Galery

1

Πέρασε από δίπλα τους, ενώ το πυροσβεστικό όχημα συνέχισε να ουρλιάζει για πολλή ώρα ακόμα _ βιώνοντας έτσι τον ψυχικό του κλονισμό _ και μόνο όταν κατάφερε να συνέλθει, συνέχισε το δρόμο του προς την πυρκαγιά.

M’ αυτό τον τρόπο η Βουλγαρία, η καλή μου πατρίδα, υποδέχτηκε το Ρεπούμπλικο.

Το Ρεπούμπλικο βγαίνει στον κεντρικό δρόμο

ΤΟ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΟ ΔΙΑΤΗΡΗΣΕ μέσα του για πολύ καιρό ακόμα την ανάμνηση των αστυνομικών πηληκίων και των μπερέδων της φρουράς· στέκονταν τόσο πολύ μπροστά του «προσοχή», ώστε ακόμα και τα φτερά από παγόνι που τα στόλιζαν δεν τόλμησαν να τρεμοπαίξουν· η μπάντα παιάνιζε πολεμικά εμβατήρια για το χατίρι του, ενώ από την άλλη μεριά το χαιρετούσαν κάμποσα άλλα ρεπούμπλικα _ ακόμα και μερικά καλυμμαύχια έγειραν για να αποδώσουν τιμές στον επισκέπτη τους. Για πολλές εβδομάδες, και μήνες ακόμα, συνέχισε να περιφέρεται και να απολαμβάνει τιμές, γερμένο ελαφρά προς τη μια μεριά, υπέροχο και γεμάτο μεγαλοπρέπεια. Απ’ όπου κι αν περνούσε, όλα τα καπέλα σηκώνονταν όρθια. Τις βροχερές ημέρες ο άνθρωπος που το φορούσε άνοιγε μια ομπρέλα πάνω του για να το προστατέψει από την υγρασία. Αυτή η ομπρέλα ήταν ένας από τους πρώτους συνομιλητές του Ρεπούμπλικου _ ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, η ομπρέλα άκουγε τους συλλογισμούς και τις σκέψεις του Ρεπούμπλικου.

Υπήρχαν και ημέρες που το Ρεπούμπλικο έμενε μέσα μαζί με την ομπρέλα _ το πρόγραμμα δεν προέβλεπε περιπάτους ή επαφές. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι κατά τη διάρκεια εκείνων των ημερών το Ρεπούμπλικο είχε ανία. Όμως ένα Ρεπούμπλικο δε βαριέται ποτέ. Η ανία χτυπάει μόνο όσους δε σκέφτονται. Έχω παρατηρήσει ότι όσο μικρότερη είναι η εμβέλεια της σκέψης ενός ανθρώπου, τόσο περισσότερο εκείνος παραπονιέται ότι βαριέται. Γνωρίζω ανθρώπους που μια ζωή ολόκληρη παραπονιούνται ότι υποφέρουν από ανία _ υπάρχουν και οι περιπτώσεις των αυτοκτονιών. Το Ρεπούμπλικο δε βαριόταν, γιατί ζούσε πάνω σε ένα πολύ σημαντικό μέρος του ανθρώπινου σώματος κι όταν αυτό το μέρος έλειπε, το Pεπούμπλικο συνέχιζε να σκέφτεται και χωρίς αυτό, ή μουρμούριζε σιγά πλάι στη σκοτεινή, γεμάτη πτυχές και ίσκιους ομπρέλα, που λες και κάθε δίπλα της υπήρχε μόνο και μόνο για να κάνει τη σκοτεινιά της όσο πιο αδιαπέραστη γίνεται.

Γνώριζε πολύ καλά ότι η ομπρέλα είχε δημιουργηθεί για το χατίρι του και θυμόταν πώς έτρεχαν οι ομπρέλες _ σαν μικροί για όλες τις δουλειές _ να προστατέψουν τα καπέλα όταν έπιανε βροχή. Ο χώρος ανάμεσα στον άνθρωπο και στην ομπρέλα ποτέ δεν είναι υγρός. Kι αυτό γιατί είναι ο χώρος του Pεπούμπλικου.

