Galery

1

     Να τα ίχνη. Πατημασιές από κορίτσι που τρέχει. Πατημασιές από μεγαλόσωμο άντρα. Οι δικές σου πατημασιές. Μυστηριώδεις ιερόγλυφα από τις πατούσες των γλάρων.

     Βλέπω τα πρωινά, πως τα μαγαζάκια στην παραλία είναι ακόμη άδεια. Στα ράφια – ω, Θεέ μου, πολλά μπουκάλια με ακριβές ετικέτες. Τι τόσο περιέχουν μέσα και τόσο βασίζονται στην διαφήμιση  τους; Όσο πιο πολύ ξοδεύεις, τόσο λιγότερο έχεις. Ο κύκλος της αυτοκαταστροφής του χαμένου μέτρου.

     Να, το! Το κορίτσι κάθεται στην άμμο. Κοιτάει την θάλασσα. Στιγμές που σου έχουν ξεφύγει. Η Νάσα είναι με κοντό παντελονάκι και μπλουζάκι μακό. Ξυπόλυτη. Τα σύννεφα που έρχονται φέρνουν τη μυρωδιά βροχής.

    Η Νάσα κοιτάει προς τον ορίζοντα. Αγναντεύει κάτι δικό της, κάτι πολύτιμο. Σαν να σας βλέπει εσάς μετά από πολύχρονο χωρισμό. Θέλει να σας δει πέρα από τα επικίνδυνα ύδατα.

    Το κορίτσι ψάχνει ορίζοντα.

    Η θάλασσα έχει ξεριζώσει την ψυχή της. Την έχει ρουφήξει. Το κορίτσι ικετεύει. Θέλει πίσω αυτό που έχει χάσει. Στήριγμα ψάχνει.

    Χάνει κάτι το κορίτσι εκείνη τη στιγμή ή κερδίζει; Σε κάθε περίπτωση δεν είναι το επόμενο κορμί στην αμμουδιά, που γυρνάει την πλάτη στην λευτεριά του.

     Τα μάτια της Νάσα είναι μάτια ανθρώπου που για πρώτη φορά ανακαλύπτει  κάτι ή, που το αποχαιρετάει.

     Οι γλάροι εκείνη τη μέρα κυνηγάνε δίπλα στα βράχια. Στις πέτρες φαίνονται οι λευκές αυλακιές από τις κουτσουλιές τους. Από τα βράχια κάνουν επικίνδυνες καταδύσεις οι φίλοι των εξτρίμ σπορ. Κάτω απ’ τη στέγη στο άδειο σχολείο μαζεύονται πρεζάκια. Θυσιάζουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Κοιτάνε στο βαθύ κι από μικροψυχία φτιάχνονται. Και η Νάσα είναι εκεί!

     - Όχι! Χίλιες φορές όχι! βρυχιέται  ο Χάντερ.

     - Ήταν εκεί. Την βλέπω. Ήθελε να δοκιμάσει. Δίπλα σε ένα κορίτσι με καπέλο.

     Η Νάσα ξεφεύγει ένα βήμα στην άκρη. Μόνο μια φορά. Το κορίτσι με το καπέλο κάτι ξέρει. Θα το πει.

     Η Νάσα είναι ζωντανή. Θα γυρίσει. Είναι στα μακρινά τα ξένα! Η Αναστενάρισσα δακρύζει, αρχίζει να κλαίει με αναφιλητά, μετά να ουρλιάζει.

    «Ναι.» διαπιστώνει από συνήθεια ο Χάντερ «Ουρλιάζει σαν λύκαινα. Αυτή η γυναίκα είναι τρελή. Μήπως η κόρη μου είναι λευκή σκλάβα;»

    - Δεν είμαι τρελή, δεν είμαι τρελή! του φωνάξει. - Τώρα φύγε! Κουράστηκα. Στο δρόμο σου θα βγει ζαρκάδι. Το τζιπ δε θα σταματήσει Θα το σκοτώσεις. Μην κατηγορείς τον εαυτό σου. Έτσι ήταν γραμμένο.

     Ο Χάντερ ριγεί. Ξεκινάει ζαλισμένος. Πράγματι μπροστά στα λάστιχα πέφτει ζαρκάδι. Μένει για πολύ ώρα πατώντας τα φρένα. Νιώθει τιποτένιος κι αξιολύπητος.      

