Galery

1

     - Κάτι μου συνέβη ξαφνικά. «Η Νάσκα μου το είπε» νεύει η Νία στον Χάντερ. - Δεν ξέρω τι. Το έβαλα στα πόδια. Έτρεχα όπου δω. (Να την σταματήσεις είναι σαν να τραβάς κόκαλο από το στόμα του λύκου) Βρέθηκα σε διάφορα μέρη. Κοιμόμουν στα χαντάκια. Ποντίκια ροκανίζανε τα κορδόνια των παπουτσιών μου. Έτρωγα καρύδια.

     Κυλούσε ο χρόνος της. Ο τελευταίος. Εσείς γυρνούσατε σαν σε παραζάλη. Ψάχνατε αστυνομία, δασκάλους, συμμαθητές, φίλους, γνωστούς από τη γειτονιά. Ψάχνατε σε καφετέριες, ντισκοτέκ, ταβέρνες, πιτσαρίες. Δεν έχει αφήσει κανένα σημάδι πίσω της.

    Ποιες είναι αυτές οι δυνάμεις; Ποια είναι αυτή η κατάρα; Εκτός από τον καημό σας δηλητηριάζει και η καχυποψία. Η Αρχυρό κατηγορεί εσένα. Εσύ εκείνη. Χάνετε την κόρη σας. Η Νάσα σας χάνει.

    Είσαι συνδεδεμένος στην υψηλή τάση, μα δεν υπάρχει η ασφάλεια. Πώς να αποσυνδεθείς; Εδώ είναι το αδύναμο σου σημείο. Εμφανίστηκε κάτι που σε τρομάζει. Δεν μπορείς να το νικήσεις.

     Δεν θα γυρνούσατε τη πλάτη στο κορίτσι. Βουλιάζετε. Σας καταπίνει το σκοτάδι. Νομίζεις πως στην άκρη του γκρεμού δεν αντέχεις για πολύ. Το κορίτσι ήδη έχει εξαφανιστεί πέρα. Σηκώνεσαι κάθε νύχτα στα σκοτεινά.

     Καταλαβαίνετε πόσο μοναχική είναι η καρδιά. Πόσο χωρίς νόημα είναι η λέξεις. Ο καημός είναι μόνο δικός σας. Οι παρατηρητές από τα πλάγια τσιμπολογούν μόνο λεπτομέρειες που έχουν ξεπέσει. Αναμασάνε την ξένη δυστυχία. (Οι άνθρωποι ενστικτωδώς αποφεύγουν τον πόνο. Θέλουν να είναι χορτάτοι κι ευχαριστημένοι και τίποτα να μην τους ανησυχεί.)

     Βλέπω ο αστυνομικός έχει βαρεθεί. Η έφηβη έχει εγκαταλείψει  το σπίτι της, χωρίς να πει κουβέντα. Δέκατο έβδομο περιστατικό γι αυτή την εβδομάδα. Τρομοκρατημένοι γονείς που δεν προσέχανε όταν έπρεπε. Τώρα περιμένουν από τους αστυνομικούς με τους μίζερους μισθούς να βρουν αμέσως το πανάκριβο παιδάκι τους.

     - Αν δεν επιστρέψει μέχρι τρεις μέρες, θα βρείτε κάπου το πτώμα της.  το λέει χωρίς προσωπική κακία. Απλώς - θέμα πείρας.     Τον βλέπεις για πρώτη φορά, μα σου παραπονιέται. Η γυναίκα του ακριβώς εκείνη την εβδομάδα τον χωρίζει. Πλησιάζει τα πενήντα εφτά. Δεν είναι εύκολο.

     - Εγώ είμαι λιγάκι σαν εργένης, καταλαβαίνετε. του εξομολογείται.

     Αντέχεις με την ελπίδα πως θα αφιερώσει λιγάκι περισσότερη προσοχή στο δικό σου περιστατικό. Ανάβει φθηνό τσιγάρο. Φυσάει τον καπνό στο πρόσωπό σου. Το γραφείο του μοιάζει με κελί.

     - Τηλεφωνήστε ξανά σε όλους. Ψάξτε παντού. Το πιο εύκολο είναι να σου βρω πτώμα. Κάθε μέρα, κάθε μέρα… μιλάει με φροντίδα ο ταγματάρχης. - Θα βάλω αγγελία για εθνική αναζήτηση. Δώστε μου φωτογραφία και ακριβή στοιχεία. Για αναζήτηση από την τηλεόραση προς το παρόν δεν το συζητάμε.

