Galery

1

     - Το φεγγάρι είναι αιματοβαμμένο. Η θάλασσα μυστηριώδης κι ήρεμη. Τα κύματα προσέρχονται στα πόδια σας. Η ζεστή νυχτερινή άμμο γαργαλώντας κυλάει κάτω από τα πέλματα. Της δίνεις το χέρι. Βουτάτε γυμνοί.

     Μπροστά σας είναι το μονοπάτι. Το νερό σκοτεινό και κολλώδης σαν μέλι. Σας φέρνει πάνω απ’ το αμίλητο βυθό του κόλπου. Πάνω απ’ τα μέτωπά σας κρέμονται αστέρια. Κάπου στην ακτή  φέγγει η φωτιά. Καίει ανάμεσα σε δυο πέτρες. Πάνω στη λαμαρίνα τσιτσιρίζουν μύδια. Αναπηδάνε. Ανοίγουν τα όστρακα. Σφυρίζει το νερό που χάνουν.

     Υπάρχετε σαν τα φύκια. Περιπλεγμένοι και βουβοί . Εσύ και η Αρχυρό. (Που τη βρήκες;) Πόλη με φάρο και λιμάνι.  Μέσα στις βάρκες πηδάνε ακόμη ζωντανά τα σαφρίδια. Κάτω απ τις πέτρες τρύζουν τα καβούρια. Κρύβονται γαρίδες.

    Βγαίνετε ακόμη πιο γυμνοί και αληθινοί. Ανάμεσα στους αμμόλοφους μετράς τα αστέρια μέσα στα μάτια της. Ενωμένοι και μη πραγματικοί, εκείνη τη νύχτα φυτεύετε ζωή. Τη ζωή της κόρης σας. Ο καρπός θα ωριμάζει στα σπλάχνα της. Πιο σοφοί από ποτέ, χωρίς να ρωτήσετε κανέναν αποφασίζετε το πιο βασικό. Τη δημιουργία. Σαν να είστε θεοί.

    Εσύ ψιθυρίζεις στο όστρακο του αυτιού της. Αυτή, τόσο γυμνή και ζεστή προμηνύει την αθανασία για τον έρωτά σας. Αποκοιμιόσαστε μ’ αυτό το παιχνίδι πάνω στην άμμο που σιγά, σιγά κρυώνει. Κάποια μεσονύχτια ραψωδός τραγουδάει:

     «Ο ήλιος ανατέλλει πάνω απ’ τη θάλασσα,

      μας περιμένει μια μεγάλη μέρα…»

     Η αδυσώπητη ανατολή δεν ξέρει για τα δικά σας τα αλμυρά φιλιά,. Η αντανακλάσεις του ήλιου βολτάρουν απερίσκεπτα, πάνω από την υδάτινη άβυσσο. Η θάλασσα είναι φιλάρεσκος σγουρομάλλης. Να προσέχετε τα παιδιά. Ακόμη και τα μη γεννημένα παιδιά!

     Ο Βίλχελμ κουρνιάζει πίσω απ’ τον θάμνο. Τα ρούχα του με χρώματα παραλλαγής τον κάνουν ένα με το δάσος.

    Μαγεμένη ησυχία. Στην ησυχία στάζουν φύλλα και βαλανίδια. Κι ο ήλιος στάζει μέσα απ’ τα κλωνάρια του παρθένου δάσους. Αντανακλάει στην κάνη του όπλου. Το προσέχει. Γυρνάει για να μην προδοθεί από την αντανάκλαση.

     Βυθίζεται στην ησυχία. Πιο κάτω κάποιες πατούσες σπάνε κλαδιά. Η επόμενη θέση είναι καταλυμένη. Βλέπει το ρόλοι. Στην συνεννοημένη ώρα αμολάνε τα σκυλιά.

     Κλείνει τα μάτια. Σαν να μην είναι κυνηγός, μα παιδί στον κόρφο της μάνας του. Μυρίζει χώμα κι ουρανό. Μεθυστικό άρωμα δροσιάς και δύναμης. Ξεχνάει την οπλισμένη καραμπίνα. Κι άλλη φορά του έχει τύχει να γλαρώσει. Μια φορά μάλιστα, είχε αποκοιμηθεί. Τον ξύπνησε το κυνηγημένο αγριογούρουνο. Είχε πέσει πάνω του. Τρομαγμένος έριξε στον αέρα. Μια άλλη φορά πάνω στον ύπνο του εμφανίζεται αρκούδα. Αυτό το περιστατικό το διηγούνται ακόμη και σήμερα. Πάλι είχε  πυροβολήσει, μα πρώτα γέμισε τα βρακιά. Άλλη φορά δεν είχε πετύχει λύκο, που εξ’ αιτίας του τον ονομάσανε «εκπαιδευτικό».