      Περιμένουν κάπρο. Τον έχουν επισημάνει εχθές οι οδηγοί των σκύλων. Ακούγεται τρομερό γάβγισμα. Ο Βίλχελμ έχει κρυφτεί πίσω από το δρυ. Απέναντι είναι το πευκοδάσος. Ότι ξεπροβάλει από κει θα ανηφορήσει μετά από το ρέμα. Και στην άκρη το περιμένει αυτός.

     Δυο σκυλιά πια βγαίνουν από  τους πυκνούς θάμνους. Το τρίτο έχει κυνηγήσει αλεπού. Έχει φουντωτή ουρά. Ξωπίσω της είναι. Άρα έρχεται σειρά του κάπρου. Στο κυνηγητό των γουρουνιών οι αλεπούδες βγαίνουν πρώτες.

     Κατευθύνεται προς το δικό του δέντρο. Πόσες φορές μέχρι τώρα ονειρευόταν να χτυπήσει αλεπού, μα αυτές πάντα τον προσπερνάγανε. Αυτή έρχεται ίσα στο τορβά. Είναι πολύ κοντά. Ξεχωρίζει το χρώμα του τριχώματός της. Αν πυροβολήσει, σκέφτεται, θα τρομάξει τον κάπρο.

    Βγαίνει πίσω απ’ το δέντρο. Να τον δει. Μπας και τρομάξει και στρίψει. Έχει βάλει το κεφάλι κάτω και τρέχει. Ούτε ραντεβού να είχαν. Είναι στα τρία μέτρα και πάλι δεν τον  βλέπει. Το σκυλί έχει μείνει πίσω στα χαμηλά. Επιτέλους τα μάτια τους συναντιούνται. Και στους δύο φαίνεται περίεργο. Σαν να πρόκειται να την φωτογραφίσει. Σκοπεύει με απελευθερωμένη την ασφάλεια. Αυτή δεν τρομάζει. Πότε άλλη φορά έχει δει τέτοιον τύπο;

     Στο τέλος αυτός υποχωρεί μπροστά στο ένστικτο του κυνηγού. Τραβάει τη σκανδάλη. «Η μαστοριά είναι να μην βιαστείς, μα και να μην αργήσεις.» θυμάται ο Βίλχελμ τις οδηγίες του Ντάντσο.

    «Φ-α-α-ας!» ακούγεται. Το μολύβι προβάλει απ’ την κάνη. Αυτή γουρλώνει τα μάτια. Θυμωμένη κάνει μεταβολή. Τρέχει με όλη της την δύναμη. Μέσα στο χαμό το σκυλί έχει καταφέρει να την πλησιάσει.

     Λεπτός καπνός σηκώνεται προς τον ουρανό. Ο Βίλχελμ είναι παγιδευμένος. Μπρε! Μπρε! Μπρε! Αν τραβήξει το κλείστρο, μπορεί να εκραγεί το μπαρούτι που έμεινε στην κάνη. Ύστερα από σύντομη αμφιβολία ανοίγει το όπλο. Προσπαθεί να βγάλει το μολύβι με το μαχαίρι. Όχι και πάλι όχι. Κόβει λεπτή βεργούλα. Είναι όμως μαλακή. Λυγίζει.

     Γιατί ήπιε εχθές; Γιατί πήρε αυτό το παλιό φυσίγγι απ’ τον Ντάντσο; Κι ο Χάντερ τον ενθάρρυνε. Πως γιατί; Για τύχη!

     Τι βλέπει; Τα σκυλιά ακολουθούν τον κάπρο σε απόσταση ασφαλείας. Αυτός νωχελικά σέρνεται. Σχεδόν δεν τα δίνει σημασία. Οι χαυλιόδοντες του λάμπουν τροπαιοφόροι. Ο Βίλχελμ φωνάζει με όλη του την φωνή. Κραδαίνει το όπλο με το μολύβι να προβάλει. Ο κάπρος του ρίχνει μια ματιά. Σταματάει. Τι κάνει άραγε ο Βίλχελμ; Με αυτόν τον τρόπο τον χαιρετάει. Θα τον προσπεράσει και ποτέ τους πια δεν θα συναντηθούνε. Έτσι νομίζει.

     Ο κάπρος συνεχίζει  κατευθείαν πάνω του. Σαν να ακολουθεί τα χνάρια της αλεπούς. Ο κυνηγός κρύβεται πίσω απ’ το δέντρο. Το βάζει στα πόδια. Ακόμη κάνει κύκλους όταν ακούει:

    - Τράβα φρένο, άνθρωπε! είχαν έρθει οι οδηγοί των σκύλων.