Galery

1

Τέτοιες συζητήσεις παρακολουθούσε το Ρεπούμπλικο, καθώς τα πλήθη το λίκνιζαν μπρός πίσω, μια που το κάθε καπέλο προσπαθούσε να βρεθεί όσο πιο κοντά γινόταν στο σκοινί. Και το Ρεπούμπλικο προσπαθούσε να βρει μια θέση μπροστά μπροστά. Σ’ αυτές του τις προσπάθειες το βοηθούσε και ο άνθρωπος _ του άνοιγε το δρόμο για να περάσει. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή μια ορχήστρα εμφανίστηκε στον κεντρικό δρόμο, διακόπτοντας αυτομάτως τις συζητήσεις για τον Tούρκο σουλτάνο. Σαξόφωνα έπιασαν να παίζουν «λούλου-λούλου-λούλου» κι ένας νάνος πήγαινε μπροστά από την ορχήστρα και φωνάζοντας «Έεεϊ-οπ» έκανε ανάποδες τούμπες στον αέρα. Κάθε φορά που τα κατάφερνε, τίναζε το καπέλο του ψηλά, αλλά εκείνο προσγειωνόταν και πάλι στο κεφάλι του, λες και το είχε δέσει με λαστιχάκι. Το Ρεπούμπλικο δεν είχε ξαναδεί τέτοιο πράγμα στη ζωή του, γι’ αυτό και διασκέδασε πολύ με τα καμώματα του αστείου καπελίνου. Δυό φορές μάλιστα χοροπήδησε κι αυτό από τον ενθουσιασμό του, αλλά το συγκράτησε την τελευταία στιγμή ο άνθρωπος από κάτω. Γύρω από το νάνο χόρευαν πανέμορφες γυναίκες με εφαρμοστά μαύρα τρικό, χυτούς ώμους και ημίψηλα. Ο άνθρωπος κοίταζε τα τρικό, ενώ το Ρεπούμπλικο κοίταζε τα ημίψηλα που χόρευαν μαζί με τις γυναίκες. Και τραγουδούσαν κάποιο τραγούδι που άρεσε αμέσως στο Ρεπούμπλικο. Άρεσε και στον άνθρωπο από κάτω, γιατί ακόμα και η μύτη του άρχισε να σιγοψιθυρίζει το ρεφρέν:

Μπομπέλι!

Μπομπέλι!

Μπομπέ, μπομπέ,

Μπομπελίνο!

Μπομπέλι!

Μπομπέλι!

Μπομπέ, μπομπέ,

Μπορσαλίνο!

Χόρευαν με χάρη στους ρυθμούς του «Μπορσαλίνο» τους και το πλήθος τις χαιρετούσε με ενθουσιασμό. Ακολουθούσε ένας άνθρωπος με ξυλοπόδαρα, δυο ορόφους ψηλός, και με καρό καπέλο στο κεφάλι του. Για τα παντελόνια που φορούσε είχε ξοδευτεί τόσο πολύ ύφασμα, που ακόμα και ο Τάρας Μπούλμπα θα ζήλευε μια τέτοια σπατάλη! Τα ξυλοπόδαρα και το καρό καπέλο θύμισαν στο Ρεπούμπλικο τα σκιάχτρα, όταν περνούσε με το τρένο μέσα από εκείνα τα σκουριασμένα χωράφια _ κι αυτά στέκονταν πάνω σε ξυλοπόδαρα μέσα στ’ αμπέλια. Το καπέλο με τα ξυλοπόδαρα προχώρησε, αλλά συνέχισε να φαίνεται από παντού, γιατί υψωνόταν πολύ πάνω από τα κεφάλια του πλήθους. Ακολουθούσαν δύο Ινδοί με σαρίκια, που οδηγούσαν έναν ελέφαντα. Πάνω στην πλάτη του ελέφαντα καθόταν ανακούρκουδα ένας άνθρωπος, με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος του. Eίχε τόση αυτοσυγκέντρωση, λες και σκεφτόταν και για λογαριασμό του ελέφαντα! Το ζώο έσερνε μια πολύχρωμη πλατφόρμα· πάνω στην πλατφόρμα έστεκε ένα τεράστιο ρεπούμπλικο.