     Τα γαυγίσματα των σκυλιών τον ξυπνάνε στην ώρα του. Βγαίνει από τη νάρκη αργά. Έχει χρηματιστηριακή επιχείρηση. Βουνά τα λεφτά. Στη δική του τη ζούγκλα όλα είναι κουραστικά και αποπνικτικά. Εκεί δύσκολα αποκοιμάσαι. Κι εκεί ρίχνουν κι εκεί πεθαίνουν, μα όχι όπως εδώ.

    Ακούει τουφεκιές. Κάτι τους ξεφεύγει. Τα σκυλιά μπερδεύονται πίσω από αλεπού. Τα έχει ξεγελάσει. Αν υπήρχαν κι άλλα θηράματα, τώρα θα το έσκαγαν. Τον ξένο τον έχουν βγάλει να κυνηγήσει ζαρκάδια.

     Ο Βίλχελμ είναι ανήσυχος όταν ετοιμάζεται να σκοτώνει. Καλύτερα να το κάνει χωρίς σκέψη. Η καρδιά του παρελαύνει. Αναπνέει βαθιά και βαριά. Είναι κολλημένος  πάνω σε δέντρο στην άκρη της πλαγιάς. Τον κρύβει ο θάμνος.

     Αισθάνεται με ανεξήγητο τρόπο, πως κάτι πλησιάζει. Ακούει οπλές στη γη. Σταματάνε πριν τον φτάσουν. Δεν τολμάει να κουνηθεί. Δεν βλέπει τίποτα ακόμη.

     Μια, δυο στιγμές και το ζωντανό ξεκινάει. Τρέχει λιγάκι και σταματάει. Έχει ξεπεράσει τον Βίλχελμ. Την βλέπει πισώπλατα. Δεν λένε: «Όμορφη σαν ζαρκάδι.»

    Αμέσως σκοπεύει. Ρίχνει. Έχει χωθεί στο δευτερόλεπτο που μερικές φορές το άγριο χαρίζει.

     Ο καπνός από τις κάνες το κρύβει. Έτοιμος είναι να παραδεχτεί πως και πάλι απέτυχε. Πράγματι δεν φαίνεται. Ακούει κάτι σαν να τρύζει τα κλαδιά. Βγαίνει από τον κρυψώνα του. Την βρίσκει ακόμη ζωντανή. Κλοτσάει με τα κομψά της πόδια.

     Αντιλαλούν κραυγές. Ο φθόνος των άλλων τον κάνει περήφανο. Τον περιτριγυρίζουν για φωτογραφίες. Φουσκώνει το στήθος; Έρχεται κι ο Ντάντσο: «Τι έχεις πετύχει;» του λέει. «Αυτό δεν είναι ζαρκάδι! Είναι ελαφίνα! Υπάρχει διαφορά, έϊ! Υπάρχει!» Ο Βίλχελμ θα πληρώσει επιπλέον για την λάθος βολή.

    Αφήνει το όπλο. Γονατίζει πάνω στην Γρήγορη κι όμορφη ελαφίνα. Κάτι δυνατό κι αδυσώπητο την γεμίζει από μέσα. Θέλει να του το πει. Από το μάτι της που τον κοιτάζει, κυλάει ένα δάκρυ.

    - Θυμάσαι πως εμφανίστηκε ο τρόμος; συνεχίζει η Νία. - Η Νάσα κρύφτηκε απ’ τον κόσμο. Υπάρχει μόνο μια λύση. Να την ξεριζώσετε από κει. Εκεί χάνει την ψυχή της. Μετατρέπεται σε σκιά. Ο πόνος σας ποδοπατάει. Του κάκου την ψάχνετε.

     Γιατί είναι τόσο άμυαλη. Εξαφανίστηκε χωρίς να πει λέξη. Σας γύρισε την πλάτη. Νομίζατε πως είχε πάνω από μία επιλογή, ή και κάτι περισσότερο, νομίζατε πως υπήρχε καν επιλογή.

     Το κορίτσι είναι προορισμένο. Το παρασέρνει σκληρόκαρδο μονοπάτι. Γιατί γίνετε έτσι; Γιατί έχει χαθεί;