     Τον ψάχνουν σε δυο μέρες κι ακόμη δεν είχε  αρχίσει την αναζήτηση. Φτάσανε μέχρι ξύλο με την γυναίκα του για το διαζύγιο. Μαζεύτηκαν πολλά χαρτιά για επεξεργασία πάνω στο γραφείο του από τις τελευταίες μέρες. Για να δούμε που είναι τα δικά σου;

     Η Νάσα είναι χωρίς λεφτά και πανωφόρι. Την ημέρα ο καιρός είναι ευχάριστος, μα οι νύχτες είναι κρύες. Υποθέτετε πως είναι κάπου κοντά.

     Ενώ αυτή περπάταγε, περπάταγε.  Όλο στο δρόμο, χωρίς δρόμο μέσα στην ψυχή της. (Έτσι ξεκίνησε κι ο Βούδας) Ξεκίνησε χωρίς να πάρει τίποτα μαζί του. Έτσι φεύγουνε όλοι στο τέλος.

     Του Βούδα δεν του άρεζε τη ζωή του. Αισθανόταν πως τον στενεύει και ξεκίνησε. Ξαφνικά. Όσοι τον γνώριζαν μέχρι τότε συμπεράνανε, πως είχε χαθεί. Ξεκίνησε για να ψάξει και να βρει δρόμο. Δρόμο για τον εαυτό του και για τους άλλους.

     Η σκέψη για τον Βούδα σας καθησυχάζει. Ίσως μέσο της Νάσας να μάθετε κάτι περισσότερο για τον εαυτό σας μα,  και για εκείνη. Για κάτι στο οποίο δεν δίνατε αρκετή σημασία. Η συνηθισμένη   τάξη των πραγμάτων σας, έχει ανατραπεί. Κάτι πολύτιμο πια δεν σας ανήκει. Το χάνετε ανεπιστρεπτί.

    Και η Βουλγάρικη και Βαλκάνια αγία, η αγία Παρασκευή,  είχε αποδράσει απ’ το σπίτι της. Αυτό δεν το ξέρεις. Σου το λέω. Οι γονείς της  την χάνουν στην Κωνσταντινούπολη. Την αναζητούσαν πολύ καιρό, πνιγμένοι στη θλίψη. Έφυγε απ’ αυτούς για να αφιερωθεί στο Θεό. Ζούσε στην έρημο  μόνο με προσευχή και νηστεία. Τρεφόταν με βότανα και δροσιά. Αυτό την απομάκρυνε για πάντα απ’ την οικογενειακή εστία.

     Αναρωτιέσαι: «Δεν είναι η εξαφάνιση του κοριτσιού μια εξέγερση» Τόσο είστε έξω απ’ τα ανθρώπινα μέτρα σας; Τόσο είστε διεφθαρμένοι; Θυμάστε τι σας κατηγορούσε. Τις γκριμάτσες που σας έκανε. Όλο για λεφτά και μόνο για λεφτά μιλάτε;

     Πια ήσασταν έτοιμοι να δώσετε ότι έχετε και δεν έχετε, μόνο και μόνο το σκότος να σας την επιστρέψει. Εσείς δεν είχατε φταίξιμο. Μόνοι σας ενοχοποιούσασταν.

    Το σκότος δεν ενδιαφέρεται από λογαριασμούς. Είναι ατάραχο.

   Μήπως είχατε καταδικάσει το κορίτσι στην ίδια μοναξιά, που τώρα ροκανίζει τα λαρύγγια σας. Λιγότερο πάσχετε για την ψυχή της, παρά για το πληγωμένο σας αίσθημα ιδιοκτησίας.

    Μόνη κάτω απ’ τα άστρα πάλευε απελπισμένα. Την  κυριαρχούσαν οι δαίμονες. Σκεφτόσασταν τον θάνατό της σαν το πιο απρεπή πράγμα, με το οποίο να σας εκθέσει.  

     Μόνο όποιος έχει χάσει παιδί στο σκοτάδι ξέρει πόσο καταληστευμένος, καταληστευμένος μέχρι τέρμα μπορεί να είναι κανείς. Σε τέτοιες στιγμές ο πατέρας και η μάνα συνειδητοποιούν τα βάθη της ανθρώπινης καρδιάς.

    Έχετε παραλύσει απ’ το φόβο. «Τι έχει να συμβεί;»