηλαδή από τότε, τίποτα δεν έχει αλλάξει στη μοίρα αυτού του λαού;

    Καταλαβαίνει πως έχει βουλιάξει ως τα αυτιά στον χρόνο και ο χρόνος είναι μέσα του[4].Πίσω του είναι οι δήμιοι, μπροστά του όμορφο και ανερμήνευτο μυστικό.

     Ενθουσιασμένος γρατζουνάει στο παγωμένο κανάλι δίπλα στο δρόμο. Κάτω απ’ τους πάγους του, έχουν βρει τον θάνατό πολλές σκιές τσακαλιών.

     Στο δρόμο ο λαγός βλέπει προσερχόμενα φώτα. Τον καρφώνουν στο έδαφος. Είναι μεγαλόσωμος και γενναίος Λαγός. Με κάποιες λίγες γρατσουνιές απ’ τα αγκάθια και τα κομμάτια πάγου,  λαχανιασμένος μα, ενθουσιώδης. Ξαφνικός κι όμορφος με παγωμένες σταγόνες στ’ αυτιά. Τρίζουν τα φρένα. Τα λάστιχα γλιστράνε.

     Ο Χάντερ παρά λίγο να αναποδογυρίσει το τζιπ στο χαντάκι.

     - Κοίτα τον μάγκα!  γελάει γενναιόδωρα πίσω απ τον λαγό που απομακρυνότανε. - Καλή τύχη, φίλε!

    Ψίχουλα χιονιού σκορπάνε από τα φρύδια, τα μουστάκια και το γένι του. Σταγόνες χιονιού απορροφούνται στα χείλη. Τις γλύφει.

7.

      «Μην αγγίζεις το όπλο, Μαίρη! Μην το αγγίζεις!………….