Galery

1

Το Ρεπούμπλικο έριξε μια ματιά γύρω του και είδε ότι ο κόσμος είχε αρχίσει και πάλι να σχολιάζει πώς εκείνο το ανθρωπάκι πέρασε από πάνω τους χωρίς να γκρεμοτσακιστεί. Μπας κι είναι δεμένος στο σκοινί; «Να σε δέσουμε λοιπόν κι εσένα και να δούμε πώς θα το περάσεις! Το καπέλο είναι που του κρατάει ισορροπία, χωρίς το καπέλο θα πέσει σαν αχλάδι.» «Αυτό το καπέλο αξίζει χρυσάφι _ δουλεύω στο σταθμό και το είδα από κοντά. Ένας άνθρωπος απαγορεύεται να κάνει κράτηση για ολόκληρο βαγόνι, αλλά στο καπέλο αυτό δόθηκε ειδική άδεια!» «Ξέρει ένα κόλπο ο άνθρωπος, κι αυτό κάνει για να βγάλει το ψωμί του.» «Έχω δει και φακίρη, έκανε ένα κόλπο με σπαθί. Κατάπινε όλο το σπαθί κι ύστερα το ξανάβγαζε χωρίς να έχει πάθει τίποτα. Δεν μπορώ να καταλάβω αν έχουν σπλάχνα οι φακίρηδες.» «Δεν είναι δυνατόν να μην έχουν σπλάχνα!» «Εδώ είναι το κόλπο!»

Το Ρεπούμπλικο έμεινε πολύ ικανοποιημένο από το γεγονός ότι ο κόσμος αναγνώριζε τη συνεισφορά του μεγάλου καπέλου στο περπάτημα πάνω στο τεντωμένο σκοινί. Του άρεσε και το γεγονός ότι το καπέλο τούτο ταξίδευε στον κόσμο με ιδιωτικό βαγόνι.

Οι νάνοι έκαναν τις τούμπες τους στον αέρα κι ύστερα άρχισαν να μαζεύουν με τα καπέλα τους νομίσματα από το συγκεντρωμένο πλήθος. Εκείνη τη στιγμή ξαναφάνηκε το μεγάλο καπέλο με το ανθρωπάκι πάνω στο συρματόσκοινο. O άνθρωπος μπορεί και να ζαλιστεί σε τέτοιο ύψος, ένα καπέλο όμως δεν ξέρει τι θα πει ζαλάδα, δεν ξέρει τι θα πει να γυρίζουν τα πάντα γύρω σου.

Το καπέλο σταμάτησε και πάλι στο κέντρο του σκοινιού, έγειρε λίγο προς τα αριστερά και λίγο προς τα δεξιά, για να κάνει το πλήθος να ανησυχήσει και να προσελκύσει έτσι το ενδιαφέρον του, κι ανάγκασε το ανθρωπάκι από κάτω του να καθίσει στο σκοινί. Ο άνθρωπος κάθισε αναπαυτικά και καθώς το καπέλο τού κρατούσε ισορροπία, άρχισε να συναρμολογεί μια παμπάλαια σόμπα· της έβαλε μπουρί, την άναψε, έβαλε πάνω της ένα τηγάνι κι έσπασε δύο αυγά μέσα στο τηγάνι. Για να πείσει το πλήθος ότι τα αυγά είναι πραγματικά, πέταξε τα τσόφλια κάτω. Ακούστηκαν φωνές: «Είναι αληθινά;» «Μήπως είναι κόλπο;» «Αληθινά είναι, έχουν ακόμα τη μύξα από το ασπράδι μέσα τους!» «Μου λέρωσαν το καπέλο!» Από ψηλά ακούστηκε κάτι σαν τσιτσίρισμα _ τα αυγά τηγανίζονταν. Το ανθρωπάκι κατέβασε το τηγάνι από τη σόμπα κι άρχισε να τρώει, ενώ η ορχήστρα άρχισε και πάλι να παίζει και οι χορεύτριες να χορεύουν τραγουδώντας το τραγούδι τους: «Μπόμπε, μπόμπε, Μπορσαλίνο!» Υπήρξαν φορές που το πλήθος νόμισε ότι ο σκοινοβάτης έπεφτε μαζί με τα τηγανητά αυγά του, αλλά την τελευταία στιγμή το μεγάλο καπέλο έγερνε λίγο, τον άρπαζε και τον συγκρατούσε στη θέση του, επιτρέποντάς του να συνεχίσει το φαγητό κάτω από τον «ουρανό» του, έτσι όπως καθόμαστε να φάμε κι εμείς σε κάποιο λιβαδάκι κάτω από τον ουρανό του Θεού. Εμάς βέβαια μονάχα η προσευχή μας μας συνδέει με τον ουρανό, εκείνος ο ανθρωπάκος όμως κρατούσε και με τα δυο του χέρια το δικό του «ουρανό», τον «ουρανό» του καπέλου του.