Αν υπήρχαν κάποτε γίγαντες, τέτοια γιγαντιαία καπέλα θα πρέπει να φορούσαν. Το ρεπούμπλικο ήταν μεγάλο όσο ο ελέφαντας, μπορεί και μεγαλύτερο. Έχω την αίσθηση ότι αν το φορούσαν στον ελέφαντα, μόνο τ’ αυτιά του και η προβοσκίδα του θα φαίνονταν. Αργότερα διαδόθηκε στην πόλη ότι το ρεπούμπλικο ήταν μεγάλο όσο η ρωσική εκκλησία στον κεντρικό δρόμο, αλλά αυτά τα πράγματα είναι υπερβολές. Από τον ελέφαντα πάντως ήταν μεγαλύτερο.

Η πομπή ολοκληρωνόταν με έναν ακόμα νάνο. Κι εκείνος έκανε ανάποδες τούμπες στον αέρα φωνάζοντας «Έεεϊ-οπ». Όταν τα κατάφερνε, τίναζε το καπέλο του ψηλά, αλλά εκείνο προσγειωνόταν και πάλι στο κεφάλι του, γιατί, όπως είχαμε την ευκαιρία να ανακοινώσουμε προ ολίγου στην Αυτού Μεγαλειότητα, τον Αναγνώστη, ήταν δεμένο με λαστιχάκι. Στο τέλος της πομπής το πλήθος έκλεινε τον άδειο χώρο· γι’ αρκετό χρονικό διάστημα το μόνο που κατάφερνε να βλέπει το Ρεπούμπλικο ήταν το καρό καπέλο πάνω στα ξυλοπόδαρα. Άκουγε βέβαια και την ορχήστρα _ «λούλου-λούλου-λούλου!». Ο άνθρωπος προσπάθησε και πάλι να του ανοίξει δρόμο να περάσει. Κάποτε τα κατάφερε· στριμώχτηκε δίπλα στα γυναικεία τρικό και καμία δύναμη δε θα μπορούσε να τον μετακινήσει από εκεί.

Εκείνη τη στιγμή το Ρεπούμπλικο είδε πάνω στη στέγη του κτιρίου το γιγαντιαίο καπέλο. Έμοιαζε με στέγη που είχε ανεβεί και σερνόταν αργά πάνω στην κανονική στέγη. Όλα τα καπέλα του δρόμου στράφηκαν προς τη στέγη και είδαν το τεράστιο καπέλο να ακουμπάει την περιφέρειά του στην άκρη του ατσάλινου σκοινιού, να δοκιμάζει στην αρχή την αντοχή του κι ύστερα να γλιστράει απαλά πάνω του. Μόλις τότε παρατήρησαν ότι κάτω από το καπέλο βρίσκεται εκείνος ο τύπος που αυτοσυγκεντρωνόταν στην πλάτη του ελέφαντα. Το καπέλο έμοιαζε να τον κρατάει απ’ τα μαλλιά και να τον οδηγεί πάνω στην ατσαλένια τρίχα. Παρά το συγκλονιστικό του θεάματος, το μεγάλο καπέλο έδειχνε να διατηρεί την ψυχραιμία του, καθώς λικνιζόταν απαλά. Η ορχήστρα σταμάτησε να παίζει και το γιγαντιαίο καπέλο οδήγησε γρήγορα το ανθρωπάκι στον αέρα, στη μέση των δύο κτιρίων. Το τύμπανο έπιασε να χτυπά, το πλήθος στο δρόμο πήρε μια βαθιά ανάσα και η ορχήστρα άρχισε και πάλι το «λούλου-λούλου-λούλου». Οι χορεύτριες με τα μαύρα τρικό διέσχισαν το δρόμο, από το ένα πεζοδρόμιο ως το άλλο, κάτω ακριβώς από το τεντωμένο σκοινί, με το βλέμμα τους στραμμένο προς το μέρος του.