Εννοείται ότι υπάρχουν κι άλλοι, μεγαλύτεροι χώροι, όπως, για παράδειγμα, ο χώρος ανάμεσα στον ουρανό και στη γη, αλλά κι αυτοί οι χώροι είναι προορισμένοι για τα καπέλα, όπως θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε σε λίγο. Εδώ απλώς θα σημειώσουμε ότι η ομπρέλα έμενε κλειστή κι αδιάφορη απέναντι στις σκέψεις του Ρεπούμπλικου. Είχε τις δικές της σκέψεις αυτή, σκέψεις τις οποίες το Ρεπούμπλικο δε θα μάθαινε ποτέ, γιατί ένα Ρεπούμπλικο ούτε καν υποθέσεις δεν μπορεί να κάνει σχετικά με τις σκέψεις μιας ομπρέλας που στέκεται προστατευτικά από πάνω του, τουρλώνοντας τα φαρδιά της οπίσθια στα μαστίγια της βροχής.

Αλλά ας συνεχίσουμε την αφήγησή μας για το χώρο ανάμεσα στον ουρανό και στη γη, ένα χώρο που είναι προορισμένος για τα καπέλα.

Ο κεντρικός δρόμος άρχισε να γεμίζει καπέλα, μέχρι που στο τέλος δημιουργήθηκε κάτι σαν κυκλοφοριακή συμφόρηση _ αυγό να πέταγες, σε καπέλο πάνω θα έπεφτε. Είχαν μαζευτεί εδώ όλα σχεδόν τα καπέλα της πόλης και χάζευαν κάτι τύπους που τέντωναν ένα ατσάλινο σκοινί πάνω από τον κεντρικό δρόμο. Το ατσάλινο σκοινί δενόταν στις σκεπές των κτιρίων· μάλιστα τα κτίρια ήταν εξαώροφα. Διεγερμένα τα πλήθη συζητούσαν για το σκοινοβάτη που θα εμφανιζόταν σε λίγο. Κάποιοι υποστήριζαν πως είναι φως φανάρι ότι ο άνθρωπος είναι τρελός που ανεβαίνει σε τέτοια ύψη· κάποιοι άλλοι έλεγαν ότι δεν είναι καθόλου τρελός, έχει το χάρισμα της μαϊμούς, γι’ αυτό το κάνει, κι εκατό ορόφους να βρει μπροστά του, πάλι θα δέσει σκοινί και θα σκαρφαλώσει να περπατήσει, γιατί «Σε τελική ανάλυση, είναι σκοινοβάτης, δεν είναι σαν κι εμάς, που ακόμα και στο πεζοδρόμιο σκοντάφτουμε!» «Και δε ζαλίζεται; Εγώ, ακόμα κι από το παράθυρο του δεύτερου ορόφου να κοιτάξω κάτω, θα ζαλιστώ.» «Μα ζαλίζονται οι μαϊμούδες; Ο άνθρωπος είναι ο μεγαλύτερος σκοινοβάτης του κόσμου. Ο βασιλιάς της Σερβίας του έδωσε παράσημο γι’ αυτό το πράγμα. Οι Σέρβοι δεν είναι σαν κι εμάς, εκτιμάνε αμέσως το καλό και το παρασημοφορούν. Το ίδιο και οι Τούρκοι. Οι Τούρκοι μάλιστα είναι και πιο χουβαρντάδες, γιατί τον τόπο τους τον κυβερνούν σουλτάνοι.» «Έχουν ακόμα σουλτάνους οι Τούρκοι;» «Γίνεται Τούρκος χωρίς σουλτάνο;» «Κι εγώ που νόμιζα ότι δεν έχουν πια σουλτάνο... Aλλά για να το λέτε εσείς, μάλλον θα έχουν!»