Ίσως και να μην υπάρχει άλλο παράδειγμα που να δείχνει τόσο παραστατικά στην ανθρωπότητα το νόημα του καπέλου. Ούτε ο ίδιος ο Θεός δε θα μπορούσε να κρατήσει τούτο το λοξό ανθρωπάκι εν μέσω νεφών. Αλλά εκεί που ακόμα και ο ίδιος ο Θεός αδυνατεί, γαλήνια και ψύχραιμα το καπέλο συγκρατεί τον άνθρωπο, γίνεται η σωτηρία του. Ίσως τα σκουφιά, που μια φορά κι έναν καιρό φορούσες και γινόσουν αόρατος, να είχαν παίξει τον ίδιο σημαντικό ρόλο  στη ζωή του ανθρώπου· αλλά αυτό γινόταν παλιά, τον καιρό των παραμυθιών. Ωστόσο εδώ τα πράγματα γίνονταν μπροστά στα μάτια όλων και με τέτοια πειστικότητα που έμοιαζαν σχεδόν φανταστικά, γιατί η απόλυτη πειστικότητα αγγίζει πάντα τα όρια του φανταστικού.

Κατά το απόβραδο το μεγάλο καπέλο απέσυρε τον άνθρωπο από το σκοινί, η ορχήστρα μπήκε στη γραμμή, ο ελέφαντας έκανε μεταβολή με τη βοήθεια των δύο Ινδών, ο άνθρωπος ανέβηκε στα ξυλοπόδαρα, αποκτώντας και πάλι μπόι δύο ορόφων, ενώ πίσω από το κτίριο εμφανίστηκε το μεγάλο καπέλο έτοιμο να ξεκουραστεί στην πλατφόρμα του. Οι χορεύτριες έπιασαν και πάλι το χορό μαζί με τους νάνους και ο άνθρωπος ανέβηκε στον ελέφαντα κι άρχισε να σκέφτεται και για λογαριασμό του ζώου. Ενθουσιασμένα καπέλα τινάχτηκαν στον αέρα, κάποια καπέλα άνοιγαν δρόμο κι έπεφταν στην περιφέρεια του γιγαντιαίου καπέλου, ενώ εκείνο έκανε ελαφρές υποκλίσεις σε απάντηση των χειροκροτημάτων του πλήθους. Το Ρεπούμπλικο και ο άνθρωπος άρχισαν να σπρώχνουν τους διπλανούς τους για να πλησιάσουν και να δουν από κοντά τον ελέφαντα _ το Ρεπούμπλικο μάλιστα σχεδόν κατάφερε να αγγίξει και την προβοσκίδα του _ όταν συνέβη ένα γεγονός που αναστάτωσε τον κεντρικό δρόμο, άρχισαν τα τρεχαλητά, ακούστηκαν οι σφυρίχτρες της αστυνομίας, κάμποσοι πυροβολισμοί αντήχησαν και οι άνθρωποι, κρατώντας τα καπέλα τους, σκόρπισαν προς όλες τις κατευθύνσεις. Για να καταλάβουμε ακριβώς, ή περίπου ακριβώς, τι είχε συμβεί, πρέπει να αφήσουμε λιγάκι το γιγαντιαίο καπέλο, που αποχωρούσε θριαμβευτικά με κατεύθυνση το σιδηροδρομικό σταθμό.